30 χρόνια πριν, παιδάκι τότε, περίμενα υπομονετικά να περάσει πολύς κόσμος για να περάσω κι εγώ μαζί τους, πάντα τρέχοντας, πάντα κολλητά στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Κάποτε είχα μπει και στο σπίτι του (με είχε στείλει η γιαγία μου; ποιος ξέρει...), και δεν πρέπει να έχω ξανανεβάσει τέτοιους παλμούς στη ζωή μου.
Βρε να μου λένε "μην τον φοβάσαι", "δεν είναι κακός", "δεν έχει βλάψει κανέναν", εγώ δεν μπορούσα να αποβάλω τον παιδικό μου φόβο.
Άραγε, να ήξερε πόσο τον φοβόμασταν τότε τα παιδάκια; Και αν το ήξερε, πως να ένιωθε;
Όταν έμαθα ότι πέθανε, θυμάμαι ότι είχα στενοχωρηθεί. Είχα αρχίσει να καταλαβαίνω το αδικαιολόγητο των παιδικών μου φόβων, και ένιωσα τύψεις που συνειδητοποίησα ότι δεν θα το μάθαινε ποτέ.
Να 'ναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.
(Να που κάποιος θυμάται τον Τατούλη!)
Αντιγραφή από σχόλιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
μη πτύετε επί του δαπέδου
μη βλασφημάτε τον θείο
σχόλια ελεύθερα ύβρεις επί πληρωμή αλλιώς διαγραφή