Αιματόεν έλκος
Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΗ
Ο δεύτερος θάνατος των παιδιών που χάθηκαν στη Λάρισα είναι γεγονός. Ασεβείς πολιτικάντηδες, επιπόλαιοι τηλεκάλαμοι και ανοξείδωτοι σχολιαστές πασχίζουν μέρες τώρα να αποσυνδέσουν το θλιβερό συμβάν από τη βασική γενεσιουργό αιτία του: την εγκληματική τυφλότητα των ιθυνόντων στο θέμα του οικιακού πετρελαίου. Την εξοντωτική αδιαφορία τους για τις επιπτώσεις στην κοινωνία και στον ψυχισμό των Ελλήνων.
Το μοιρολόι για τα παιδιά δεν αρκεί να είναι θρηνώδες. Οφείλει να είναι καταγγελτικό. Το μοιραίο γεγονός δεν συνιστά μεμονωμένο «περιστατικό» για να εκτοπιστεί στη σφαίρα του ατυχήματος ούτε ανάγεται πρωτίστως στο πεδίο της προσωπικής ευθύνης, όπως επιχειρούν να το παρουσιάσουν οι απολογητές του Μνημονίου. Δεν είναι «περιστατικό» ο θάνατος στη Λάρισα. Είναι σβησμένο κεράκι, το τελευταίο χρονικά σε μια μελαγχολική σειρά σβησμένων κεριών. Είναι ακόμη δυό ζωές που χάθηκαν σ' αυτά τα φρικώδη χρόνια της αμείλικτης μνημονιακής καταιγίδος. Εξ αιτίας της.
Εδώ, παγερή η πραγματικότητα. Μια αλυσίδα θανάτου και θρυμματισμένης ζωής: οι αυτοκτονίες πύκνωσαν. Οι ανέστιοι αυξήθηκαν. Οι ουρές στα συσσίτια μεγαλώνουν. Οι ικέτες για λίγα πορτοκάλια και ζαρζαβατικά πληθύνονται. Οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου δηλητηριάζονται αργά από την αυτοσχέδια θέρμανση, αποτύπωμα προφανούς απορίας και ένδειας. Τα κρούσματα ψυχικής διαταραχής περισσότερα παρά ποτέ. Και, βέβαια, ο νέος ξεριζωμός, η μετανάστευση...
Ιδού απτές οι επιπτώσεις της νέας κατοχής. Ιδού, προπάντων, πώς παιδεύει σήμερα η χώρα τα παιδιά της, Ελληνόπουλα και ξένα που νιώθουν παιδιά της και βασανίζονται εξίσου είτε από βλακώδη ελληνόμετρα και δοσομετρητές ελληνικότητος είτε από κατηχητικά φαιάς δυσπλασίας...
Και να γιατί άλλα παιδιά εξανίστανται και γίνονται μολότοφ, αυτοπυρπολούμενα μέσα στο ιλιγγιώδες της άγουρης εναντίωσης, άλλα παίρνουν των ομματιών τους και στερούν μοιραία τη χώρα τους από φρέσκα μυαλά και ανατατικά ερεθίσματα και άλλα -άμαθα και αλαφιασμένα- προσπαθούν μέσα στην άψη της νεότητος να καταλάβουν, να μάθουν, να προσαρμοστούν.
Οι ποικιλώνυμοι απολογητές του Μνημονίου, με κάποιες αποχρώσεις στα δηλητηριώδη της κοινοτοπίας τους, δεν παρακάμπτουν απλώς το μαύρο δελτίο των συμβάντων, αλλά ξορκίζουν την καταγραφή και προβολή τους είτε πρόκειται για τους εξόριστους των δρόμων και των συσσιτίων, τους ικέτες στις λαϊκές αγορές, τους απελπισμένους μπροστά στα κλειστά μαγαζιά τους και την πληθώρα των ανέργων είτε για τον πυκνό κατάλογο των απονενοημένων διαβημάτων. Διατείνονται ότι αυτά -και όχι η ασκούμενη πολιτική- επιτείνουν την κατάθλιψη της χώρας και αμαυρώνουν την εικόνα της στο εξωτερικό! Εφτασαν στο σημείο τινές εξ αυτών να ισχυριστούν ότι οι αυτοκτονίες οφείλονται σε εγγενή παθολογικά στοιχεία (βαριάς μορφής κατάθλιψη) και όχι στις δυσμενείς και ολέθριες εξελίξεις ή έστω στο συνδυασμό εύθραυστου ψυχισμού και ασήκωτου οικονομικού βάρους.
Με άλλα λόγια, πρόκειται για μια ανοίκεια και ανόητη επιχείρηση να αποκρυβούν οι πληγές και να αποσιωπηθεί το αιματόεν έλκος. Λες και δεν μαρτυρεί η οδυνηρή πραγματικότητα το συμβαίνον. Λες και κινούνται στο χώρο του μύθου η ένδεια, η απόγνωση, η απελπισία, το αδιέξοδο. Λες και δεν βλέπει ο κόσμος τη χώρα του με χαίνουσες τις πληγές και ανοιχτά τα σωθικά της. Λες και δεν ζει στην κόλαση. Λες και οι υπαρκτές υπερβολές στην προβολή και ερμηνεία μελαγχολικών γεγονότων είναι ικανές να κατασκευάσουν ψευδή εικόνα...
Το αγχώδες αυτό φώτοσοπ είναι απόλυτα συμβατό με τις κατά καιρούς οργανωμένες εκστρατείες ενοχοποίησης της κοινωνίας («Μαζί τα φάγαμε»). Επομένως, με τη μετάθεση της ευθύνης από τους ολετήρες στα θύματα... Ταυτόχρονα, η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα φωταγωγεί τη λεωφόρο της ανοχής ακόμη και για εξόχως δυναστικά νέα μέτρα. Κάτι σαν «καλά είμαστε» έστω και με το γλίσχρο μεροκάματο των 400 ευρώ, με τη «σωτήρια» ύπαρξη έστω και ενός εργαζόμενου σε κάθε οικογένεια, με την εκποίηση του δημόσιου πλούτου («Τι να κάνουμε, είναι δύσκολες οι συνθήκες») και την αποδοχή ποικίλων μορφών προσωπικού εκμηδενισμού και συλλογικής καταρράκωσης.
Η Ελλάδα των γραικύλων και των ολίγιστων πάντα παίδευε τα παιδιά της. Με τον τρόπο της. Οταν τα μάθαινε να συμπεριφέρονται όπως οι γονείς τους, εκπαιδευμένοι κι αυτοί από την κεντρική εξουσία στην εξάρτηση, υποταγμένοι στο προσωπικό μείζον που τους δίδαξε το εκτρωματικό ασκέρι το οποίο διαχειρίζεται διαχρονικώς τις τύχες της χώρας... Σήμερα, τα εξοντώνει. Με τον τρόπο της... Αλλά μια μέρα τα παιδιά αυτά θα εκδικηθούνε τους ολετήρες, τους θύτες και τους διδάχους της υποταγής. Με τον τρόπο τους. Ακόμη και με το θάνατό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
μη πτύετε επί του δαπέδου
μη βλασφημάτε τον θείο
σχόλια ελεύθερα ύβρεις επί πληρωμή αλλιώς διαγραφή