Καλικατζού

 

ΘΑΛΑΣΣΟΚΟΡΑΚΑΣ Phalacrocorax aristotelis

Ο Θαλασσοκόρακας δεν ταυτίζεται με την κλασσική εικόνα των πουλιών της θάλασσας. Είναι μια προϊστορική μαύρη φιγούρα που κάθεται στα βράχια η κολυμπάει μισοβυθισμένος στο νερό ανίκανος για τα παιχνίδια με τον άνεμο και τα κύματα. Πετάει ολόισια κοντά στην επιφάνεια του νερού με συνεχή φτεροκοπήματα. Όταν βρεθεί στο μέρος που θέλει να τραφεί κάθεται στο νερό και χρησιμοποιώντας τα πόδια του σαν προπέλες βουτά και κυνηγά ψάρια κάτω από το νερό με μεγάλη ταχύτητα. Συνολικά μπορεί να ξοδέψει κάμποσες ώρες καθημερινά βρισκόμενος κάτω από το νερό όπου βρίσκεται πραγματικά στο στοιχείο του. Άλλη χαρακτηριστική συνήθεια είναι ότι στέκεται με απλωμένες τις φτερούγες για να στεγνώσει και να θερμανθεί μετά από κάθε ψάρεμα.
Κατά τη διάρκεια της αναπαραγωγής το χρώμα του Θαλασσοκόρακα αποκτά ωραίες μεταλλικές ανταύγειες και πάνω από το μέτωπο εμφανίζεται ένα μικρό λοφίο που γέρνει προς τα μπρος. Σε άλλες εποχές θα έμοιαζε εντελώς αλλοπρόσαλλο, σήμερα ωστόσο συμβαδίζει με κάποιες τάσεις νεανικού χτενίσματος. Εκτός εποχής αναπαραγωγής το πτέρωμα είναι πιο μουντό μαύρο. Τα νεαρά είναι λευκά στο κάτω μέρος.
Ο Θαλασσοκόρακας μοιάζει αρκετά με τον πιο κοινό Κορμοράνο αλλά είναι μικρότερος, λεπτότερος και με μικρότερο κεφάλι. Τα δύο είδη συναντιούνται σπάνια όμως αφού ο Κορμοράνος είναι πουλί των υγροτόπων και στις ελληνικές ακτές απαντά αποκλειστικά ως χειμερινός επισκέπτης και σε σχετικά λίγες περιοχές (όπως στις ακτές των νησιών του βόρειου Αιγαίου ή το Σαρωνικό).
Ο Θαλασσοκόρακας τρέφεται με ψάρια του βυθού. Ψαρεύει πάντα κοντά στην ακτή σε βάθος συνήθως μέχρι είκοσι μέτρα. Αν τον δούμε λίγο πιο ανοιχτά, σίγουρα εκεί θα βρίσκεται κάποια ξέρα. Φτιάχνει τη φωλιά σε βράχια συνήθως κοντά στο νερό. Φωλιάζει μόνος ή σε χαλαρές αποικίες πολύ νωρίς, ήδη από τον Ιανουάριο ή ακόμη και το Δεκέμβριο. Τα μικρά πετούν μέχρι τα τέλη Μαρτίου. Αργότερα, νωρίς το καλοκαίρι, οι Θαλασσοκόρακες μπορεί να μαζευτούν σε μεγάλα κοπάδια σε ορισμένους καλούς ψαρότοπους. Μετά σκορπίζουν ξανά. Είναι ίσως το μόνο θαλασσοπούλι που μένει όλο το χρόνο στην ίδια περιοχή χωρίς να μεταναστεύει. Μερικές φορές περιπλανιέται, πάντα κατά μήκος των βραχωδών ακτών, και εμφανίζεται σε μικρά λιμάνια. Όσες αναφορές υπάρχουν για παρατηρήσεις μακριά από βραχώδεις ακτές σχεδόν πάντα αφορούν Κορμοράνους και όχι Θαλασσοκόρακες.
Ο Θαλασσοκόρακας στην Ελλάδα φωλιάζει σε όλες τις νησιωτικές περιοχές αλλά όχι με την ίδια πυκνότητα. Οι μεγαλύτεροι πληθυσμοί βρίσκονται στο ανατολικό και βόρειο Αιγαίο και στις Σποράδες. Στις Κυκλάδες και την Κρήτη είναι σχετικά κοινό είδος ενώ στο Ιόνιο βρίσκεται σε πολύ μικρότερους αριθμούς. Πάντως γνωρίζουμε ελάχιστα γι αυτόν, επειδή φωλιάζει το χειμώνα που οι έρευνες στο Αιγαίο είναι δύσκολες. Έτσι μέχρι στιγμής η παρακολούθηση του πληθυσμού βασίζεται κυρίως σε μετρήσεις των μετά– αναπαραγωγικών συγκεντρώσεων το Μάιο και τον Ιούνιο.
Ο Θαλασσοκόρακας είναι είδος προτεραιότητας για προστασία καθώς ο μεσογειακός πληθυσμός δεν είναι πολυάριθμος. Η υπεραλίευση κοντά στις ακτές του στερεί την τροφή και μάλιστα, σε αντίθεση με τους γλάρους και τους Αρτέμηδες, δεν μπορεί να ακολουθήσει ψαροκάικα και να τραφεί με τα μη εμπορεύσιμα ψάρια που πετούν. Μερικοί πιάνονται σε δίχτυα καθώς βουτούν. Η συνήθειά του να κολυμπά συνεχώς τον κάνει επίσης ευάλωτο σε πετρελαιοκηλίδες. Οι φωλιές του στις νησίδες είναι επίσης εύκολα προσιτές. Ευτυχώς γι αυτόν φωλιάζει το χειμώνα οπότε οι ανεπιθύμητες επισκέψεις στις νησίδες είναι πολύ λίγες. Αν και δεν είναι φωτογενής και ελκυστικός όπως τα άλλα θαλασσοπούλια, είναι είδος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Άλλωστε η παρουσία μεγάλων αριθμών από Θαλασσοκόρακες αποτελεί σίγουρη ένδειξη ότι η περιοχή αποτελεί καλό ψαρότοπο.

Άλλα ονόματα: είναι γνωστός με πολλά τοπικά ονόματα, όλα θηλυκά: Καλικατζού (διαδεδομένο), Λολομαρίνα, Ρόσα, Κορασίνα (Κάσος), Καραπλάκα (Λέσβος)

Ελληνικός πληθυσμός: πιθανόν 1.000- 2.000 ζευγάρια

πηγή http://www.ornithologiki.gr/gr/oiwnos/cur/index.php