Για τον Λεωνίδα

Στο τελευταίο αποχαιρετιστήριο λακωνικό γραφτό του ο Λεωνίδας Κύρκος εκφράζει τη συντριβή του για το Κόκκινο Αστέρι του Κρεμλίνου που έσβησε βουτηγμένο στη βία, το ψέμα και την ντροπή.

Ηταν λοιπόν, ώς το τέλος του, κομμουνιστής.

Για όσους δεν το έχουν διαβάσει αντιγράφω:

«Φεύγω.

Ζήσαμε, η γενιά μου -

μια συναρπαστική περιπέτεια.

Γνώρισα από κοντά τη φτώχεια,

τους κατατρεγμούς, τη φρίκη.

Αλλά σε διαλείμματα

και τη χαρά.

Κι έβαλα το λιθαράκι μου

στον αγώνα για το φως,

το δίκαιο και την Ανθρωπιά.

Ενοιωσα συντετριμμένος

όταν έσβυσε το κόκκινο αστέρι

στην κορυφή του Κρεμλίνου

βουτηγμένο στη βία, το ψέμμα

και την ντροπή.

Αλλα πίστεψαν οι άνθρωποι,

άλλα λάλησαν οι προφήτες.

Οπως άλλος ήταν ο Σοσιαλισμός».

Το ίδιο λιτός ο Λεωνίδας στον αποχαιρετισμό, όπως και ο Χαρίλαος. Ελπίζω εκεί στο επέκεινα να ανάβουν παρέα κάθε βράδυ το Κόκκινο Αστέρι του Σοσιαλισμού, φάρο για τα διαστρικά ταξίδια του μέλλοντος των ανθρώπων.

Η δικιά μου γενιά το πιθανότερο να μη δει αναμμένο ξανά ούτε στο Κρεμλίνο ούτε αλλού, ούτε το Αστέρι ούτε το Σφυροδρέπανο.

Ομως ο αγώνας για τον Σοσιαλισμό με Ελευθερία, Δημοκρατία και σεβασμό στον Ανθρωπο θα συνεχίζεται και επί των ημερών μας και επί των επομένων γενεών. Ως τον Κομμουνισμό και την Αναρχία.

Ο λόγος είναι ένας και απλός, όπως τον διατύπωσε ο Εζρα Πάουντ: ο άνθρωπος δεν είναι ο τόκος.

Ο καπιταλισμός, το σύστημα που ελευθέρωσε τους ανθρώπους απ' τη σκλαβιά της δουλοπαροικίας, έχει φάει από καιρό τα ψωμιά του κι από καιρό επίσης τρώει το ψωμί των ανθρώπων -συχνά δε και τους ίδιους...

Ολοι κατά βάθος γνωρίζουμε την αλήθεια, το ότι δεν την επιλέγουμε συνιστά το ανθρώπινο αίνιγμα.

Ή την ανθρώπινη τραγωδία, αν μείνουμε στο «τι έστιν η αλήθεια;» του Πόντιου Πιλάτου και τη σιωπή του Χριστού που ακολούθησε...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 2.ΙΧ.2011 stathis@enet.gr http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=30631

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ' τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του τόπου μου κι εγώ
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Ποίηση - Μανώλης Αναγνωστάκης