30 χρόνια πριν, παιδάκι τότε, περίμενα υπομονετικά να περάσει πολύς κόσμος για να περάσω κι εγώ μαζί τους, πάντα τρέχοντας, πάντα κολλητά στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Κάποτε είχα μπει και στο σπίτι του (με είχε στείλει η γιαγία μου; ποιος ξέρει...), και δεν πρέπει να έχω ξανανεβάσει τέτοιους παλμούς στη ζωή μου.
Βρε να μου λένε "μην τον φοβάσαι", "δεν είναι κακός", "δεν έχει βλάψει κανέναν", εγώ δεν μπορούσα να αποβάλω τον παιδικό μου φόβο.
Άραγε, να ήξερε πόσο τον φοβόμασταν τότε τα παιδάκια; Και αν το ήξερε, πως να ένιωθε;
Όταν έμαθα ότι πέθανε, θυμάμαι ότι είχα στενοχωρηθεί. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω το αδικαιολόγητο των παιδικών μου φόβων, και ένιωσα τύψεις που συνειδητοποίησα ότι δεν θα το μάθαινε ποτέ.
Και είναι τόσο αφελείς οι άνθρωποι και υποκύπτουν τόσο εύκολα στις υπάρχουσες ανάγκες, ώστε εκείνος που εξαπατάει θα βρίσκει πάντοτε κάποιους που θα αφήνονται να εξαπατώνται
καβαφης
K’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής. Bλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ. Zητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ. Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό. Mετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.
στην αντιπαρο ζεις ζητειται ελπις
αξιζουμε ενα καλυτερο αυριο απο αυτο που διαμορφωσαμε χτες
Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι ΜΟΝΟ εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά ΚΑΙ εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα.
Α, ρε Τατούλη...
ΑπάντησηΔιαγραφή30 χρόνια πριν, παιδάκι τότε, περίμενα υπομονετικά να περάσει πολύς κόσμος για να περάσω κι εγώ μαζί τους, πάντα τρέχοντας, πάντα κολλητά στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Κάποτε είχα μπει και στο σπίτι του (με είχε στείλει η γιαγία μου; ποιος ξέρει...), και δεν πρέπει να έχω ξανανεβάσει τέτοιους παλμούς στη ζωή μου.
Βρε να μου λένε "μην τον φοβάσαι", "δεν είναι κακός", "δεν έχει βλάψει κανέναν", εγώ δεν μπορούσα να αποβάλω τον παιδικό μου φόβο.
Άραγε, να ήξερε πόσο τον φοβόμασταν τότε τα παιδάκια; Και αν το ήξερε, πως να ένιωθε;
Όταν έμαθα ότι πέθανε, θυμάμαι ότι είχα στενοχωρηθεί. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω το αδικαιολόγητο των παιδικών μου φόβων, και ένιωσα τύψεις που συνειδητοποίησα ότι δεν θα το μάθαινε ποτέ.
Να 'ναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
(Να που κάποιος θυμάται τον Τατούλη!)