Ο Μανώλης Γλέζος στην Αντίπαρο

 

Η ιστορική προσωπικότητα ,ο ζωντανός μύθος, της Εθνικής Αντίστασης και της Αριστεράς επισκέφτηκε την Αντίπαρο ιδιωτικά.

Βέβαια αναζήτησε την κοινοτική βιβλιοθήκη που τόσο είχε συμβάλει στην δημιουργία της και όταν είδε την εγκατάλειψη της ζήτησε να δει την πρόεδρο για να τις εκφράσει τις αντιρρήσεις του.

Στην συζήτηση που ακολούθησε στην πλατεία του χωριού παρουσία και κατοίκων

Ο Μανόλης Γλέζος υποσχέθηκε να βοηθήσει την Αντίπαρο και στην εξέταση της δυνατότητας εμπλουτισμού του υδροφόρου ορίζοντα(είναι επίτιμος Διδάκτωρ Υδάτινων Πόρων Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης) και να παραστεί στις εκδηλώσεις για την Εθνική Αντίσταση τον Νοέμβρη.

Μανώλη Γλέζο η παρουσία σου μας τιμά

Και ένα βιογραφικό του από http://sgial.pblogs.gr

Ο Μανώλης Γλέζος γεννήθηκε στ' Απεράθου της Νάξου το 1922. Το 1940 πέτυχε στην ΑΣΟΕΕ. Μαθητής γυμνασίου ακόμη δημιούργησε αντιφασιστική ομάδα (1939) για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου και την αποτίναξη της δικτατορίας του Μεταξά, ενώ την περίοδο της ναζιστικής κατοχής ανέπτυξε έντονη και πολυποίκιλη απελευθερωτική δράση, μέσα από τις απελευθερωτικές οργανώσεις των νέων (ΟΚΝΕ, ΕΑΜ ΝΕΩΝ και ΕΠΟΝ) με αποτέλεσμα να υποστεί πολλές διώξεις και φυλακίσεις. Τη νύχτα της 30ής-31ης Μαΐου 1941, μαζί με τον Απόστολο Σάντα θα κατεβάσουν από την Ακρόπολη τη σβάστικα και θα καταδικαστούν ερήμην σε θάνατο.

Ο Μανώλης Γλέζος έχει καταδικαστεί είκοσι οκτώ φορές για την πολιτική δραστηριότητά του, από τις οποίες, τρεις φορές σε θάνατο και παρέμεινε στη φυλακή κρατούμενος δέκα έξι χρόνια συνολικά. Η εκτέλεση των θανατικών ποινών δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, έπειτα από τις έντονες διαμαρτυρίες του ελληνικού λαού και της διεθνούς κοινής γνώμης.

Μετά την απελευθέρωση δούλεψε στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» έως το κλείσιμό της, ως συντάκτης, αρχισυντάκτης, υπεύθυνος έκδοσης και διευθυντής. Το 1951 αν και φυλακισμένος εξελέγη βουλευτής Αθηνών της ΕΔΑ. Το 1954 θα αναλάβει οργανωτικός γραμματέας της, το 1961 θα επανεκλεγεί βουλευτής Αθηνών, ενώ το 1974, μετά την αποφυλάκισή του, θα βοηθήσει στην ανασυγκρότηση της ΕΔΑ για να διατελέσει πρόεδρός της από το 1985 έως το 1989. Το 1956 θα οριστεί διευθυντής της εφημερίδας «Αυγή». Το 1981 εξελέγη πρώτος βουλευτής της Αθήνας, το 1984 εξελέγη ευρωβουλευτής και το 1985 εξελέγη βουλευτής Β΄ Πειραιά, συνεργαζόμενος και τις τρεις φορές με το ΠΑΣΟΚ.

Η καταγραφή των παραπάνω αποτελεί μικρό, μόνο, μέρος της πολυκύμαντης δραστηριότητάς του. Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Μανώλη Γλέζο, είναι η διαρκής και αδιάλειπτη παρουσία του σε όλους τους πατριωτικούς, δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες· είναι η έμπρακτη και μέχρι τέλους υπεράσπιση της πατρίδας από κάθε επιβουλή· είναι η αταλάντευτη υπεράσπιση του δικαιώματος του καθενός να σκέφτεται διαφορετικά· είναι η αμετακίνητα αντιεξουσιαστική και ελευθεριακή οπτική του, που τον οδηγεί στην υπεράσπιση κάθε καταπιεζόμενου, όπου γης, πότε στη Γένοβα, πότε στην Κύπρο και πότε στην Παλαιστίνη, την Σερβία ή το Ιράκ, ακόμα και τώρα που διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του.

Πληθωρικό και εξακτινόμενο σε ποικίλα πεδία είναι και το συγγραφικό του έργο. Πέρα από την αρθρογραφία του σε εφημερίδες και περιοδικά, από το 1944 μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί σε βιβλία τα έργα του: Η ιστορία του βιβλίου, Από τη Δικτατορία στη Δημοκρατία, Το φαινόμενο της αλλοτρίωσης στη γλώσσα, Βίγλα Μνήμης, Η συνείδηση της πετραίας γης, Ύδωρ, Αύρα, Νερό και Ο άνθρωπος και η φύση , Εθνική Αντίσταση 1940-45 (δίτομο έργο 1272 σελίδων).
Ο Μανώλης Γλέζος για την προσφορά του και τις υπηρεσίες του στην επιστήμη και στην πατρίδα έχει αναγορευτεί σε τρία πανεπιστήμια επίτιμος διδάκτορας, έχει ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης σε δέκα δήμους, επίτιμο μέλος και πρόεδρος σε πολλούς και διάφορους κοινωνικούς φορείς, ενώ έχει βραβευτεί με το Διεθνές Βραβείο Δημοσιογραφίας ( 1958 ), το χρυσό μετάλλιο Ζολιό Κιουρί του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (1959), το χρυσό βραβείο Λένιν για την Ειρήνη (1963), τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για τις πολλές υπηρεσίες που πρόσφερε στην Πατρίδα (1997) και το Αργυρό Μετάλλιο από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοπωλών (2001).

Νομίζω όμως ότι η μεγαλύτερη διάκριση δεν είναι τα μετάλλια αλλά ο σεβασμός της κοινωνίας στον άνθρωπο που έκανε την προσφορά προς τους συνανθρώπους του κανόνα ζωής .