Κείμενα για μια χώρα που ταπεινώνεται για μια πόλη που ματώνει

η φωτογραφία είναι από το blog του Γιάννη Καυκά που χαροπαλεύει στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας http://diffusedlight.blogspot.com/

Οι νεκροί βαραίνουν όλη την κοινωνία

Κάθε εικοσιτετράωρο κι ένας νεκρός. Στο δρόμο, στο κέντρο, στην πρωτεύουσα. Κι η κοινωνία, σπαραγμένη, φοβισμένη, κατασυγχυσμένη, αποτραβιέται ακόμη βαθύτερα στο καβούκι της, όσο διάφορες ομάδες διεκδικούν σώματα και σορούς. (Μερικές σορούς δεν τις διεκδικεί κανείς, μένουν αταύτιστες στα ψυγεία. Με μια ανορθόγραφη ετικέτα.)

Ο Μανώλης Καντάρης δολοφονήθηκε λίγο προτού γεννηθεί το παιδί του. Ο Γιάννης Καυκάς κρατούσε ένα πανώ και βρέθηκε να χαροπαλεύει. Ο νεαρός από το Μπαγκλαντές έπεσε νεκρός από μαχαιριές αγνώστων. Βία εγκληματική, βία παρακρατική, βία φασιστική. Οι φονιάδες παραμένουν άγνωστοι, κυκλοφορούν ανάμεσά μας· κι είμαστε όλοι υποψήφιοι θύτες και θύματα, όλοι βυθισμένοι σ’ έναν δαιμονικό κύκλο βίας και μίσους, φόβου και μισαλλοδοξίας, εξαθλίωσης και αυτοδικίας. Και παράλογης διεκδίκησης νεκρών: κάθε φατρία διεκδικεί το αίμα ενός αθώου.

Αυτός ο κύκλος αίματος πρέπει να διακοπεί. Τώρα. Με ευθύνη της πολιτικής κοινωνίας και του δημοκρατικού κράτους, όσου έχει απομείνει, με ευθύνη κάθε έμφρονος πολίτη, είτε κατοικεί πέριξ της Πατησίων είτε κατοικεί στο Παγκράτι, στα Εξάρχεια, στους Αμπελόκηπους, στο Μαρούσι. Γιατί η βία απειλεί να γίνει πάνδημη. Γιατί οι νεκροί βαραίνουν όλη την κοινωνία: η βίαιη διακοπή μιας ζωής μάς βαραίνει όλους, η μνήμη τους μας στοιχειώνει. Ο οικογενειάρχης Μανώλης Καντάρης, ο δάσκαλος Γιάννης, ο νεαρός Μπαγκλαντέζος, είναι όλοι πλάσματα του ίδιου Θεού· δεν ανήκουν σε καμιά ναζιστική σέχτα, σε κανέναν αυτόκλητο υπερασπιστή της φυλής και της τάξης.

Στη ματοβαμμένη άσφαλτο της Γ’ Σεπτεμβρίου, της Στρατηγού Καλλάρη, της Πανεπιστημίου, οι Ελληνες πολίτες να ανάψουν κεριά και να μείνουν σιωπηλοί, απειλητικοί, αποφασισμένοι. Να στείλουν μήνυμα προς την εγκληματικά ολιγωρούσα πολιτική ηγεσία, την κουφή, τυφλή και μοιραία, που περιφρουρεί τα προνόμιά της, ότι η πρωτεύουσα έχει μετατραπεί σε slum και η χώρα βυθίζεται στην κατάθλιψη.

Θα περιμέναμε από τον δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο να τεθούν επικεφαλής σε τέτοιες εκδηλώσεις αισθήματος και αποφασιστικότητας, υπεράσπισης του δημόσιου χώρου και της ζωής. Θα περιμέναμε από τους υπουργούς να σπεύδουν ακαριαία στα νοσοκομεία και στις κηδείες, να παίρνουν, έστω την υστάτη ώρα, το μήνυμα μιας κοινωνίας που βουλιάζει και σπαράσσεται. Δεν το έκαναν. Κρύβονται από την πραγματικότητα, κρύβονται από την κοινωνία, κρύβονται από την Ελλάδα. Εγκατέλειψαν την Κάτω Αθήνα στην εξουσία της Χρυσής Αυγής. Οι τιμηθέντες με την ψήφο του λαού, οι λειτουργοί της δημοκρατίας, οι υπερασπιστές της νομιμότητας, οι εγγυητές της συνταγματικής τάξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κρύβονται, δειλιάζουν, ψελλίζουν διαχειριστικές ανοησίες, πλασάρονται σε κούρσες διαδοχής, νίπτουν τας χείρας τους.

Η κλεπτοκρατική τάξη που διοίκησε τη χώρα την οδήγησε στη χρεοκοπία και την αναξιοπρέπεια. Εκχώρησε τη σημαία της Επανάστασης και τον Υμνο προς την Ελευθερία στο αυγό του φιδιού. Τώρα παρακολουθεί εξ αποστάσεως τον ευτελισμό της ζωής στο αθηναϊκό slum: εκεί, στον ζόφο, βρισκόμαστε εμείς, οι πολίτες.

του Νίκου Ξυδακη http://vlemma.wordpress.com/2011/05/13/nekroi-varainoun-oli-tin-koinwnia/

• Το σύνδρομο της ύαινας.

Είναι τραγικό, αλλά έχει γίνει συνηθισμένο (ίσως και «χρήσιμο» να το βλέπουμε προκειμένου ο φόβος να εξαπλώνεται): ο διαδηλωτής

πεσμένος κάτω, δαρμένος, αιμόφυρτος κι όμως ακόμη ένας αστυνομικός (σε αυτήν την περίπτωση μπάτσος) να σπεύδει δέρνοντάς τον κι άλλο! με κλομπιές, με κλωτσιές κι αν μπορούσε με δαγκιές, και

ύστερα, άλλος αστυνομικός -μπάτσος κι αυτός- να τρέχει με τη σειρά του και να συνεχίζει τον ξυλοδαρμό του ανυπεράσπιστου και πλέον εξουθενωμένου διαδηλωτή, πάλι

με κλομπιές, με κλωτσιές

στο κεφάλι, παντού, με μίσος, με ζήλο, με λύσσα κι ύστερα άλλος μπάτσος, κι άλλος, κι άλλος, όλοι να δείρουν, όλοι να θανατώσουν, με ειδεχθή αγριότητα, με επιδεικτική σκληρότητα -να

χτυπούν στα μουλωχτά και να φεύγουν, σαν λαγοί, θρασύδειλοι, άθλιοι, ύαινες.

Τι μυαλά κουβαλάνε τέτοιοι άνθρωποι; τι ψυχές είναι; τι εκπαίδευση έχουν πάρει;

Σιγά μην είναι αυτοί οι τύποι «εργαζόμενοι», μάλιστα «χαμηλόμισθοι», μάλιστα «λαϊκά παιδιά που βρήκαν κι αυτοί μια δουλειά να κάνουν» -τρίχες! λουμπεναριό

είναι, με νεκρωτική αγωγή, μισθοφόροι και παλιάνθρωποι, δολοφόνοι με στολή. Και άνθρωποι να ήταν κάποτε αυτά τα αθύρματα,

τους έχουν κάνει ύαινες!

Αλλά αυτό είναι η Αστυνομία; μηχανισμός παραγωγής ταγμάτων εφόδου;

Εν δυνάμει δολοφόνων;

Μπορεί να μην είναι έτσι όλοι οι αστυνομικοί, αλλά, ως φαίνεται, είναι πάρα πολλοί που είναι έτσι

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 13.V.2011 http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=274954

Η αφύπνιση μιας καταδικασμένης γενιάς

Guardian

Ένα χρόνο μετά το διαβόητο μνημόνιο λιτότητας που το ΔΝΤ και η ΕΕ επέβαλλαν στην Ελλάδα, η ζωή στη χώρα έχει αλλάξει ριζικά.

Αν είσαι μεταξύ 18 και 24 ετών, η πιθανότητα είναι να είσαι άνεργος, όπως άλλωστε και το 40% της γενιάς σου.

Αν είσαι τριαντάρης και έχεις εργασία, αυτή μάλλον είναι μερικής απασχόλησης και ελαστικού ωραρίου. Δεν μπορείς καν να φανταστείς τι σημαίνει ασφάλεια εργασίας, και δεν ξέρεις πόσο θα διαρκέσει η απασχόλησή σου αυτή. Το εισόδημά σου όλο και μειώνεται, δεν μπορείς να απεργήσεις, δεν μπορείς να οργανωθείς συνδικαλιστικά, και δεν μπορείς να απαιτήσεις να πληρωθείς. Για διακοπές δεν συζητάμε, ούτε για ασθένεια, και σίγουρα δεν έχεις την οικονομική  δυνατότητα να μένεις μόνος σε δικό σου σπίτι.

Οι νέοι της Ελλάδας δεν έχουν πια τη δυνατότητα να κάνουν τις συνηθισμένες επιλογές ζωής. Δεν μπορούν να προγραμματίσουν το παρόν τους, πόσο μάλλον το μέλλον τους. Όμως τους λένε να μη παραπονιούνται. Έτσι κι αλλιώς, ανήκουν στη καταδικασμένη γενιά.

Πολλοί απλοί Έλληνες έχουν ήδη σταματήσει να παρακολουθούν τις ειδήσεις ή να προσπαθούν να ερμηνεύσουν το γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Όλοι όμως συζητάνε μεταξύ τους για τις εξελίξεις. Όλοι συμφωνούν πως αυτή η λιτότητα είναι άδικη, και όλοι αισθάνονται ανασφάλεια και φόβο, και όπως λένε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αυτή η νέα πραγματικότητα μας έχει περικυκλώσει σαν κάποιο υπερφυσικό φαινόμενο. Μας λένε πως φταίμε για τη κρίση, αφού «γλεντούσαμε και ξοδεύαμε πέρα από τις δυνατότητές μας». Όμως όλοι όσοι υποφέρουν τα χειρότερα, ξέρουν πολύ καλά πως δεν φταίνε καθόλου.

Πέρασαν λιγότεροι από 12 μήνες από την αρχή της κρίσης, αλλά ήδη οι άστεγοι ψάχνουν στα σκουπίδια, υπάλληλοι απολύονται χωρίς αποζημίωση, άλλοι υφίστανται μειώσεις μισθού, η αστυνομία δέρνει τους διαδηλωτές, σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν, δάσκαλοι και γιατροί χάνουν τις δουλειές τους, δημοσιογράφοι λογοκρίνονται, συνδικαλιστές διώκονται, και σημειώνονται ρατσιστικές επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας.

Η νομιμότητα, η πλειοψηφία, η δημοκρατία, και η ισότητα αρχίζουν να μοιάζουν σαν περίεργοι όροι.

Έτσι ξαφνικά, πράγματα που συνέβαιναν σε μακρινά και υπανάπτυκτα μέρη, σαν να αποδεικνύουν το πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στην Ευρώπη, άρχισαν πλέον να συμβαίνουν στην Ελλάδα. Όμως οι Έλληνες δεν μπορούν να γκρινιάξουν, δεν μπορούν να αντιδράσουν, επειδή τους λένε ότι αυτοί φταίνε για τη κρίση.

Πέρα όμως από τα συμβατικά ΜΜΕ και τις ανακοινώσεις των ελίτ και των πολιτικών, όλο και πιο πολλοί πολίτες αρχίζουν και νιώθουν την απουσία λογικής, δικαιοσύνης, και ελευθερίας, στη καθημερινότητά τους. Κάποιοι αρνούνται να πληρώσουν εισιτήριο στα ΜΜΜ, ή να πληρώσουν στα νοσοκομεία, στα διόδια, στους οφειλέτες τους, ενώ κάποιοι άλλοι οργανώνουν τοπικά δίκτυα αλληλεγγύης, εναλλακτικού εμπορίου, κλπ στις περιοχές τους.

Κάποιοι διαβάζουν τα μπλογκς και διηγούνται ιστορίες επιβεβαιώνοντας την αξιοπρέπειά τους με ταπεινές καθημερινές πράξεις αντίστασης, αφού συναισθάνονται τη διαφορά  μεταξύ «ημών» και «αυτών», κάτι που κανένα ΜΜΕ, ή καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να εμποδίσει.

Ένας ολόκληρος λαός δεν μπορεί να ζει στην απομόνωση, στο φόβο και στην ενοχή για πολύ ακόμη. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζει ένα μέλλον γεμάτο άλυτα προβλήματα.

Αυτό που φοβούνται οι πολιτικοί της Ελλάδας αλλά και το ΔΝΤ, είναι ότι ένας καταπιεσμένος λαός μπορεί να μάθει να επικοινωνεί χωρίς να μιλά, να προχωρά μπροστά χωρίς να φαίνεται ότι κινείται, να αντιστέκεται χωρίς αντίσταση.

Ο κόσμος σταδιακά θα βρει ο ένας τον άλλο, και θα κατανοήσει το τι ακριβώς συμβαίνει και το ποιος πραγματικά φταίει. Και τότε, όπως έγινε και τον Δεκέμβριο του 2008, μπορεί να υπάρξει μια μαζική αντίδραση στην Ελλάδα, που μπορεί να είναι βίαιη, και που για μια ακόμη φορά θα χαρακτηριστεί απρόβλεπτη και παράλογη.

S.A. από http://www.antinews.gr/2011/05/13/100786/ το πρωτότυπο εδω  http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2011/may/11/greece-doomed-generation