Εγκλωβισμένος στον καραμανλισμό

Επί εφτά μήνες ο Αντώνης Σαμαράς προετοίμαζε ένα συνέδριο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, για να αναδειχτεί πιο ισχυρός και να βάλει στη Ν.Δ. την προσωπική σφραγίδα του.

Για να το πετύχει, δεν δίστασε να θέσει εκτός κόμματος την υπ' αριθμόν ένα απειλή γι' αυτόν, την Ντόρα Μπακογιάννη. Από το συνέδριο βγήκε σίγουρα πιο ισχυρός. Δεν υπάρχει σήμερα κανένας που να τον απειλεί. Ακόμη κι αν χάσει στις επόμενες εκλογές, δεν υπάρχει στέλεχος που θα ορθώσει απέναντί του αρχηγικό ανάστημα.

Αυτή όμως είναι η μία, η καλή πλευρά. Η άλλη, η άσχημη πλευρά, δείχνει ότι ο κ. Σαμαράς αδυνατεί, για την ώρα, να κάνει στη Ν.Δ. πραγματικότητα την υπέρβαση, που ήταν το σύνθημά του στην Πολιτική Ανοιξη, και επιλέγει τον... εναγκαλισμό! Ο εναγκαλισμός του με τον Κ. Καραμανλή την πρώτη μέρα του συνεδρίου δεν ήταν απλώς μια κίνηση ευγένειας. Ηταν πολιτική κίνηση που συμβόλιζε τον αναγκαστικό εναγκαλισμό του με το σύστημα, την κυβέρνηση, με το κόμμα του Καραμανλή. Η Ν.Δ. είναι ένα κόμμα άρρηκτα συνδεδεμένο με το όνομα «Καραμανλής» και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο τελευταίος... αχθοφόρος του ονόματος έδωσε στη χώρα μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις που είχε ποτέ, δυστυχώς δεν έχει βρεθεί ακόμη εκείνος που θα διαταράξει αυτή τη σχέση.

Φλέρταρε επίμονα και με πολλούς τρόπους ο κ. Σαμαράς τούς προηγούμενους μήνες με την ιδέα της αποκαραμανλοποίησης. Εδιωξε στενούς συνεργάτες του τέως πρωθυπουργού, για να διαχωρίσει τη θέση του από τα σκάνδαλα της κυβερνητικής περιόδου 2004-2009, άφησε κατά καιρούς να διαρρέουν στον Τύπο πληροφορίες για ρήξη στις σχέσεις του με τον τέως πρωθυπουργό, όμως φαίνεται ότι δεν πέτυχε τον στόχο του, με αποτέλεσμα σήμερα, για να αποτρέψει την περαιτέρω συρρίκνωση της Ν.Δ., να αναγκάζεται να υποστηρίζει μια κυβερνητική πολιτική που χρεοκόπησε τη χώρα, που γκρέμισε θεσμούς και αξίες. Ασκεί αδιέξοδη, λαϊκιστική και αναξιόπιστη αντιπολιτευτική τακτική και φαίνεται ότι ποντάρει στην κατάρρευση της χώρας, για να έρθει αυτός ως σωτήρας. Παλινωδεί ο κ. Σαμαράς κι αυτό έχει αποτέλεσμα να μην έχει πείσει ακόμη στο ελάχιστο την ελληνική κοινωνία ότι αποτελεί τη νέα κυβερνητική λύση. Μπορεί σε οργανωτικό επίπεδο και σε επίπεδο ηθικής κάθαρσης να κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της Ν.Δ., όμως κάνει μισά βήματα. Αποφεύγει την υπέρβαση και επιλέγει τον συμβιβασμό με ένα κομματικό παρελθόν που, όσο και αν έχει βαθιές ρίζες στη Ν.Δ., σήμερα έχει φτάσει στα όριά του και αντιπροσωπεύει ό,τι πιο σαθρό υπάρχει. Κι αυτός ο συμβιβασμός τον καθιστά αναξιόπιστο.

Το συνέδριο της Ν.Δ. είναι παρελθόν και τώρα ο αρχηγός της θα αναμετρηθεί με το μέλλον έχοντας να λύσει δύο μεγάλα προβλήματα: πρώτον, να βρει αξιόπιστη συνταγή αντιπολιτευτικής τακτικής παίρνοντας σαφείς αποστάσεις από την πολιτική του προκατόχου του, χωρίς να χαϊδεύει αυτιά. Δεύτερον, να βρει με ποιες δυνάμεις της κοινωνίας θα συμμαχήσει για να κάνει το κόμμα του και πάλι πλειοψηφικό. Τα περιθώρια στενεύουν και η απόσταση που θα πρέπει να καλύψει ο Αν. Σαμαράς είναι μεγάλη και με πολλά εμπόδια εντός της... πολυκατοικίας. Ο ΛΑΟΣ δεν δείχνει να μειώνει τη δύναμή του, που την αντλεί κυρίως από την αδυναμία της Ν.Δ. Η Ντόρα Μπακογιάννη δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια· αργά ή γρήγορα θα κάνει το δικό της κόμμα μέσα από τη μεγάλη δεξαμενή τής Ν.Δ. Την ιδια στιγμή ο κόσμος αποστασιοποιείται από τον δικομματισμό και η αποστασιοποίηση δεν θα πλήξει μόνο το ΠΑΣΟΚ

Του ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ

από http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/06/2010&s=en-staseis

επίσης http://tatoulis.blogspot.com/2010/05/blog-post_24.html