Σοφία Σακοράφα :η πολιτική τεκμηρίωση του ασφαλιστικού είναι ανήθικη, ανέντιμη και σκληρά νεοφιλελεύθερη

Από την χθεσινή συζήτηση για το Ασφαλιστικό

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είμαι σοσιαλίστρια για κάποιους συγκεκριμένους λόγους. Σίγουρα κατ’ αρχήν, γιατί δεν συμφωνώ με τον καπιταλισμό. Είτε με την ακραία μορφή του νεοφιλελευθερισμού, είτε με την πιο ήπια μορφή που αναπτύσσει κατά καιρούς στη δύση, γιατί και αυτή η ήπια μορφή του είναι αποτέλεσμα είτε πολέμων, είτε ληστειών άλλων ηπείρων, είτε εκμετάλλευσης των μεταναστών.

Πρέπει όμως να τονίσω το εξής, ο καπιταλισμός σήμερα δεν έχει καμμία σχέση με το χθες. Το ’68 για παράδειγμα, το σύστημα διέθετε κοινωνικά αποθέματα. Ενσωμάτωνε εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες μέχρι και τον Κονμπετίτ τον έκανε Υπουργό.

Ένας τέτοιος καπιταλισμός –και ας μην βιαστούν κάποιοι να με κατηγορήσουν ως ρεφορμίστρια- που δεν εξαθλιώνει, που δεν περιθωριοποιεί, που δεν πετάει τους πολίτες του σαν στημένες λεμονόκουπες, έχει μία διαφορετική πολιτική δυναμική.

Η πολιτική δυναμική που έχει αφορά στο εξής. Όταν η JP Morgan με το πάτημα ενός κουμπιού καταστρέφει τις οικονομίες τριών ευρωπαϊκών χωρών, τότε σίγουρα έχουμε ανάγκη από πολίτες μορφωμένους, καλλιεργημένους, ενδυναμωμένους, από πολίτες συνειδητούς και όχι από πολίτες κατεστραμμένους, ρημαγμένους και εγκαταλελειμμένους στα αρπακτικά όρνια. Και για το λόγο αυτό είμαι σοσιαλίστρια. Γιατί πιστεύω ότι τούτο το σύστημα θα φτάσει στο τελευταίο του στάδιο, όχι μόνο από τις αντιθέσεις του αλλά και από ένα κίνημα που δεν θα διαπραγματεύεται την επιβίωσή του ή την ενσωμάτωση του όπως σήμερα, αλλά ισχυρό και δυνατό θα επιχειρεί τη ρήξη και την ανατροπή.

Δεν αρκεί, είπε ο Μαρξ, να πάει η ιδέα προς το πραγματικό. Πρέπει και το πραγματικό να μπορεί να πάει προς την ιδέα. Και για να πάει το πραγματικό προς την ιδέα, πρέπει κατ’ αρχήν να είναι ζωντανό.

Το ΠΑΣΟΚ από το ’74, από τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά και αργότερα -εξαιρώντας κακές παρενθέσεις- με τον Γιώργο Παπανδρέου μίλησε γι’ αυτό το είδος του πολίτη, του δυνατού, του εύρωστου, του ενεργού και του συνειδητού.

Μίλησα γι’ αυτήν την κοινωνία, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης, της κοινωνικής συνοχής. Μίλησα γι’ αυτό το οικονομικό μοντέλο, το μοντέλο της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου.

Και ερχόμαστε στο σήμερα, στο ασφαλιστικό, μία κορυφαία πολιτική στιγμή, μίας κορυφαίας πολιτικής επιλογής από μία σοσιαλιστική κυβέρνηση. Και τι μας λέει η κυβέρνηση; Ότι και τα μέτρα αυτά και τα προηγούμενα και αυτά που θα έρθουν -γιατί θα έρθουν και άλλα, χθες είχαμε τη σφήνα του ΔΝΤ για μείωση μισθών και στον ιδιωτικό τομέα- είναι μεν άδικα, αλλά είναι αναγκαία για τη σωτηρία της πατρίδας μας.

Αυτό σε επίπεδο ηθικής είναι ανήθικο. Όπως αιώνες τώρα έχουμε καταλήξει για την ανηθικότητα του δόγματος «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» και όταν μάλιστα τα μέσα είναι η εξαθλίωση του λαού, τότε η σωτηρία δεν είναι της πατρίδας αλλά όσων την απομυζούν.

Σε επίπεδο ιδεολογικό είναι ακατανόητο. Γιατί αν δεν μπορείς να είσαι σοσιαλιστής μέσα στην κρίση, μέσα δηλαδή στην ιστορική και πολιτική συγκυρία που ωριμάζει και τη δυνατότητα και τη σκοπιμότητα της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου, τότε δεν μπορείς ποτέ να είσαι σοσιαλιστής, παρά μόνο νεοφιλελεύθερος.

Σε επίπεδο πολιτικό είναι ανέντιμο, γιατί από τη μία κόβουμε μισθούς και συντάξεις, που ειδικά οι συντάξεις θα έχουν και πενιχρό, αλλά και μακρινό οικονομικό αντίκρισμα για το Κράτος και από την άλλη νομιμοποιούμε στα νοσοκομεία παρανομίες δισεκατομμυρίων, με το επιχείρημα ότι θα είναι η τελευταία φορά. Έχουμε τρελαθεί. Έχουμε τρελαθεί τελείως.

Η Βουλή σήμερα, στην πλέον τραγική οικονομική συγκυρία, καλείται να περάσει τροπολογία νομιμοποιώντας ληστεία εκατομμυρίων, με την υπόσχεση ότι θα είναι η τελευταία φορά που τα χαρίζει σε κλέφτες.

Και συνεχίζω, σε επίπεδο φιλοσοφίας είναι θατσερικό. Το σημερινό νομοσχέδιο αλλάζει εκ βάθρων τα πάντα και αυτό πρέπει να το καταλάβει ο ελληνικός λαός. Ο σκοπός των αλλαγών είναι η συνολική αλλαγή της αρχιτεκτονικής του ασφαλιστικού συστήματος, η μετατροπή του από δημόσιο, κοινωνικό, αναδιανεμητικό και αλληλέγγυο, σε κεφαλαιοποιητικό ή αναλογικό –όπως το ονομάζουν- με την εισαγωγή, φυσικά, της ιδιωτικής ασφάλισης και την ελαχιστοποίηση της συμμετοχής του Κράτους. Με το νέο νομοσχέδιο καταργείται η τριμερής χρηματοδότηση, αφού το Κράτος περιορίζεται στην καταβολή προνοιακού επιδόματος, το οποίο σε καμμία περίπτωση δεν είναι σύνταξη.

Σε επίπεδο στρατηγικής είναι εγκληματικό. Με συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές φτάσαμε στο σημερινό μονόδρομο. Και αυτές οι επιλογές δεν είναι αποτέλεσμα ανικανότητας και μόνο, είναι εμφανής πολιτική πρόθεση, τόσο εμφανής, που πιστεύω ξεκάθαρα πια ότι τα μέτρα δεν επιβλήθηκαν λόγω της κρίσης, αλλά -δυστυχώς για την Κυβέρνηση και την ταυτότητα που επικαλείται- με αφορμή την κρίση.

Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η πολιτική τεκμηρίωση του ασφαλιστικού και των λοιπών μέτρων που απορρέουν από το Μνημόνιο, είναι ανήθικη, ανέντιμη και σκληρά νεοφιλελεύθερη. Το ίδιο και τα μέτρα: μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού, μέτρα που καταστρέφουν τους γονείς μας, που δεν έφταιξαν και υποθηκεύουν το μέλλον των παιδιών μας, που επίσης δεν φταίνε, μέτρα απόλυτης και άμετρης βίας. Και μάλιστα, σε μια στιγμή που, ήδη, οι πολίτες έχουν υποστεί τη βία της μίζας, του Βατοπεδίου, του C4I, των ταξικών ομολόγων, του Χρηματιστηρίου, των πιστολέρο εναντίον δεκαπεντάχρονων, της καμένης Ηλείας, του ξεπουλήματος ή του ρημάγματος των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, που πλήρωσαν με το αίμα τους οι Έλληνες.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, που νομίζουμε ότι θα πάει όλη αυτή η συσσωρευμένη βία που υφίστανται οι πολίτες; Που νομίζουμε ότι θα εκτονωθεί όλος αυτός ο τεράστιος θυμός που γεννά η αδικία; Που νομίζουμε ότι θα χυθεί όλη αυτή η οργή που παράγει η ανεργία, η φτώχεια, η ακρίβεια, η παρακμή, η αλαζονεία και το ψέμα; Και μάλιστα, σε ποια πολιτική συγκυρία; Στην συγκυρία που οι Αριστεροί, ενώ θέλουν να γνωρίσουν στον κόσμο τη φιλία αυτής της αταξικής κοινωνίας, όπως λέει και ο Μπρεχτ, δεν μπορούν να είναι φίλοι μεταξύ τους. Αλληλοσπαράζονται με τεράστια ίδια ευθύνη, την οποία και θα αποδώσει σίγουρα η ιστορία. Που νομίζουμε ότι θα πάει αυτό το κύμα; Όσοι νομίζουν ότι θα σκάσει πριν σαρώσει στην ακτή, πλανώνται πλάνην οικτρά.

Από εδώ, από την Αίθουσα του Κοινοβουλίου, που νομίζω ότι λίγοι έχουμε καταλάβει ότι ο ναός της Δημοκρατίας στη συνείδηση του μέσου Έλληνα είναι ναός της διαπλοκής, συναλλαγής και ρεμούλας, από το Βήμα αυτό εκφράζω την αγωνία μου. Σύντομα θα ζήσουμε στιγμές αποκάλυψης. Στην Ουγγαρία αυτές οι στιγμές αποκάλυψης θέριεψαν το αυγό του φιδιού, τους πραιτοριανούς φασίστες που έφτασαν σε απόσταση εκλογικής αναπνοής από τη σοσιαλοδημοκρατική κυβέρνηση, που επίσης έβαλε τη χώρα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Κυρίες και κύριο συνάδελφοι, όπως έχω την υποχρέωση να κάνω, σημαίνω συναγερμό. Είναι γνωστό ότι όταν κοιλοπονάει η ιστορία, γεννάει ή τέρατα ή αγγέλους. Οι μαμές τις ιστορίας ας είναι αυτή τη φορά η κοινή πολιτική δράση όλων όσων αντιστεκόμαστε, όλων όσων υποδεικνύουμε έναν άλλο δρόμο και ένα άλλο όραμα. Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.

Εγώ ήδη τις έχω αναλάβει τις δικές μου, γι’ αυτό και καταψηφίζω το νομοσχέδιο.