Ομιλία του Προέδρου του Συνασπισμού, Αλέξη Τσίπρα, στο 6ο Συνέδριο του ΣΥΝ

Συντρόφισσες και σύντροφοι

Μέσα σε αυτό το συνέδριο, μέσα σε αυτή την αίθουσα, χτυπά η μίση καρδιά της αριστεράς.

Γιατί η άλλη μισή βρίσκεται αυτές τις μέρες στην αποκλεισμένη Γάζα.

Βρίσκεται πάνω στα πλοία της αλληλεγγύης.

Εκτελέστηκε προχθές το βράδυ στο κατάστρωμα του Μαβί Μαρμαρά. Ήταν κρατούμενη στις φυλακές του Ισραήλ.

Και είμαστε περήφανοι που έχουμε σήμερα ανάμεσά μας το σύντροφο Δημήτρη Γιαλελή, σύνεδρο από τη Νομαρχιακή της Λάρισας, που επέστρεψε χθες από τη μεγάλη αυτή περιπέτεια.

Και τον καλωσορίζουμε και τον ευχαριστούμε, γιατί μας έκανε όλους περήφανους και αυτός και όλοι όσοι συμμετείχαν στην αποστολή των ακτιβιστών.

Αποτελεί στίγμα το έγκλημα αυτό για τη διεθνή κοινότητα, που όφειλε να είχε παρέμβει εγκαίρως για να διασφαλιστεί η ομαλή παράδοση της ανθρωπιστικής βοήθειας.

Η κυβέρνηση του Ισραήλ πρέπει να κάτσει στο σκαμνί της διεθνούς δικαιοσύνης. 

Βαρύνεται, όμως, και η ελληνική κυβέρνηση για τις ίσες αποστάσεις κατά την προετοιμασία και την αναχώρηση της αποστολής.

Αγνόησε τις εκκλήσεις της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ για διευκόλυνση της ομαλής παράδοσης της ανθρωπιστικής βοήθειας στο λιμάνι της Γάζας.

Ας γνωρίζουν οι δολοφόνοι και όσοι τους καλύπτουν, ότι δε θα σταματήσει αυτό το κύμα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό, δε θα σταματήσει η διπλωματία των λαών και των κινημάτων, να βάζει τους δικούς της όρους στο παιχνίδι.

Γιατί τα κίνητρα των ακτιβιστών ήταν οι ιδέες τους. Και οι ιδέες δεν δολοφονούνται. Όσες κι αν χτίσουν φυλακές, οι ιδέες δεν φυλακίζονται. 

Οι ιδέες κινητοποιούν, γίνονται υλική δύναμη, απελευθερώνουν λαούς και γονατίζουν δυνάστες.

Και το δίκιο των λαών θα αποδειχτεί ισχυρότερο από το δίκιο των ισχυρών. Η Παλαιστίνη θα ξαναποκτήσει πατρίδα.

Ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού θα δικαιωθεί και θα είμαστε και εμείς περήφανοι αν βάλαμε ένα λιθαράκι σ΄ αυτή τη δικαίωση.

Συντρόφισσες και σύντροφοι. Φίλες και Φίλοι

Η χώρα μας βρίσκεται στην δίνη μιας πρωτοφανούς παγκόσμιας κρίσης, η οποία σήμερα συμπαρασύρει τις ευρωπαϊκές χώρες την μια μετά την άλλη.

Το Συνέδριό μας διεξάγεται ενόσω είναι σε πλήρη εξέλιξη μια άγρια και απροσχημάτιστη επίθεση ενάντια στα χαμηλότερα εισοδήματα, ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα, ενάντια στο ασφαλιστικό σύστημα και στις κοινωνικές κατακτήσεις, ενάντια στην ζωή και στην αξιοπρέπεια της πλειοψηφίας των πολιτών και ιδιαίτερα της νέας γενιάς.

Η κυβέρνηση της χώρας μας, μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε με εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα πριν από μερικούς μήνες, συμμερίζεται πρόθυμα το σχέδιο αυτό της κοινωνικής οπισθοδρόμησης.

Ομολογεί πλέον ανοιχτά ότι δική της ήταν η επιλογή να προσδεθεί η χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και συνυπογράφει μνημόνια τα οποία οδηγούν στο ξήλωμα κάθε κοινωνικής κατάκτησης των τελευταίων δεκαετιών.

Όμως καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει μακριά με κόντρα το λαό και τη κοινωνία. Οι μέρες τους είναι μετρημένες και το καταλαβαίνουν.

Τα μέτρα αυτά δεν μπορεί να τα αντέξει η ελληνική κοινωνία. Είναι άδικα και κυρίως αναποτελεσματικά, αφού όχι μόνο δεν απομακρύνουν το κίνδυνο της χρεοκοπίας αλλά από μακρινό και θεωρητικό, τον καθιστούν πραγματικό.

Τον εδραιώνουν, μάλιστα, ως διαρκή πηγή τρόμου και εκφοβισμού της κοινωνίας και τον αξιοποιούν ως μοχλό εκβιασμού για την επιβολή νέων θυσιών και ακόμη πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων επιλογών.

Προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι φταίει αυτός για τη κρίση, αλλά μάταια, αφού όπως έλεγε και ο Μαρξ, η φύση του καπιταλισμού στις κρίσεις γίνεται απολύτως ευδιάκριτη.

Ζητούν από τους μη έχοντες να πληρώσουν. Πλασάρουν τη λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση» που αποτελεί τον πυρήνα του προγράμματος Ε.Ε. – ΔΝΤ – Κυβέρνησης.

Πρόκειται για μια μεγάλη απάτη σε βάρος των εργαζομένων, για μια επικίνδυνη προοπτική για την κοινωνία.

Ενώ στα λόγια επιδιώκεται,  η ταυτόχρονη μείωση μισθών και τιμών, στην πράξη προωθείται η μείωση μισθών με τη ταυτόχρονη άνοδο των τιμών.

Το αναγνώρισαν προχτές οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών οργανώσεων.

Γιατί όμως ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ο κ. Δασκαλόπουλος πρότεινε, το πάγωμα των μισθών και όχι των τιμών;

Αποδεικνύεται λοιπόν ο διπλός εμπαιγμός.

Στόχος τους δεν ήταν οι εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα.

Στόχος τους είναι ο κόσμος της εργασίας, της γνώσης, του πολιτισμού, συνολικά το εισόδημα και τα δικαιώματά τους.

Πού θα οδηγήσει, όμως, αυτή η πολιτική αν την αποδεχτούν οι εργαζόμενοι;

Αυτή είναι μια πολιτική βίαιης αναδιανομής σε βάρος του εισοδήματος και των δικαιωμάτων της εργασίας. 

Επειδή, όμως, η αναδιανομή αυτή συρρικνώνει τη ζήτηση, οδηγεί σε μεγαλύτερη ύφεση και σε ακόμη υψηλότερη ανεργία.

Πλήττει, επομένως, όχι μόνο τους μισθωτούς αλλά και τις μικρές επιχειρήσεις, τους επαγγελματίες, τους αγρότες, τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. ……

όλη η ομιλία εδω