Θα ξανακαούμε!

Θα ξανακαούμε!

Ναι, μιλώ για τις φωτιές του μέλλοντος.

Του εγγύς μέλλοντος!

Οταν θα καίγεται (αύριο) ό,τι δεν πρόκανε να καεί (σήμερα) -για την ακρίβεια: ό,τι δεν προλάβανε να κάψουνε σήμερα, θα το κάψουνε αύριο.

Κάθε φορά, την επαύριο μιας μεγάλης φωτιάς μιλάμε για αυτήν καμμιά δεκαριά μέρες και μετά συνεχίζουμε τις business as usual -και οριοθετούμε τα νέα οικοπεδάκια, γίνονται οι πρώτες ενθαρρυντικές καταπατήσεις, πέφτουν τα πρώτα μπετά, φτιάχνει και ο κύριος Υπουργός το ανάλογο ρυθμιστικό σχέδιο- και η ζωή συνεχίζεται όλο και πιο αβίωτη, όλο και πιο άχαρη, όλο και πιο φτωχή...

Για την επόμενη φωτιά, δεν μιλά κανείς. Ωσπου να ξεσπάσει. Αύριο λοιπόν νέες φωτιές θα κατασπαράξουν απ' το σώμα της χώρας

ό,τι δεν θα προλάβει να κατασπαράξει η σημερινή.

Που με τη σειρά της αφανίζει ό,τι κι όσα δεν αφάνισαν οι προηγούμενες.

Στα χέρια του κ. Καραμανλή, του κάηκε η Πεντέλη, του κάηκε η Πάρνηθα, του κάηκε -του άθλιου- η Ολυμπία, του κάηκε ο Ταΰγετος, η Πίνδος, του ξανακαίγεται η Πεντέλη, νησιά, βουνά, ραχούλες, νοικοκυριά, καλλιέργειες, άνθρωποι...!

Κάθε φορά λέγαμε ότι αυτή η φωτιά είναι η μεγαλύτερη και η πιο φριχτή απ' όλες τις προηγούμενες. Και ήταν πάντα η επόμενη ακόμα πιο μεγάλη κι ακόμα πιο φριχτή.

Γιατί;

Διότι ουδέποτε η πολιτική εξουσία πήρε τον εαυτό της στα σοβαρά, τη χώρα στα σοβαρά, τον λαό στα σοβαρά. Το μόνο που παίρνει στα σοβαρά η πολιτική ηγεσία είναι τα φράγκα των αφεντικών της -τα real estate, οι off shore και τα συναφή παίγνια στην καμπούρα μας.

Ρωτώ: από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Ούτε μία! Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας; Τρίχες! Βγήκε κάποιο πόρισμα ευθυνών για τους δεκάδες νεκρούς; Νέκρα!

Απλώς κάθε φορά που επέρχεται η συμφορά «βάζει ο Ντούτσε τη στολή του» και, μπροστά στις κάμερες, άλλοτε φορώντας «τζάκετ της αεροπορίας» κι άλλοτε ένα «άδειο σακκάκι», λαμβάνει μέρος σε συσκέψεις του κώλου, κάτω από χάρτες κατόπιν εορτής (της καταστροφής) και πάνω από άδεια τραπέζια, όπου μόνος εξοπλισμός (ρουφιάνα κάμερα) βόσκει ένα (αριθμός: 1) ορφανό μολύβι.

Κάτι ανθρωπάρια (η πολιτική εξουσία) που κρύβονται πίσω απ' τον ηρωισμό των χειριστών, των πυροσβεστών, των εθελοντών -ανίκανοι οι ίδιοι, μοιραίοι και θλιβεροί. Επιβλαβείς και ολετήρες.

Από το 1985, το '87, το '93, το '97, το 2002, το 2005, το 2007 βράζουμε στο ίδιο καζάνι με τις φωτιές -όχι όλοι όμως, άλλο εμείς που καιγόμαστε κι άλλο αυτοί που μας καίνε.

Στην προηγούμενη φωτιά που έκαψε την Ολυμπία, η στήλη αυτή είχε αποκαλέσει τον κ. Πρωθυπουργό «ανθρωπάκο» -βαρύς χαρακτηρισμός, όμως το ανθρωπάκι δεν κατάλαβε τίποτα.

Αλλωστε κάτι τέτοια τα γράφουν οι γραφικοί, δεν τους δίνουν σημασία οι κυνικοί -οι κυνικοί απλώς κυβερνούν το κράτος (που «δεν υπάρχει»), τον λαό (που ή διαφθείρουν ή ξεπουλάνε) και τη χώρα (που λεηλατούν και σκυλεύουν).

Αυτοί είναι οι εμπρηστές!

Εμπρηστής είναι ο κάθε Υπουργός Πεχωδέ, ο κάθε κυρ Σουφλιάς που «ρυθμίζει» κάθε φορά με σχέδιο τα αποτελέσματα της προηγούμενης καταστροφής και θέτει τις προϋποθέσεις της επόμενης. Εμπρηστής είναι εκείνος που τιμά και δικαιώνει τον καταπατητή.

Οι άνεμοι που δυναμώνουν τις φωτιές είναι οι αεριτζήδες που επωφελούνται απ' αυτές. Και στην κορυφή όλων, ο αίρων τις αιτίες του κακού είναι ο εκάστοτε πρωθυπουργός. Οχι μόνον για τη φωτιά που μας εξοντώνει κάθε φορά, αλλά και για την επόμενη -ώσπου η εξουθένωσή μας να 'ναι τέλεια...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 24.VIII.2009  ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

χάρτης καμένης έκτασης από http://www.forest.gr/portal/index.php?option=com_content&task=view&id=19&Itemid=42