Ένας μοναχικός κέδρος που αντιστέκεται, για πόσο ακόμη στην βάρβαρη επέκταση της άναρχης δόμησης και των οικοδομημάτων τέρατα, άλλη τα βαφτίζουν βίλλες, που προσβάλλουν τον πολιτισμό των κυκλάδων και τον μινιμαλισμό του τοπίου. Αλήθεια με την πολεοδομία της Νάξου τι γίνεται ? Θυμάμαι παιδάκι ήμουν που με να πηγαίνει ο παππούς μου στο πανηγύρι του Σταυρού με το γαιδουράκι απο ένα μονοπάτι γύρο απο τον ποταμό, τώρα πλέον υπάρχει μόνο ένα κομμάτι του, και οταν φτάναμε σον συγκεκριμένο κέδρο στην μέση τις διαδρομής κοντοστεκόμαστε στην σκιά του πόσο τεράστιος μου φαίνονταν τότε... Τώρα είναι τεράστια το κτήρια τέρατα του τρώνε με την παρουσία τους τα μάτια μας.
Συγχαρητήρια στον φωτογράφο.Μια φωτογραφία πραγματικά για όσκαρ.Έτσι λοιπόν για να εκτιμάμε και τον τόπο που μένουμε και την αξία να μαχόμαστε γι΄αυτόν!
Και είναι τόσο αφελείς οι άνθρωποι και υποκύπτουν τόσο εύκολα στις υπάρχουσες ανάγκες, ώστε εκείνος που εξαπατάει θα βρίσκει πάντοτε κάποιους που θα αφήνονται να εξαπατώνται
καβαφης
K’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη για το αψήφιστο της εκλογής. Bλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.
Aλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ. Zητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ. Aς φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό. Mετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.
στην αντιπαρο ζεις ζητειται ελπις
αξιζουμε ενα καλυτερο αυριο απο αυτο που διαμορφωσαμε χτες
Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι ΜΟΝΟ εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά ΚΑΙ εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα.
sygharitiria!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆλλη μία εξαιρετική φωτό. Εκείνο το άλμπουμ που λέγαμε πώς ακριβώς θα γίνει???
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνας μοναχικός κέδρος που αντιστέκεται, για πόσο ακόμη στην βάρβαρη επέκταση της άναρχης δόμησης και των οικοδομημάτων τέρατα, άλλη τα βαφτίζουν βίλλες, που προσβάλλουν τον πολιτισμό των κυκλάδων και τον μινιμαλισμό του τοπίου. Αλήθεια με την πολεοδομία της Νάξου τι γίνεται ?
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι παιδάκι ήμουν που με να πηγαίνει ο παππούς μου στο πανηγύρι του Σταυρού με το γαιδουράκι απο ένα μονοπάτι γύρο απο τον ποταμό, τώρα πλέον υπάρχει μόνο ένα κομμάτι του, και οταν φτάναμε σον συγκεκριμένο κέδρο στην μέση τις διαδρομής κοντοστεκόμαστε στην σκιά του πόσο τεράστιος μου φαίνονταν τότε... Τώρα είναι τεράστια το κτήρια τέρατα του τρώνε με την παρουσία τους τα μάτια μας.
Πολύ καλή .... σ'ευχαριστώ Τ.Φ.
Συγχαρητήρια στον φωτογράφο.Μια φωτογραφία πραγματικά για όσκαρ.Έτσι λοιπόν για να εκτιμάμε και τον τόπο που μένουμε και την αξία να μαχόμαστε γι΄αυτόν!
ΑπάντησηΔιαγραφή