αντιπαριος: Σιγά μη φοβηθώ

Η υπερπροβολή από την τηλεόραση, των ίδιων και ίδιων εικόνων με εξεγερμένους (;) Αιγυπτίους να επιδίδονται σε «πλιάτσικο» στα καταστήματα του επαναστατημένου Καΐρου, ακόμα και αν αυτό δεν αντιστοιχούσε, σε καμιά περίπτωση στο μέγεθος που παρουσιάστηκε, στην πραγματικότητα, είναι αποκαλυπτική, για άλλη μια φορά, για το ρόλο των κυρίαρχων ΜΜΕ.

Οσο ο ξεσηκωμός των Αιγυπτίων έμοιαζε αμφίρροπος και οι δυτικές κυβερνήσεις στήριζαν τον Μουμπάρακ, ο οποίος δεν έδειχνε καμιά πρόθεση να εγκαταλείψει την εξουσία, και οι κυβερνώντες ανά τον πλανήτη, του δικού μας συμπεριλαμβανομένου, ζητούσαν από τον αιγυπτιακό λαό αυτοσυγκράτηση, οι τηλεοράσεις όλου του κόσμου πρόβαλλαν ξανά και ξανά εικόνες «πλιάτσικου», λεηλασιών και καταστροφών.

Την ώρα που το Μαγκρέμπ φλεγόταν και οι Αιγύπτιοι έγραφαν Ιστορία, οι παγκόσμιοι βαρόνοι της ενημέρωσης δεν πρόβαλλαν το μείζον, την επανάσταση, αλλά το έλασσον, το «πλιάτσικο». Το μήνυμα προς τον τηλεθεατή σαφές: οι εξεγέρσεις καταστρέφουν την περιουσία σας, λεηλατούν τους κόπους σας, καίνε τις ζωές σας. Ο στόχος ακόμα σαφέστερος: φόβος.

Ο φόβος νικάει περισσότερους ανθρώπους από οτιδήποτε άλλο πράγμα στον κόσμο, έλεγε ο Αμερικανός στοχαστής Ραλφ Εμερσον πριν από σχεδόν δύο αιώνες. Το γνωρίζουν καλά οι παγκόσμιοι διαχειριστές του φόβου, πολιτικοί και μιντιάρχες. Ο φόβος έχει μετατραπεί σε εργαλείο και οι εξουσίες τον παράγουν, τον υποθάλπουν και τον εκμεταλλεύονται.

Μάρτυρες φαινομένων ανάλογων με αυτών της τηλεοπτικής κάλυψης της εξέγερσης στην Αίγυπτο γινόμαστε συχνά εδώ στην Ελλάδα. Πόσες φορές τις μεγάλες εργατικές διαδηλώσεις δεν τις μετέτρεψαν τα ελληνικά κανάλια σε αναμετρήσεις λίγων κουκουλοφόρων και των δυνάμεων των ΜΑΤ. Για να μη θυμηθώ τη μεγάλη πορεία με τους νεκρούς στη MARFIN, τον Δεκέμβρη της δολοφονίας Γρηγορόπουλου και τις μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Ο φόβος γίνεται μέσον χειραγώγησης και το μέσον, μηχανισμός φόβου.

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να φοβούνται όλο και περισσότερο. Και οι έχοντες τις δημόσιες και ιδιωτικές εξουσίες να τον επιτείνουν στο μέγιστο, γιατί γνωρίζουν πως όσο πιο φοβισμένος είναι κάποιος τόσο περισσότερο έχει ανάγκη την προστασία, τόσο περισσότερο αξιώνει την ασφάλεια, τόσο πιο εύκολα θα δεχτεί τους από μηχανής προστάτες.

Οσο πιο πολύ μεγαλώνεις το φόβο για τα ναρκωτικά και το έγκλημα, τους μετανάστες και τους εξωγήινους, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους, έχει πει ο Νόαμ Τσόμσκι. Ο,τι κάνει η ελληνική κυβέρνηση δηλαδή. Είναι χαρακτηριστική η γλώσσα του τρόμου που χρησιμοποιούν οι αμερικανοσπουδαγμένοι, και έχοντες τη δυνατότητα να διαβάσουν Τσόμσκι από το πρωτότυπο, ηγέτες μας για να δικαιολογήσουν την τρομοκράτηση των άλλων.

Χρεοκοπία, Τιτανικός, το πιστόλι πάνω στο τραπέζι, είμαστε σε πόλεμο, βουλιάζουμε, δεν υπάρχει σάλιο, φοροκυνηγητό, δεν έχουμε για συντάξεις, ξεπούλημα, θα ματώσουμε, ελαστικότητα, μειώσεις μισθών, κοπρίτες, μαζί τα φάγαμε -είναι κάποιες από τις λέξεις και τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν σε κάθε ευκαιρία απευθυνόμενοι προς τον ελληνικό λαό. Η σημειολογία του τρόμου.

Ναι, οι περισσότεροι Ελληνες σήμερα φοβούνται. Φοβούνται ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, ότι θα τους κόψουν το μισθό, ότι δεν θα πάρουν τη σύνταξή τους, ότι δεν θα έχουν να πληρώσουν το δάνειο, ότι δεν θα μπορέσουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Φοβούνται το μετανάστη, φοβούνται τον ξένο, φοβούνται το συνάδελφο, το γείτονα, το φίλο, τον αδελφό. Φοβούνται στο σπίτι, φοβούνται στο δρόμο, φοβούνται στο γραφείο και στο εργοστάσιο...

Μια ολόκληρη κοινωνία, ένας ολόκληρος λαός υπό το κράτος του φόβου. Εξουσία, Νόμος και Ενημέρωση επιδίδονται σε μια ατέρμονη σκυταλοδρομία παραγωγής και διακίνησης τρόμου και πανικού, με απώτερο στόχο την εφαρμογή μαζικών κατασταλτικών πρακτικών. Με μπαράζ τρο-μ-ολογιών στη Βουλή, ο Γιώργος και η παρέα του επιχειρούν να ανακόψουν για παράδειγμα, το κίνημα των «Δεν πληρώνω». Με σωρεία δικαστικών αποφάσεων και διώξεων, δικαστές προσπαθούν να εκφοβίσουν τους απεργούς και τους κατοίκους της Κερατέας.

Με χουντικής έμπνευσης διατάγματα και απαγορεύσεις, η Αστυνομία προσπαθεί να εμποδίσει τους αγρότες και τα τρακτέρ στις Σέρρες. Και από κοντά τα Μέσα Ενημέρωσης να κουνάνε το δάχτυλο στον πολίτη και να αναρωτιούνται και να αγωνιούν για το ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα, όταν ποτέ στο παρελθόν δεν αναρωτήθηκαν για το ποιος θα πληρώσει τα κλεμμένα.

Οφόβος γίνεται εργαλείο καταστολής και «νομιμοποίησης» της κάθε εξουσίας. Προωθείται μεθοδευμένα, οδηγεί την κοινωνία σε παράλυση, εκβιάζει την υποταγή και τη «συναίνεση». Ο φόβος στην υπηρεσία των κυρίαρχων ελίτ δικαιολογεί έκτακτα μέτρα και μνημόνια, δημιουργεί εκείνη την πολιτική συνθήκη που επιτρέπει στον ανεκδιήγητο Παπακωνσταντίνου και στον θλιβερό Αδωνι να κομπάζουν ότι σώζουν τη χώρα και ότι, χάρη στις προσπάθειές τους και τις αποφάσεις τους, συνταξιούχοι και εργαζόμενοι σήμερα πληρώνονται.

Ομως. Πάντα θα υπάρχουν κι εκείνοι που δεν φοβούνται. Τους βλέπουμε στην Κερατέα, στα διόδια, στα λεωφορεία, στους δρόμους, στα «έκτακτα στρατοδικεία», στους χώρους εργασίας, στην Αίγυπτο, την Τυνησία, την Αλγερία. Και μπορεί να είναι ή να ήταν μειοψηφίες, ας γνωρίζουν όμως οι Μουμπάρακ όλου του κόσμου ότι ποτέ, καμιά επανάσταση, δεν την ξεκίνησαν οι πλειοψηφίες.