Οι πρόθυμοι

Οι πολιτικοί...
... άνεμοι αλλάζουν γρήγορα. Όταν χτύπησε η οικονομική κρίση, και στη μια και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού βγήκαν στον αφρό νέες κυβερνήσεις υποσχόμενες αλλαγή, διέξοδο και ελπίδα. Τι ήταν εκείνο που τις έφερε στην εξουσία; Ο φόβος του λαού μήπως ο ολόκληρος κόσμος καταρρεύσει πάνω στο κεφάλι του. Κι ο φόβος είναι κακός σύμβουλος. Επειδή εξωθεί σε βιαστικές αποφάσεις.
Αλλος άνεμος...
... φυσούσε τότε, άλλος άνεμος φυσάει τώρα. Μέσα σε λίγα μόνο χρόνια, ο λαός έχει πια καταλάβει τι ακριβώς εννοούσαν οι διαχειριστές της κρίσης όταν υπόσχονταν αλλαγή, διέξοδο και ελπίδα. Δεν αύξησαν τους φόρους στο μεγάλο κεφάλαιο. Δεν υποχρέωσαν τις μεγάλες επιχειρήσεις και τις τράπεζες που διέσωσαν με το υστέρημα του λαού να διαθέσουν αυτό το τζάμπα χρήμα σε οικονομικά και κοινωνικά επωφελείς σκοπούς.
Δεν κατέστρωσαν προγράμματα για να περιορίσουν την ανεργία. Εξακολούθησαν να δανείζονται για να διασώζουν εκείνους ακριβώς που με τα χρήματα τα οποία δεν πλήρωναν σε φόρους δάνειζαν τις κυβερνήσεις. Στην Ευρώπη, όπως και στις ΗΠΑ, το κόστος της κρίσης και της διάσωσης εκείνων που έπρεπε να την πληρώσουν, μεταφέρθηκε στον γενικό πληθυσμό με τη μέθοδο της λιτότητας. Κάτω από το βάρος των απαιτήσεών τους λύγισαν ακόμη και οι πιο «ελπιδοφόροι». Και τώρα, καθώς η κρίση εξακολουθεί να μαστίζει το μεγαλύτερο τμήμα του λαού, οι διαχειριστές της αναγκάζονται να ζήσουν κι αυτοί με τους δικούς τους φόβους. Εγκαλούνται από τον λαό για τις απολύσεις, για την υπεξαίρεση των μισθών και των συντάξεων, για την καταστροφή του κοινωνικού κράτους. Οι πολιτικές της λιτότητας εξακολουθούν να υποσκάπτουν το βιοτικό επίπεδο, χωρίς να φέρνουν πιο κοντά κάποια διέξοδο από την κρίση. Και ο λαός στρέφεται εναντίον των κυβερνήσεων της λιτότητας.

Ηγέτες...
... κρατών οι οποίοι εφάρμοσαν πειθήνια τη στρατηγική που θέλησαν οι δανειστές τους, δηλαδή την κοινωνικοποίηση του κόστους της κρίσης, βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με τον λαό. Οπως οι κυβερνήτες πολλών αμερικανικών πολιτειών. Και όπως ο Σόκρατες, που η κυβέρνησή του κατέρρευσε πρόσφατα, όταν θέλησε να υποβάλει σε μια ακόμη δόση λιτότητας τον πορτογαλικό λαό. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της λιτότητας και οι απεργίες για αυξήσεις μισθών πληθαίνουν και στις δυο όχθες του Ατλαντικού. Το πολιτικό κόστος της λιτότητας γίνεται ολοένα και πιο δυσβάστακτο για πολλούς ηγέτες. Θα χρειαστούν νέα προσωπεία, νέα τεχνάσματα, νέα προσχήματα, για να μπορέσουν να τη συνεχίσουν.
Οι άνεμοι...
... όμως αλλάζουν και μπορεί να φέρουν νέες πολιτικές που θα μετατοπίζουν το κόστος της κρίσης σε εκείνους που ευθύνονται πραγματικά γι' αυτήν. «Στους πλούσιους και στους μεγάλους», λέει ο Ρίτσαρντ Γουλφ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης. «Πολιτικές που θα μπορούσαν να αλλάξουν αυτό το σύστημα το οποίο εδώ και χρόνια βυθίζει τον λαό στη μία κρίση μετά την άλλη, μολονότι οι υπερασπιστές του υπόσχονται κάθε φορά πως αυτή η κρίση θα είναι η τελευταία».

του Ρούσσου Βρανά ΤΑ ΝΕΑ