17 Νοέμβρη 1973..Μνήμες εξέγερσης…Φως στους αγώνες του σήμερα

"Ζωντανό παράδειγμα ανιδιοτέλειας και αγωνιστικής συλλογικής δράσης, πηγή έμπνευσης για μια ολόκληρη ζωή, αποτελεί η εξέγερση του Νοέμβρη. Ο Νοέμβρης δεν ήταν κάτι στιγμιαίο ούτε και αφορά μόνο μία γενιά. Με το «Ψωμί -Παιδεία -Ελευθερία» παρέλαβε από τη γενιά της αντίστασης μία βαριά, πολύτιμη σκυτάλη. Άνοιξε μέτωπο διαρκές, με τη φτώχια και την κοινωνική ανισότητα, ενάντια στο σκοταδισμό και την καταστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών, μέτωπο διαρκές για ανεξαρτησία. Ανέδειξαν, όμως, ταυτόχρονα οι αγωνιστές και αγωνίστριες του Νοέμβρη πάρα πολλά… Ζωγράφισαν ξανά το ουράνιο τόξο της κοινωνικής χειραφέτησης με όλα τα χρώματα… Το χρωμάτισαν με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της νέας γενιάς, της φοιτητικής, της μαθητικής, της εργαζόμενης. Το χρωμάτισαν με την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στους αγώνες, τις συνελεύσεις, τις απάνθρωπες διώξεις. Ανέδειξαν την συνάντηση του λαϊκού κινήματος με τα πρώτα οικολογικά σκιρτήματα για μία καταστροφή που είχε αρχίσει να συντελείται. Σήμερα για τα κινήματα, για τη ριζοσπαστική αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο αγώνας του Νοέμβρη αποτελεί ανοιχτό βιβλίο θεωρίας αλλά και πρακτικής, για τους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Νέες μορφές αλλοτρίωσης και καταπίεσης, νέου τύπου δεσμά, απαιτούν σήμερα νέους αγώνες. Σ’ έναν κόσμο που υψώνονται εθνικά, πολιτισμικά, κοινωνικά τείχη, σ’ έναν κόσμο που εμποδίζει την κοινωνική απελευθέρωση και που απειλεί να καταστρέψει τη φύση… Σε μία χώρα που βυθίζεται, σε μία καθολική κρίση, παγιδευμένη στα δίχτυα μίας ανθρωποκτόνας και περιβαλλοντοκτόνας νεοφιλελεύθερης πολιτικής… Την ώρα που τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα απειλούνται, που θέσεις εργασίας χάνονται, που η δημόσια περιουσία εκποιείται, που η δημόσια παιδεία επιχειρείται να θυσιαστεί στο βωμό του κέρδους και που η αλληλεγγύη στους αδύναμους καταγγέλλεται, αυτή την ώρα σ’ έναν δρόμο καλούμαστε να συναντηθούμε. Σ’ έναν δρόμο σαν τον δρόμο του Νοέμβρη, τον δρόμο που μετατρέπει την οργή σ’ ελπίδα οφείλουμε να βαδίσουμε".

Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ

 

Τριάντα έξι χρόνια μετά...

Κανονικά το Πολυτεχνείο θα έπρεπε να έχει βγει στη σύνταξη...

...μετά μάλιστα την εθελούσια έξοδο που έκαναν απ' το πνεύμα του πολλοί ή λίγοι απ' όσους κατά καιρούς αλλαξοπίστησαν.

...βλέποντας και αυτοί ως άλλοι Σαούλ το φως το αληθινό καθ' οδόν προς τη Δαμασκό ή τα Σούσα ή το Χόλυγουντ, όμως

ίσως και παραδόξως (που παράδοξο δεν είναι) το Πολυτεχνείο παραμένει εδώ, προσφέροντας το σώμα και το πνεύμα του σε πολλαπλές αναγνώσεις, σκέψεις, συναισθήματα και συζητήσεις.

Πολλά συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Ανθρωποι πέθαναν και γεννήθηκαν, ιδέες κλονίσθηκαν, το σοσιαλιστικό σύστημα κατέρρευσε, λογικά το Πολυτεχνείο θα έπρεπε να έχει χλωμιάσει, ήσυχα ήσυχα θα έπρεπε να έχει φθαρεί και χαθεί

αφήνοντας να το αναζητήσουν οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος, σαν έναν άλλον Φάρο της Αλεξάνδρειας που η σκόνη του συν κάποια αγκωνάρια ποντίσθηκαν κάποια κι αυτή ξεχασμένη στιγμή στα έγκατα της Πατησίων.

Ισως να συμβεί κάποτε κι αυτό, όμως δεν έχει συμβεί ακόμα. Γιατί;

Στην αρχή το Πολυτεχνείο εξέπεμψε το δικό του μήνυμα που αφορούσε στον τρόπο ζωής, τα όνειρα, τις πολιτικές και τις επιδιώξεις των πολιτών που ήθελαν έναν καλύτερο κόσμο, όπως τον εννοούσαν τα κόμματα της αριστεράς, η εργατική τάξη και οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες.

Στη συνέχεια όλοι αυτοί κι άλλοι τόσοι έδιναν στο Πολυτεχνείο το δικό τους νόημα, το επανοηματοδοτούσαν, κάθε φορά αναλόγως των εξελίξεων, των αναγκών και των στρατηγικών που γεννούσαν οι ταξικές σχέσεις.

Κι ίσως αυτή να 'ναι η μαγεία που κρατάει το Πολυτεχνείο ζωντανό. Το ότι από πομπός έγινε και δέκτης. Το ότι στις σημαίες του με

τα ανεξίτηλα δικά τους συνθήματα-αιτήματα

η κάθε γενιά προσθέτει (ή ενίοτε αφαιρεί) τα δικά της. Ανατροφοδοτώντας έτσι διαρκώς τη συζήτηση, συχνά τον καυγά, άλλοτε γόνιμο, άλλοτε άγονο, όχι

μόνον για το τελευταίο μεγάλο γεγονός που σημάδεψε τη νεοελληνική ιστορία, αλλά για το νόημα που έχει ή παίρνει η ζωή μας μέσα στον διαρκή ρου των γεγονότων, των αλλαγών προς μπρος ή προς τα πίσω.

Κι έτσι έγινε το Πολυτεχνείο μια επέτειος που δεν θέλει να πάει στο Μουσείο, αλλά παραμένει στους δρόμους σαν μια λαϊκή γιορτή

με τη διαδήλωση κάθε φορά να δίνει την εικόνα των συσχετισμών στη χώρα (από τη μια, αλλά κι από την άλλη τις μυστήριες δυναμικές που προκαλούν οι σκέψεις, οι τάσεις, όλα αυτά που συνθέτουν από τώρα

αυτό που αύριο θα 'ναι η «βοή των επερχομένων»).

Κάθε χρονιά το Πολυτεχνείο ακούει και μιλάει.

Αλλοι το ακούν κι άλλοι όχι.

Αλλοι τού ανάβουν το κεράκι τους (και καλά κάνουν) αναπνέοντας λίγο απ' τη μοσχοβολιά του μυροβλήτη αγωνιστή που έπεσε, λίγο απ' τις σκέψεις και τα όνειρα που άφησε κληρονομιά

αλλά και λίγο από τις σκέψεις και τα όνειρα των επιγόνων του, μικρών και μεγάλων.

Αλλοι πάλι λοιδόρησαν το Πολυτεχνείο, τη λαϊκή γιορτή με τα σουβλάκια και τους μικροπωλητές, ή συχνά διεπίστωσαν τον θάνατό του, αν τους προσέξετε είναι οι ίδιοι που ανακάλυψαν στην αρχή ότι «εκτός απ' τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά», μετά το πολιτικώς ορθόν των βομβαρδισμών, τέλος το Σχέδιο Ανάν κι όλες εκείνες τις καθώς πρέπει συμπεριφορές που

ο χοντρός λαός δεν μπορεί να καταλάβει, άλλοτε διότι είμαστε η «τελευταία κομμουνιστική χώρα στον πλανήτη», άλλοτε διότι είμεθα «έθνος ανάδελφον» κι άλλοτε διότι μας έχει φάει το «κατασκευασμένο μας φαντασιακό» - κουταμάρες! Απλώς

όλοι αυτοί που τα λένε αυτά

προσπάθησαν να αντικαταστήσουν το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» με το «Ελλάς ραγιάδων των Τραπεζών» -βλάπτουν τον λαό και τα δύο το ίδιο.

***

Ομως η ζωή έχει τη δική της πορεία: ουδείς αγωνίσθηκε στο Πολυτεχνείο ή οπουδήποτε αλλού για να παίρνουν οι νέοι εργαζόμενοι σήμερα 500 ή 700 Ευρώ, για να μένουν άνεργοι ή να τους ξεφτιλίζουν διά βίου με την ευέλικτη εργασία.

Εκ των πραγμάτων συνεπώς, όχι ένα αλλά δύο και χίλια δύο Πολυτεχνεία θα γίνουν, ώσπου ο άνθρωπος να μην πιάνει κορόιδο τον άνθρωπο, ώσπου να μην εκμεταλλεύεται ο ένας τον άλλον και να μας μένει καιρός ελεύθεροι να δημιουργούμε...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.ΧΙ.2009 stathis@enet.gr