Καλλιστεία ανέργων

Περίπου σαν οικουμενικά καλλιστεία ανέργων...

Tου Παντελη Μπουκαλα

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_30/09/2012_463747

Αν ισχύει όντως το απόφθεγμα του Λένιν, πως ο καπιταλιστής είναι ικανός να πουλήσει στους ταξικούς του αντιπάλους το ίδιο το σχοινί με τον οποίο θα τον κρεμάσουν, θα το δείξει η Ιστορία, το τέλος της οποίας, ως γνωστόν, αναγγέλθηκε προ εικοσαετίας· αυτή όμως η τρελή κι αδέσποτη, παρ’ όλους τους προφήτες, ακόμα δεν λέει να συμμορφωθεί στην ανακοίνωση της λήξης της. Εχουμε πάντως ήδη αποδείξεις ότι ο καπιταλιστής μπορεί να πουλήσει στους ανέργους που ο ίδιος «παράγει», προς μεγιστοποίηση των κερδών του, ένα ωραίο μπλουζάκι που να έχει πάνω του την εξής επιγραφή (με μικρά γράμματα, μπρος και πίσω, για να χωρέσει, ξέρουν οι σχεδιαστές): «Ευχαριστώ πολύ που έμεινα άνεργος, γιατί μόνο έτσι μπορώ να συμμετάσχω στα καλλιστεία ανέργων και να ελπίζω ότι θα κερδίσω ευρώ και φήμη».

Η αλήθεια είναι ότι η νέα διαφημιστική καμπάνια της πάντοτε θορυβοποιού και λαϊκιστικά σοφιστικέ Μπένετον δεν είναι ακριβώς καλλιστεία ανέργων. Είναι κάτι παραπλήσιο. Είναι ένας οικουμενικός διαγωνισμός με τον ευγενικό στόχο να αναδειχθούν με διαδικασίες αμερόληπτες οι «Εκατό Ανεργοι της Χρονιάς». Πώς λέμε κάθε Δεκέμβρη «Οι Εκατό Πλουσιότεροι της Χρονιάς» ή «Οι Εκατό Ισχυρότεροι του Ετους»; Ε, καμία σχέση. Μα καμία. Εδώ δεν πρόκειται για την κορυφή αλλά για το τελευταίο σκαλί στης κοινωνίας τη σκάλα. Πρόκειται δηλαδή για όσους πληρώνουν βαριά τα σπασμένα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» στον ευρωπαϊκό Νότο, της κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, της «ανάπτυξης» στην Κίνα, της ιδιότυπης «αυτο-δημοκρατίας» στη Ρωσία (μιας αυτοκρατορικής ημιδημοκρατίας δηλαδή), της αποικιοκρατίας στην Αφρική, αλλά και των εκεί διεφθαρμένων ή/και τυραννικών καθεστώτων, των πολέμων στην Ασία κ. λπ.

Πρόκειται για όσους απολύθηκαν από τη δουλειά τους, συνήθως απροειδοποίητα και με κουτσουρεμένη αποζημίωση, για να ανακαλύψουν ξαφνικά στα πενήντα τους ή και παραπάνω ότι οι γερές ρίζες βίου που πίστευαν πως είχαν αποκτήσει ήταν ρηχές και ισχνές. Πρόκειται επιπλέον για όσους σπούδασαν και ξανασπούδασαν, απέκτησαν του κόσμου τις ειδικές γνώσεις και τα επικυρωτικά χαρτιά, όμως δεν μπορούν να βρουν στον τόπο τους, που μολαταύτα τον αγαπάνε, μια δουλειά που να σχετίζεται με τις σπουδές τους (για τις επιθυμίες τους ούτε λόγος). Ολοι αυτοί, λοιπόν, μοιράζονται πλέον ένα προνόμιο: Εχουν δικαίωμα συμμετοχής στον μπενετόνειο διωγωνισμό. Αρκεί να είναι πάνω από δεκαοχτώ ετών και κάτω από τριάντα. Διότι, όσο να ’ναι, μετά τα τριάντα η φωτογένεια σπάει· κι αν είσαι στους τυχερούς νικητές δεν θα γράφεις ιδιαίτερα στο διαφημιστικό φιλμάκι που οπωσδήποτε θα κατασκευαστεί και θα παιχτεί παγκοσμίως, για να διαλαλήσει με όλη την προσήκουσα σεμνότητα τα φιλάνθρωπα και φιλεργατικά αισθήματα της επιχείρησης.

Πενήντα εμπειρογνώμονες της Μπένετον πληροφόρησαν συγκλονισμένοι τον επικεφαλής της εταιρείας τους ότι οι μεταξύ 17 και 29 ετών άνεργοι είναι πάνω από εκατό εκατομμύρια παγκοσμίως· μακελειό. Συμμεριζόμενος αυτός τον συγκλονισμό τους, όπως εκ του διαφημιστικού αποτελέσματος συμπεραίνουμε, έδωσε εντολή να χρησιμοποιηθούν όλες οι πρόσφορες τεχνικές της εμπορικής προπαγάνδας ώστε να εξαφθεί το ενδιαφέρον του αγοραστικού κοινού και να προκληθεί η συγκίνησή του. Φτιάχτηκαν έτσι αφίσες με ανέργους στην ουρά της αγωνίας ή με άλλους να συμμετέχουν θυμωμένοι σε διαδηλώσεις. Κυρίως δε προκηρύχθηκε διαδικτυακός διαγωνισμός, με τίτλο «Unhate» (κάτι σαν «ξε-μισώ», απ’ ό, τι με πληροφόρησαν), ενώ πιο ταιριαστό θα ήταν το «Να σε κάψω, Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι».

Πρώτο δέλεαρ, τα 5.000 ευρώ για καθέναν από τους εκατό νικητές που θα αναδειχθούν κατόπιν αυστηρής κρίσεως των ιδεών που θα καταθέσουν στην ειδική ιστοσελίδα όσοι συμμετάσχουν. Και δεύτερο, ένα μπλουζάκι με τη λιγόλογη πλέον επιγραφή «Ανεργος της Χρονιάς», η οποία θα αποφέρει κύρος και, σαν συλλεκτικό κομμάτι που θα είναι, ίσως καταγραφεί και σε μελλοντικά συμβόλαια προικοδοσίας.

Εδώ όμως υπάρχει ένα κενό: Δεν διευκρινίζεται επαρκώς (τουλάχιστον σε όσα ρεπορτάζ είδα, άκουσα ή διάβασα) τι είδους ιδέες οφείλουν να εκθέσουν και να υπερασπίσουν οι διαγωνιζόμενοι. Πολιτικές; Διαφημιστικές; Θρησκευτικές; Οικονομικές; Αθλητικές; Αστρονομικές; Γαστρονομικές; Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Ιταλός, Κενυάτης, Χιλιανός ή Ελληνας άνεργος αναπτύσσει την ιδέα πως είναι ελαφρώς ανήθικη η εκμετάλλευση της δεινής θέσης των ομοιοπαθών του, το στύψιμό τους με στόχο τη διαφήμιση μιας εταιρείας η οποία, ως εκ της δικής της ιδρυτικής Ιδέας, οφείλει να αδιαφορεί για όλες τις παράπλευρες ή μάλλον σύμφυτες απώλειες στο εργασιακό μέτωπο (ανεργία, υποαπασχόληση, ελαστικό ωράριο, ανασφάλιστη δουλειά). Εχει άραγε πιθανότητες να νικήσει, αν βέβαια καταθέσει ένα κείμενο γερό, τεκμηριωμένο με τα στοιχεία της πείρας του και όχι με σχολαστικές βιβλιογραφικές παραπομπές σε τίποτα σοφούς;

΄Η μήπως οι προδιαγραφές του ολίγον σαδιστικού διαγωνισμού προβλέπουν ότι όσους διανοηθούν να αντιγυρίσουν στον σαρκασμό της εταιρείας τον δικό τους σαρκασμό, επαυξημένο, που θα ελέγχει την προπαγανδιστική πονηρία της, θα τους φάει το μαύρο ντιλίτ; Και θα ’ναι ίδια η μοίρα τους, η μοίρα της απόρριψης, ακόμα και αν γράψουν πολύ καλύτερα από τον ερίτιμο Νικολά Σαρκοζί, π. χ., που για κάθε λεπτό στις ανά τον κόσμο διαλέξεις του παίρνει περίπου τόσα ευρώ όσα ο γκρινιάρης Κριστιάνο Ρονάλντο της Ρεάλ για κάθε κλωτσιά του; Πόσα; 5.500 ευρώ το λεπτό, παραπάνω κι από το τρόπαιο της Μπένετον. Ε, τα δικαιούται ο γίγας της πολιτικής σκέψης. Τόσους ανθρώπους έστειλε στην ανεργία. Οπως τα δικαιούται και ο δικός μας επιφανής πρώην, ο κ. Γ. Παπανδρέου, που και αυτός δίνει διαλέξεις και αναλαμβάνει σεμινάρια με αξιοζήλευτη αμοιβή, αντίστοιχη των γνώσεών του. Με έκπληξη μεγάλη μάλιστα, που ελάχιστα απείχε από τον ενθουσιασμό, πληροφορήθηκε το πανελλήνιο ότι διαφωτιστικό έργο επιτελεί πλέον και ο ηθικοπνευματικός φωστήρ κ. Γιώργος Βουλγαράκης:

Διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Κύπρου σε τομέα συμβατό με τις σπουδές και τα ενδιαφέροντά του. Μην πάει ο νους σας στο κακό. Χρηματοοικονομική Λογιστική διδάσκει, όχι τα «Ηθικά Νικομάχεια» ή τα «Ηθικά Ευδήμεια» του Αριστοτέλη ούτε την «Ηθική» του Σπινόζα. Ούτε βέβαια το βαρύ σύγγραμμα «Πνεύμα και Ηθική» του διεισδυτικού φιλοσόφου Βασιλείου του εξ Αυλώνος. Ε, δεν θα ’ταν δείγμα αχαριστίας να προσμετρηθεί και η πρώην υπουργική εξοχότης στους ανέργους και να υποχρεωθεί να συχνάζει στον ΟΑΕΔ ή να συμμετάσχει στον εξωχώριο διαγωνισμό της Μπένετον;