αντιπαριος: Χωρίς εγγύηση επαναφοράς

Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Χωρίς εγγύηση επαναφοράς

H γενική απεργία της 15/12 ίσως συνεχίσει αλλιώς ό,τι άρχισε να σχηματίζεται την 5η Μαΐου, με την ογκώδη διαδήλωση προ του Κοινοβουλίου που εψήφιζε το Μνημόνιο. Τότε περίσσευε η οργή του αιφνιδιασθέντος πλήθους, η οποία ανεκόπη βίαια μόνο με τον φρικτό φόνο τριών αθώων στην οδό Σταδίου. Κατόπιν το πλήθος αναδιπλώθηκε, λούφαξε. Τους επόμενους μήνες, καλοκαιρινούς ως επί το πολύ, πρυτάνευσε ο φόβος ενώπιον του σκοτεινού μέλλοντος, αλλά και η προσπάθεια εξασφάλισης του βίου σε επίπεδο οικογενείας, νοικοκυριού, επαγγέλματος.

Σήμερα, μετά επτάμιση μακρούς, πυκνούς μήνες, o φόβος και το ζάρωμα αρχίζoυν να δίνουν τη θέση τους στην απόγνωση. Η καλπάζουσα ύφεση γκρεμίζει θέσεις εργασίας, εισοδήματα, μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Επιπλέον η επιχειρούμενη αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων προκαλεί τεκτονικές αλλαγές στην κοινωνική δομή: το μέγα πλήθος των μικρομεσαίων στρωμάτων έχει δομήσει τη ζωή του, καλώς ή κακώς, με έναν ορισμένο τρόπο, τον τρόπο της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου,μετά τον Β’ Πόλεμο, με πολιτική και κοινωνική ειρήνη, με κοινωνικά δικαιώματα, με αυτονόητες κρατικές παροχές στην υγεία και την παιδεία, κοντολογίς με βάση ένα κοινωνικό συμβόλαιο συνομολογημένο από εργαζόμενους, εργοδότες και κράτος.

Αυτό το συμβόλαιο σήμερα ανατρέπεται βίαια. Και ανατρέπεται μονομερώς, υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, υπό την πίεση μιας κρίσης για την οποία, σύμφωνα με όλες τις αναλύσεις, δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι. Μπορεί να ευθύνονται χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, μπορεί να ευθύνονται ανεξέλεγκτοι τεχνοκράτες, ιδιοτελή πολιτικά πρόσωπα, ανάξιοι κυβερνητικοί ηγέτες, πάντως οι εργαζόμενοι δεν σχεδίασαν παράγωγα, δομημένα, swaps, τοξικά, δεν παρήγαγαν φούσκες· η ευθύνη τους έγκειται στο ότι έπεσαν σε κάθε παγίδα υπερδανεισμού και υπερκατανάλωσης, στις παγίδες του ξέφρενου ατομικισμού και της συρρίκνωσης του δημόσιου χώρου, της έκπτωσης του πολιτικού.

Η μονομερής αναίρεση του κοινωνικού συμβολαίου, όπως εκφράζεται με τη σάρωση του ισχύοντος θεσμικού πλαισίου για την εργασία, προοιωνίζεται υλική καταστροφή των χαμηλών στρωμάτων, των ήδη εξουθενωμένων, και βίαιη υποβάθμιση των μικρομεσαίων. Μετά τη συκοφάντηση των δημοσίων υπαλλήλων, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα στοχοποιούνται ως υπεύθυνοι για τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Ακολουθούν σύντομα οι ελεύθεροι επαγγελματίες. Ποιος άλλος μένει; Κανείς. Για όλη τη στρεβλή ανάπτυξη, για κάθε κρατικοδίαιτη επιχείρηση, για κάθε μεγαλοεργολαβία μίζας και διαφθοράς, για κάθε εξωνημένο πολιτικό, για κάθε στραβό καρβέλι στην Ελλάδα και στον πλανήτη της Φούσκας, τα σπασμένα τα πληρώνει το κοινωνικό συμβόλαιο, και διά της αναίρεσής του η κοινωνία.

Ιστορικές σχέσεις, που πήραν αιώνες για να αποκρυσταλλωθούν, αναιρούνται με συνοπτικές διαδικασίες. Σίγουρα μεταβαίνουμε σε νέο κοινωνικό μοντέλο, χωρίς διαβούλευση, χωρίς εγγύηση επαναφοράς και επανόρθωσης. Ενδεχομένως και σε ένα νέο πολιτικό μοντέλο, αναδιαμορφούμενο διαρκώς υπό πίεση και εν ονόματι κρίσεων.

Tου Νίκου Ξυδάκη