Ένας επικήδειος για τον Κώστα

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΩΝ

Ένα βαρύ μουντό γκριζό-μαυρο σύννεφο σκέπασε και πάλι το νησί μας.Εχθές το πρωί έφυγε από τη ζωή,πολύ γρήγορα σαν μια ανάσα σαν μια πνοή ο Κώστας, ο Κατραμάς όπως τον ήξεραν όλοι οι φίλοι.

Ολοι και όλες θλιμμένοι, αμίλητοι και σκεφτικοί αναρωτιούνται πώς; έγινε το κακό.Ολοι και όλες έχουμε ένα τεράστιο γιατί!!!!! προς τον υπέρτατο, τον Μεγάλο δημιουργό,που μόνο αυτός τελικά γνωρίζει πότε τελειώνει το λάδι από το καντήλι του καθενός μας.Αυτός είναι ο Μεγάλος κηπουρός που διαλέγει ποιο λουλούδι θα κόψει κάθε φορά ,όπως έγραψε ένας καλός μας φίλος.Ολοι μας έχουμε ένα κόμπο στο λαιμό.

Χαστούκι μεγάλο για όλους όσους τον γνωρίζαμε από κοντά.Μεγαλύτερο βέβαια για την χαροκαμένη μάνα,την συμπαθέστατη Σούζη τη γυναίκα του,τα 4 καταπληκτικά παιδιά του,για τα αδέρφια του τον Παναγιώτη και το Δαμιανό.Το κακό μαντάτο μόλις σήμανε πένθιμα η καμπάνα του Αη-Νικόλα, σαν αστραπή σαν κεραυνός μαθεύτηκε σε όλα γύρω τα νησιά,στην Αθήνα, στην Αγγλία, στην Γερμανία, στην Αυστραλία σε όλες τις άκρες της οικουμένης……Ο Κώστας παντού είχε μόνο φίλους.

Είχε μεγάλη καρδιά πραγματικά και αυτή ήταν τελικά που του έστησε καρτέρι και τον πρόδωσε.Προχθές σε ανύποπτο χρόνο, πίνοντας καφέ του είπα να κόψει το τσιγάρο και αυτός υπερήφανα όπως πάντα μου το ξέκοψε.<<Ρε Γιανάτσι μου(όπως του άρεσε να με αποκαλεί)εγώ σιχαίνομαι τα νοσοκομεία και τους γιατρούς,προτιμώ να πεθάνω χορεύοντας μια ζεμπεκιά, ή χορεύοντας και τραγουδώντας με τζαμπούνες. Τα κατάφερες λοιπόν ρε φίλε….!!!Αυτό όμως που δεν κατάφερες είναι να πεθάνεις πραγματικά.Πεθαίνει κάποιος τελικά όταν σβήσει από τη μνήμη μας και όχι απλά όταν φεύγει από αυτή τη μάταιη ζωή.Και πίστεψε με ρε φίλε,ότι η δικιά σου η μνήμη πραγματικά θα είναι αιώνια.

-Θα είσαι κοντά μας, δίπλα μας στα πανηγύρια της Φανερωμένης,του Χριστού,της Αγ. Παρασκευής του Αγ. Κων/νου……. Θα είσαι εκεί να τραβάς τις μικροφωνικές και τα ηχεία, για να μας ακούν και δίπλα οι φίλοι μας οι Παριανοί, όπως έλεγες….

-Θα είσαι πρώτος στις μνήμες μας στα καφενεία, στου Παρούσου, κάτω στου Ιάκωβου,στου Σταθερού όταν πίνουμε τη τσικουδιά μας, για να ξεϊδρώσουμε όπως έλεγες…

-Θα είσαι πάντα φωνακλάς μπροστά με την ντουντούκα στους προεκλογικούς αγώνες….

-Θα είσαι παρών στις συζητήσεις που θα κάνουμε για άλογα,σκυλιά,πρόβατα που αγαπούσες…..

-Θα είσαι πάντα παρών στις συζητήσεις και τις αναμνήσεις μας από το Μύλο,τη la-luna,τη Φάμπρικα, το Μαριάνο, το Doors και το Remember………

-Θα είσαι πάντα παρών στην προσφορά, στα σχολεία και στα ξωκλήσια…

-Θα είσαι πάντα παρών στις δύσκολες στιγμές και στενοχώριες της κάθε οικογένειας…

-Ησουν παρών πάντα σε γάμους και πανηγύρια,αλλά ήσουν και πάντα πρώτος στις λύπες του καθενός μας….

Ησουν απλά αυτός που ήσουν,ντόπρος και αληθινός, ποτέ δεν προσποιήθηκες.Η παρουσία σου στις παρέες ήταν πάντα αισθητή.Θα μπορούσα να μιλάω πολλές ώρες, αλλά πραγματικά οι στιγμές αυτές είναι βασανιστικές και δύσκολες.

Ειμαι σίγουρος ότι σύντομα εκεί πάνω θα στήσετε κανένα πανηγύρι με τα φιλαράκια σου και αυτούς που αγάπησες και σε αγαπούσαν.Το Μήτσο το Πατατά,το Τζιμάρα,το Κώστα τον αδερφό μου, τον μπάρμπα Πέτρο,τον μπάρμπα Γιάγκο, τον μπάρμπα Αρτέμη……Αν σου είναι βολικά λοιπόν , βάλε μια γύρα και από ΄μενα.Είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα κάνεις πολλούς φίλους εκεί πάνω.Ξέρεις….. άλλος ένας φίλος σου, σου έγραψε:

«ΟΣΟΙ ΜΕ ΤΟ ΧΑΡΟ ΓΙΝΑΝ ΦΙΛΟΙ

ΜΕ ΤΣΙΓΑΡΟ ΦΕΥΓΟΥΝΕ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ…»

Καλό σου ταξίδι φίλε μου και δώσε χαιρετίσματα στους δικούς μας ανθρώπους.

Γιάννης Αρτ. Τριαντάφυλλος