Πικρό σαν δηλητήριο είναι το διαβατήριο...

Του Θανάση Καρτερού

Πικρό σαν δηλητήριο είναι το διαβατήριο, αλλά εφτά στους δέκα νέους πτυχιούχους, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Kappa Research που δημοσιεύτηκε στο “Βήμα”, σκέφτονται σοβαρά να αφήσουν την Ελλάδα και τέσσερις στους δέκα έχουν αρχίσει ήδη ενέργειες για να πάρουν των ομματιών τους. Δεν έχουν δουλειά, δεν βλέπουν προοπτική, δεν εμπιστεύονται ούτε κόμματα, ούτε θεσμούς, ούτε κανέναν εκτός από τον εαυτό τους. Και όπως προκύπτει από τις απαντήσεις, αλλά και από τη στάση τους, δεν έχουν ελπίδες ότι κάτι μπορεί να αλλάξει τη χώρα και στη ζωή τους προς το καλύτερο.

Προφανώς φταίνε το Μνημόνιο και οι πολιτικές του, οι συνέπειές τους στη ζωή των νέων, οι μεγάλες δυσκολίες των γονιών, που είδαν τη ζωή τους να γίνεται φύλλο και φτερό μέσα σε μερικούς μήνες. Φυσικά φταίει ο νεόπλουτος άξεστος δικομματισμός, που χώνεψε στη στομάχα του τα φιλέτα της εξουσίας, αλλά και κάθε είδους αξιοκρατία, αξία, αξιοπρέπεια, φιλοδοξίες και όνειρα. Εννοείται τέλος ότι φταίει η μαυραγορίτικη, φοροδιαφεύγουσα, παρασιτική, ελεεινή επιχειρηματικότητα νεοελληνικού τύπου, που τα έκανε όλα Cayenne και χρυσές καδένες στον λαιμό της.

Λογικά όλα αυτά. Αλλά, αν μείνει κανείς μόνο στις εγκληματικές ευθύνες του συστήματος, του πολιτικού συστήματος, του συστήματος αξιών, τις ευθύνες εκείνων που, αφού μας οδήγησαν με τις πολιτικές τους μπροστά στην κρεμάλα, ύστερα μας πήραν μέχρι τα κορδόνια των παπουτσιών για να μην κρεμαστούμε, κινδυνεύει να αφήσει στο σκοτάδι κάτι πολύ σοβαρό: Γιατί ένα τόσο μεγάλο πλήθος από νέες και νέους δεν κάθεται στη χώρα του να παλέψει για το δικό του και το δικό της μέλλον και προτιμά τη φυγή, τη μετανάστευση, την επιλογή “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”;

Γιατί δεν ακούνε όσους μιλούν για κοινή δράση, αγώνες, στάση ζωής που μπορεί να αλλάξει τη ζωή τους; Γιατί δεν πιστεύουν όσο προηγούμενες γενιές στη συλλογικότητα και τη δύναμή της να ανατρέπει το αιώνιο; Γιατί τόσοι πολλοί πιστεύουν τόσο πολύ ότι τίποτε δεν γίνεται έτσι; Μήπως, εκτός από την πόρνη την ιστορία, τη συλλογική μνήμη και το Μνημόνιο, τον καταθλιπτικό ολοκληρωτισμό των αγορών, κάτι τους απωθεί και από 'δώ; Μήπως κι από δω δηλαδή υπάρχει κάποια ευθύνη, που τόσοι νέοι προτιμούν την έφοδο στο εξωτερικό από την έφοδο στον ουρανό;