Μαύρη μέρα

Θα θριαμβολογούν πιθανότατα σήμερα όλοι τους γιατί κατάφεραν «μετά από σκληρή διαπραγμάτευση» να σώσουν τη χώρα. Μακάρι να βρισκόταν ένας τους να πει όχι και να χαλάσει αυτή την άθλια σούπα που μας ετοίμασαν, αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο είναι μάλλον στον χώρο της φαντασίας. Από αυτή τη συμμαχία παραγωγών και προπαγανδιστών της δειλίας, κατασκευαστών και προαγωγών κάλπικων διλημμάτων, υπηρετών μιας πολιτικής καταστροφικής για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού, κομμάτι δύσκολο είναι να υπάρξει κάποιος που έστω να δει, πόσο μάλλον να μιλήσει και να στηρίξει μια άλλη στάση. Να προβάλει κάποια στοιχειώδη αντίσταση.

Και τι αρχίζει για μας τους πολλούς με την έγκριση και υπογραφή της δανειακής σύμβασης και του PSI που στην ποδιά τους σφάζονται νύχτα μέρα και μαλλιοτραβιούνται για το ποιος είναι ο πιο ηρωικός; Δεν μιλάμε πια για θυσίες, αλλά για τον όλεθρο δικαιωμάτων, αμοιβών, αξιοπρέπειας - όλα όσα κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες εκποιούνται για να… αποφευχθεί η χρεωκοπία. Εκατομμύρια άνθρωποι ρίχνονται στη δυστυχία για να μη ρίξουμε τους δανειστές. Ηλικιωμένοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα καταδικάζονται σε θάνατο για να ζήσουν οι τόκοι και τα χρεωλύσια.

Δεν τελειώνει σήμερα η μεταπολίτευση, η αγωνία μας, η ανασφάλεια, η Ελλάδα της λούφας και της παραλλαγής, όπως προσπαθούν να μας πείσουν. Αυτό που τελειώνει, που θέλουν να τελειώνει, είναι εμείς ως ελεύθεροι άνθρωποι, παραγωγοί και εργαζόμενοι με δικαιώματα, πολίτες που εκπροσωπούνται δημοκρατικά, λαός με απαιτήσεις, χώρα που υπάρχει στον δημοκρατικό χάρτη. Και αυτό που αρχίζει είναι το αδιανόητο, το ανείπωτο - μια Ελλάδα δυστυχίας στην οποία θα επιβάλουν τη θέλησή τους οι πιο μαύρες και ολοκληρωτικές δυνάμεις του κόσμου, μαζί με τους δωσίλογους συμμάχους τους.

Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια. Κι όποιος αμφιβάλλει ας ρίξει μια ματιά στις απόψεις  οικονομολόγων, δημοσιολόγων, πολιτικών απ’ όλο τον κόσμο, που μόνο για αριστερό λαϊκισμό δεν μπορούν να κατηγορηθούν. Για να καταλάβουμε όλοι ότι ένα δρόμο έχουν αφήσει μπροστά μας: τον δρόμο της αντίστασης μέχρι το τέλος και του αγώνα μέχρι το τέλος, με όποιο κόστος. Γιατί αυτοί που κλέβουν το ψωμί απ’ το τραπέζι δεν έχουν κανένα έλεος, αλλά και δεν φοβούνται τίποτε τόσο πολύ όσο τα εξεγερμένα θύματά τους..

Καρτερός Θανάσης http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=667989