Η τζαμπούνα δεν βγάζει τσάμικο έλεγαν στη Νάξο τον περασμένο αιώνα για να δηλώσουν τις περιορισμένες μουσικές της δυνατότητες. Με τις δυνατότητες όμως που έτσι κι αλλιώς είχε, κράτησε το μοναχικό βίο των βοσκών, αλλά και το κοινωνικό βίο όλων των κοινοτήτων ζωντανό σαν το μοναδικό μουσικό όργανο που μπορούσε να εκφράσει τη ζωή και τους καημούς της.
Με την υποχώρηση όμως της τάξης των βοσκών αφενός (οικονομικοί παράγοντες) κι επομένως των τζαμπουνιέρηδων και την εισβολή των βιολιών (1870-80 περίπου) στο νησί της Νάξου, ο ήχος της τζαμπούνας άρχισε να λείπει από τα αυτιά των των γλεντιστάδων.
Οι βιολάτορες θεώρησαν καλλιτεχνική πρόκληση τη μίμηση του ήχου της τζαμπούνας με το βιολί. Έτσι παρατηρείται σήμερα (χθες) μια προσπάθεια από τους βιολάτορες να ξεχωρίσουν σε δεξιοτεχνία φτιάχνοντας ο καθένας τους κι από μια "τζαμπούνα", από μια μελωδία στο βιολί, που θύμιζε τον ήχο της πραγματικής τζαμπούνας, όσο το δυνατόν πολύπλοκο.
κείμενο από εδω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
μη πτύετε επί του δαπέδου
μη βλασφημάτε τον θείο
σχόλια ελεύθερα ύβρεις επί πληρωμή αλλιώς διαγραφή