H Ελλάδα ζει το δράμα της και η Μπιρμπίλη γράφει εκθέσεις κάτω από τη βάση

ποιος εμπλέκεται στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου και της Siemens;

ποιος πήρε τις μίζες της φαραωνικής Ολυμπιάδας;

ποιος ξεζούμισε τα ασφαλιστικά ταμεία;

Ποιός εκμαύλισε συνειδήσεις με λαδώματα,διαπλοκές,μικροεξυπηρετήσεις για ψηφοθηρία και ομηρία πολιτών;

ποιοι ήταν οι κουμπάροι και τα ..μημενα ομόλογα;

θυμάται κανένας το ασφαλές χρηματιστήριο;

Τι είναι το κτηματολόγιο και ο Λαλιώτης;

τι είναι φοροδιαφυγή των offshore;

ποιοι πλουτίζουν από τα δημόσια έργα;

ποιοι από τις προμήθειες στα νοσοκομεία  τις εικονικές τιμολογήσεις τις  υπερτιμολογήσεις φαρμάκων και ιατρικών υλικών και εργαλείων;

ποιος φτωχοποίησε  το 20% του Ελληνικού Λαού;

Που είναι το ΕΣΠΑ και η Ανάπτυξη;

Ποιοι πλούτισαν από τους Εξοπλισμούς;

Ποιοι έχουν τις βίλες στα νησιά;

γιατί δεν έχει δασικούς χάρτες η Ελλάδα και πολεοδομικό σχεδιασμό τα νησιά;

ποιος κυβερνά 35 χρόνια;

ποιοι ετοιμάζονται να θησαυρίσουν από τις ΑΠΕ

Σε  αυτά και άλλα πολλά απαντά η Τίνα Μπιρμπίλη Υπουργός Περιβάλλοντος χαρείτε την στη σοβαρότερη πολιτικοοικονομική ανάλυση των τελευταίων ετών

…Και ξαφνικά (;) φτάσαμε σ΄αυτό που όλοι πιστεύαμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο την τελευταία στιγμή θα αποφεύγαμε. Γιατί κι εμείς συνολικά και συλλογικά πιστεύαμε ότι είχαμε ένα όχι τόσο καλό πλοίο – το σκαρί ήταν λίγο σάπιο από καιρό - αλλά ότι είχαμε καλό πλήρωμα που την τελευταία στιγμή θα συντονιζόντουσαν και θα γλιτώναμε. Δεν θα πέφταμε τελικά στην ξέρα.  Αυτό όμως δεν το αποτρέψαμε. Και δεν το κάναμε για τρεις λόγους:
Ο πρώτος γιατί το πλήρωμα δεν συντονίστηκε. Ως λαός τα τελευταία χρόνια αναπτύξαμε μια πολύ ατομικιστική συμπεριφορά, ο καθένας για τον εαυτό του, ο καθένας για το σήμερα, ο καθένας για το εφήμερο. Ξεχάσαμε να είμαστε μαζί, να παλεύουμε για κοινούς στόχους.

Ο δεύτερος γιατί μάθαμε να ζούμε μέσα από την συγκυριακή σχέση και μέσα από αυτό να απαξιώνουμε την σχέση, τον θεσμό. Οι θεσμοί φόρεσαν τους πολιτικούς και οι πολιτικοί χάθηκαν μέσα στους θεσμούς που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Με μεγάλη ευθύνη στην κυβέρνηση των πέντε τελευταίων χρόνων όπου έγινε το μεγάλο ρήγμα στην κοινωνία. Ανάμεσα σε όσους ταυτίστηκαν – τον ψήφισαν ή όχι – με τον Πρωθυπουργό τους ως «χαλαρή» στάση ζωής και με όσους σιχαίνονταν αυτήν ακριβώς την πλευρά, του «χαλαρού» Έλληνα που τελικά θα τα καταφέρει. Θυμάμαι πόσο πάσχιζε μια καθηγήτρια που είχαμε στο σχολείο να μας κάνει να καταλάβουμε την διαφορά ανάμεσα στο καταφέρνω και στο πετυχαίνω. 

Ο τρίτος όμως και σοβαρότερος λόγος είναι ότι φάνηκε πια σωρευτικά το σαθρό μοντέλο ανάπτυξης που ακολουθήσαμε ως χώρα αλλά και ως πολίτες ο καθένας από μας. Η χώρα έγινε νεοπλουτίστικη και κακόγουστη μίμηση μιας ευρωπαϊκής χώρας και ο Έλληνας στήριξε την ανάπτυξή του στην παράφραση του αμερικάνικου ονείρου παρόλο που θεωρούσαμε τον εαυτό μας Ευρωπαίο. Μια ανάπτυξη που στηρίχτηκε στο δόγμα της επιδότησης και του δανείου. Οι επιδοτήσεις και τα δάνεια δεν χρησιμοποιήθηκαν για να επενδύσουμε στα κεφάλια μας, στη παραγωγική μας δομή, στη γη μας αλλά για να καταναλώσουμε πολύ και ακόμη πιο πολύ και ακόμη πιο πολύ. Έτσι χτίστηκε και η γη μας για να ικανοποιήσει το πολύ και το ακόμη πιο πολύ χωρίς κανέναν σεβασμό στο περιβάλλον και σε όλους μας συνολικά, άναρχα χωρίς όρια και περιορισμούς. Με την ψευδαίσθηση του όλα είναι ανεξάντλητα. Η ευμάρεια είναι εφήμερη και για αυτό το μήνυμα ήταν «Ό,τι αρπάξουμε τώρα».
Το ταξίδι  συνέχιζε και απροετοίμαστοι όπως είπαμε δεν ασχοληθήκαμε να χαράξουμε πορεία. Αντί να μελετήσουμε το χάρτη είπαμε «δεν μπορεί εκεί που θέλουμε να πάμε θα φτάσουμε». Στο τέλος δε, βαφτίσαμε την ξέρα «χώρα των ονείρων» και πέσαμε απάνω της με φόρα.
Σήμερα λοιπόν, είναι όλα αυτά που μπαίνουν στο τραπέζι του ΔΝΤ. Και είναι εδώ που θα κριθούμε για το τι θεωρούμε σήμερα αριστερό και δεξιό. Τι θα κρατήσουμε για μας; Πώς θα βγούμε από αυτή την δοκιμασία; Υπάρχει προοπτική; Προφανώς και υπάρχει. Το μεγάλο ζητούμενο είναι να διαμορφώσουμε μια νέα συλλογικότητα. Να βγούμε πιο δυνατοί όχι ο καθένας από μας χωριστά αλλά όλοι μαζί. Με γρήγορους ρυθμούς να προχωρήσουμε στις απαραίτητες τομές όσον αφορά τους θεσμούς μας προσδίδοντάς τους αξιοπιστία. Να χαράξουμε την πορεία για μια άλλη ανάπτυξη που δεν θα στηρίζεται στην αρπαχτή, στο εφήμερο, στην αλόγιστη κατανάλωση, στο χτίσιμο παντού, στην επιδότηση που τρώει την ανταγωνιστικότητα και εκτρέφει τον κρατισμό, στα δάνεια του αύριο που δίνονται στο όνομα του σήμερα. Μια ανάπτυξη που θα είναι πράσινη και βιώσιμη. Με κανόνες, με όρια που όσο πιο ριζοσπαστική θα είναι τόσο περισσότερο θα σέβεται το περιβάλλον της. Και βέβαια δεν θα δημιουργεί νέα τζάκια που θα αξιοποιήσουν περισσότερο από άλλους τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα αλλά θα διαχέει την ανάπτυξη σε όσους περισσότερους γίνεται και θα την καθιστά περισσότερο αποκεντρωμένη.
Θα πάρει πολύ; Πάντως όχι τόσο καιρό, όσο στραβά αρμενίζαμε. Είναι η δική μας ευκαιρία. Ζούμε κάτι εν τω γεννάσθαι, κάτι που θα το συνδιαμορφώσουμε, κάτι που έχει ως μόνη εναλλακτική την «μιζέρια», άρα έχουμε λόγο να το παλέψουμε.

από http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=2309&reftab=37

και να η καινούργια συλλογικότητα των Σοσιαλιστών

Στα πλέον επώδυνα μέτρα καταλήγει η συμφωνία της κυβέρνησης με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ, έναντι της μεγαλύτερης βοήθειας που έχει δοθεί σε χώρα και η οποία μπορεί να φθάσει στα 135 δισ. ευρώ.

Σήμερα ή αύριο ολοκληρώνεται η διαπραγμάτευση για τα μέτρα που πρέπει να λάβει η Ελλάδα προκειμένου να της παρασχεθεί τριετής χρηματοδοτική στήριξη ύψους έως 135 δισ. ευρώ. Ο στόχος για τη μείωση του ελλείμματος ανέρχεται πλέον στο 10% ως το τέλος του 2011, κάτι που σημαίνει ότι το μεγαλύτερο βάρος της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής θα πέσει σε διάστημα συντομότερο της διετίας.
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Το Βήμα», το ΔΝΤ και η ΕΕ απαιτούν από τη κυβέρνηση ένα σχέδιο «άμεσης εφαρμογής», ώστε το δημοσιονομικό έλλειμμα κατά τη διετία 2010-2011 να μειωθεί κατά 10 ποσοστιαίες μονάδες, αντί για 8% του ΑΕΠ που προέβλεπε το Πρόγραμμα Σταθερότητας.
Στις απαιτήσεις της «τρόικας» περιλαμβάνονται :
* Πάγωμα μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για τρία έτη.
* Κατάργηση ή περικοπή του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο.
* Κατάργηση 13ου και 14ου μισθού και στον ιδιωτικό τομέα (το θέμα παραμένει ανοικτό, με πιθανότερο ενδεχόμενο να εσωματωθούν με τη μορφή επιδόματος).
* Κατάργηση δώρων Πάσχα, Χριστουγέννων και επιδόματος αδείας για τους συνταξιούχους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
* Μείωση του ποσοστού αναπλήρωσης των συντάξεων στο 65%.
* Επαναφορά του ΛΑΦΚΑ στις συντάξεις άνω των 1.400 ευρώ.

* Αύξηση του ΦΠΑ τουλάχιστον κατά 2%, στο 23%.
* Αύξηση του ορίου απολύσεων από το 2% στο 4%, ενώ ασκούνται πιέσεις για πλήρη απελευθέρωση.
* Στον ιδιωτικό τομέα περικόπτεται στο μισό η αποζημίωση απόλυσης.
* Πάγωμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
* Κατάργηση της δυνατότητας προσφυγής στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας.
* Επίσπευση των αλλαγών του Ασφαλιστικού με άμεση εφαρμογή της εξίσωσης ορίων ηλικίας γυναικών και ανδρών στο Δημόσιο.
Για «υποτίμηση μισθών», κάνουν λόγο οι εκπρόσωποι των κοινωνικών εταίρων που είχαν χθες συνάντηση με τον Πρωθυπουργό. Μια μέση ελληνική οικογένεια, με δύο δημοσίους υπαλλήλους, που ζει με 2.500 ευρώ τον μήνα, δηλαδή με 35.000 ευρώ τον χρόνο με βάση τους 14 μισθούς, θα συμβιβαστεί με ένα επίπεδο αποδοχών χαμηλότερο κατά 15% ή κατά 5.000 ευρώ, αφού οι δύο επιπλέον μισθοί προβλέπεται να εξανεμισθούν στο σύνολό τους ή σε μεγάλο ποσοστό. Η απώλεια δύο μισθών στους 14 ισοδυναμεί με μείωση ετήσιων αποδοχών κατά 14,3%.

από http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1131756&lngDtrID=251