Το ξύπνημα της οργής

 

Τι είναι αυτό που βγάζει στις πλατείες τους εξοργισμένους πολίτες, που δεν είχαν αντιδράσει πριν ένα χρόνο με το μνημόνιο;

Τι είναι αυτό που κάνει ακόμη και τη ΝΔ, που συμφωνεί στους τελικούς στόχους με την κυβέρνηση και την τρόικα, να κρύβεται πίσω από την άρνηση της τυπικής συναίνεσης και να ζητά επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου;

Τι είναι αυτό που έκανε, παρά την επιμελημένη τρομοκρατική σκηνοθεσία στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, τη σύσκεψη των προέδρων των κομμάτων υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να μοιάζει με φούσκα προορισμένη να σκάσει χωρίς αποτέλεσμα;

Είναι η εμπειρία που απόκτησε η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού μετά από την επί ένα χρόνο εφαρμογή του μνημονίου, της πολιτικής που διαφημίστηκε ως μοναδική σωτηρία, ενώ αποδείχτηκε η χειρότερη καταστροφή για ευρύτατα λαϊκά στρώματα. Μια εμπειρία που δεν αντικαθίσταται από καμιά θεωρία.

Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ (και όσοι στήριξαν τις επιλογές της) επιχειρώντας να κερδίσει αξιοπιστία απέναντι στην τρόικα και τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, έχασε τα όποια ίχνη εμπιστοσύνης και ανοχής στο εσωτερικό της χώρας. Και αυτή την απώλεια επιχειρεί να αντικαταστήσει με το εφεύρημα της αναγκαστικής συναίνεσης.

Όλο και περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες, εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι, όλο και περισσότεροι νέοι και νέες αισθάνονται ως απατηλές, αναποτελεσματικές και καταστροφικές για το παρόν και το μέλλον τους όχι μόνο τις συνταγές του λεγόμενου «μεσοπρόθεσμου προγράμματος», αλλά, αναδρομικά, και το μνημόνιο.

Αυτό που τους διαφήμισαν ως σωτήριο και προσωρινό πριν ένα χρόνο αποδεικνύεται σήμερα καταστροφικό και μόνιμο. Η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, η κατεδάφιση της αμοιβής της εργασίας, η μονομερής φοροεπιδρομή κατά μισθωτών και συνταξιούχων, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών είναι τα μόνα ορατά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής και των επιταγών της τρόικας. Με «αντάλλαγμα» τη διόγκωση του χρέους, τη διαιώνιση των ελλειμμάτων, το βύθισμα, την ύφεση και την ανεργία.

Ένα χρόνο μετά, αντί για την έξοδο από το τούνελ που υποσχέθηκαν, μας ζητούν νέες θυσίες, χρειάζονται περισσότερα δάνεια, περισσότερο ξεπούλημα, περισσότερη φτώχεια και ανεργία. Λιγότερη λαϊκή κυριαρχία.

Το μόνο που διασφαλίζει αυτή η πολιτική, είναι η διατήρηση της κερδοφορίας του τραπεζικού και του μεγάλου κεφαλαίου, η εξασφάλιση των κερδοσκόπων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και η διαρκής πρωτοκαθεδρία σε ευρωπαϊκό επίπεδο των σημερινών ισχυρών της ΕΕ. Και αυτό γίνεται φανερό πια σε ευρύτατα στρώματα.

Ένα χρόνο μετά, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ανακαλύπτει την απάτη και αρνείται να δεχθεί τη διαιώνισή της. Γι’ αυτό γεμίζουν οι πλατείες, γι’ αυτό διστάζει η ΝΔ να συνταχθεί πλήρως, γι’ αυτό η σύσκεψη των προέδρων των κομμάτων χάνει κάθε νόημα. Γι’ αυτό ο εκβιασμός «δεν έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις», που έπιασε σε μεγάλο βαθμό το 2010 ακούγεται σήμερα σαν κακόγουστη φάρσα.

Τα ισπανικά ΜΑΤ έδειξαν προχθές τα περιθώρια ανοχής που διαθέτουν οι κυβερνήσεις μπαίνοντας με τη βία στην πλατεία της Βαρκελόνης, δίνοντας το σήμα και στις άλλες αδελφές ευρωπαϊκές δυνάμεις καταστολής. Αυτό το «απολίτικο», «μακριά από πολιτικά κόμματα» και όπως αλλιώς το χαρακτηρίζουν κίνημα λαού, δείχνουν να το φοβούνται όσο κι αν πάνε να το καλοπιάσουν, όταν δεν μπορούν να το χειριστούν και να το κατευνάσουν.

Δεν ξέρουμε αν θα ακολουθήσουν και στην Ελλάδα το παράδειγμα της Βαρκελόνης. Το βέβαιο είναι πως ό,τι και να κάνουν, δεν πρόκειται πια να πείσουν για τις δήθεν καλές προθέσεις τους ούτε έναν απ’ αυτούς που έχουν δει με τα μάτια τους και έχουν νιώσει στην πλάτη τους ποια είναι τα αποτελέσματα της πολιτικής τους. Οι εκβιασμοί δεν βρίσκουν πια εύφορο έδαφος. Ο φόβος δεν κρατάει ακίνητο τον κόσμο. Ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Μαδρίτη, ούτε στις άλλες πρωτεύουσες της Ευρώπης που αρχίζουν να ξεσηκώνονται.

ΤΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΓΕΩΡΓΟΥΛΑ

Άρθρο από την "Εποχή", 29.05.2011