Πόσο απέχει η πλατεία Ταχρίρ από το Σύνταγμα;

Σύνταγμα  23/2/2011

                                                                            

Δείτε στο 0.38 το άγριο ένστικτο του Κορκονέα και την σκληρή απάντηση κάποιων  μετά .Ποιοι προσπαθούν να εκφοβίσουν; ποιοί προσπαθούν να περιορίσουν το δικαίωμα της διαμαρτυρίας , της αντίστασης στα διάφορα Μνημόνια και της κοινωνικής εξαθλίωσης που φέρνουν;

Αίγυπτος

 

 

Πόσο απέχει η πλατεία Ταχρίρ από το Σύνταγμα;

Θανάσης Καρτερός στην Αυγή

Την Τετάρτη η χώρα συγκλονιζόταν από την πανελλαδική απεργία και τις διαδηλώσεις κτηνατά του Μνημονίου, τις οποίες πολλοί χαρακτήρισαν ως τις μεγαλύτερες της τελευταίας εικοσαετίας και ή το κράτος τις αντιμετώπισε με τα γνωστά (και τα γνωστά άγνωστα) παιδιά του Παπουτσή. Την Πέμπτη η κυβέρνηση ανακοίνωνε το Μνημόνιο υπ’ αριθμόν 4, το οποίο ξυρίζει ό,τι άφησαν όρθιο τα τρία προηγούμενα. Και την Παρασκευή ο πρωθυπουργός, άρτι επανακάμψας από άλλο ένα περίπου γαμήλιο ταξίδι στη Γερμανία (και στη Φιλανδία), έστρεφε στη Βουλή τα πυρά του κατά του ΣΥΡΙΖΑ με επιχειρήματα και εκφράσεις που διεκδικούν τον τίτλο της χυδαιότητας της χρονιάς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ; Στον κοινωνικό πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη δεν έχουν θέση οι αυταπάτες. Ο περιττός δημοκρατισμός της ελληνικής κυβέρνησης απέθανε και ετάφη με τιμές Μνημονίου. Μόνος σκοπός, που αγιάζει κάθε μέσο, κάθε ρόπαλο, κάθε κουκούλα, κάθε συκοφαντία κατά του κινήματος, κάθε ανοησία κατά της αριστεράς, κάθε βόμβα τρόμου, είναι να εγκαθιδρυθεί και να παγιωθεί το καθεστώς του Μνημονίου. Όταν τη μια μέρα απεργούν εκατομμύρια άνθρωποι και διαδηλώνουν εκατοντάδες χιλιάδες σ’ όλη τη χώρα εναντίον μιας πολιτικής και ακριβώς την επόμενη μέρα αυτή η ίδια πολιτική «επικαιροποιείται» από το κακό στο πολύ χειρότερο, τότε είναι φανερό ότι δεν θα υπάρξουν αιχμάλωτοι.

ΑΥΤΟ σημαίνει ότι πρέπει κανείς να περιμένει το χειρότερο. Αν για να πάρουν όσα πήραν μέχρι σήμερα οδήγησαν την κοινωνία και τη χώρα στη ζώνη του λυκόφωτος, τότε τι πρόκειται να γίνει όταν τα νέα μέτρα οδηγούν στην καταστροφή εκατομμυρίων νοικοκυριών, στη γιγάντωση της ανεργίας, στο λουκέτο σε εκατοντάδες χιλιάδες μαγαζιά, στην κατάργηση στοιχειωδών δικαιωμάτων, στην αφαίμαξη με χίλιους τρόπους του εισοδήματος των ασθενέστερων και στην κατεδάφιση κοινωνικών δομών στην υγεία, στην παιδεία, στην πρόνοια; Σε ποιο σκοτάδι οδηγούν την Ελλάδα οι Καντάφι του Μνημονίου και οι Μουμπάρακ της απολυταρχίας των αγορών; Και ναι, δεν αναφέρονται για πλάκα ούτε για λόγους εντυπώσεων αυτά τα ονόματα.

ΓΙΑΤΙ το Μνημόνιο δεν είναι μια πρόσκαιρη πολιτική. Δεν είναι μια παρένθεση, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Είναι, προορίζεται να γίνει, καθεστώς. Ένα καθεστώς απολυταρχικό, σκληρό, με συνταγματικά κατοχυρωμένη την αγριότητα, με εργασιακές σχέσεις που παραπέμπουν σε εποχές πρωταρχικής καπιταλιστικής συσσώρευσης, με απόλυτο έλεγχο όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της χώρας, από τις πιο επιθετικές δυνάμεις των λεγόμενων αγορών. Κι αν κάποιος θεωρεί ότι όλα αυτά είναι αριστερή κινδυνολογία, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στη λογική των μέτρων μέχρι σήμερα - κανένα, μα κανένα, δεν είναι προσωρινό, πρόσκαιρο, έκτακτης ανάγκης. Όλα αντιθέτως εμφανίζονται ως μεταρρυθμίσεις, μονόδρομος, σκληρά τούβλα στην οικοδόμηση της «νέας Ελλάδας».

ΟΠΩΣ κάθε αυταρχικό, άδικο, ανελεύθερο, καθεστώς όμως, το καθεστώς του Μνημονίου έχει ένα γενετικό πρόβλημα: Είναι ανελαστικό στην αγριότητά του. Ο Παπανδρέου δεν διαπραγματεύεται με την αντιπολίτευση, ο Ραγκούσης με τους μετανάστες, ο Παπακωνσταντίνου, ο Ρέππας και οι λοιποί αυτουργοί με τα συνδικάτα, τους εργαζόμενους, την κοινωνία. Αποφασίζουν άλλοι και διατάζουν αυτοί. Ξέρουν ότι με τέτοια πολιτική, αν κάνουν ένα βήμα πίσω, απειλείται με κατάρρευση όχι η χώρα, όπως λένε, αλλά το νέο καθεστωτικό γιαπί τους. Αυτό όμως που φαίνεται η δύναμή τους και που πουλάνε στο εξωτερικό ως πολιτική αρετή -δεν κάνουμε πίσω, θα σώσουμε τη χώρα θέλει δε θέλει, θα βάλουμε τάξη στην Ελλάδα, θα χτίσουμε μια νέα κοινωνία και λοιπά- είναι και η μεγάλη αδυναμία τους. Που μεταφράζεται σε κίνδυνο για την ίδια τη χώρα.

ΓΙΑΤΙ όταν ένα καθεστώς δεν μπορεί να ελιχθεί, να παζαρέψει, να διαπραγματευτεί, να κάνει ένα βήμα μπρος και δυο πίσω, να υπολογίζει στη στατική του επάρκεια τους συσχετισμούς στην κοινωνία, να αφήνει δρόμους για την εκτόνωση έστω της λαϊκής οργής, τότε είναι επικίνδυνο για όλους. Έρχεται η έκρηξη και το παίρνει ο διάβολος, αργά ή γρήγορα, αλλά με ανυπολόγιστες παράπλευρες απώλειες. Από την άποψη αυτή, η πλατεία Ταχρίρ δεν απέχει τόσο πολύ από την πλατεία Συντάγματος και θα έπρεπε όχι μόνο να συγκινεί τους εραστές των εξεγέρσεων αλλά και να τρομάζει τους τοκιστές των Μνημονίων...