τα κουνηματα του ομπαμα και η γιαγια

απο την Ελευθεροτυπια

Ο ΤΥΠΟΣ των ήλων

Η σοφία του συστήματος

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Τι «έπαθε» ξαφνικά ο ανθός των Ρεπουμπλικανών και συντάσσεται την τελευταία -κρίσιμη, καθοριστική- στιγμή με τον Ομπάμα; Τι είδε ο πρώην εκπρόσωπος του Μπους στον Λευκό Οίκο, ο Σκοτ ΜακΛέλαν; Τι ώθησε στην αγκαλιά του Ομπάμα τον Κεν Αντελμαν, πρώην σύμβουλο του Ρήγκαν και τους πατρός Μπους; Τι διαπίστωσε και ενθουσιάστηκε ο πρώην κυβερνήτης της Μασσαχουσέτης Ουίλιαμ Ουέλντ και μαζί του οι συντηρητικοί αρθρογράφοι και συγγραφείς Τζορτζ Ουίλ και Κρίστοφερ Μπάκλεϊ; Από τι δελεάστηκε η Σούζαν Αϊζενχάουερ, κόρη του παλιού Ρεπουμπλικανού προέδρου; Και βέβαια, τι συνέβη στην ιδεολογική καρδιά του Φράνσις Φουκουγιάμα και έπαυσε «να αισθάνεται οργανικός διανοούμενος του νεοσυντηρητισμού»; Ο Γιάννης Παπαδάτος διερωτάται από το «Εθνος»: «Εγιναν ξαφνικά φιλελεύθεροι; Θεωρούν τον Ομπάμα κατά βάθος συντηρητικό; Τους τρόμαξε ο "θρησκευτικός ολοκληρωτισμός" της Πέιλιν; Είδαν το φως το αληθινό με την οικονομική κρίση; Ή μήπως είναι απλώς οπορτουνιστές; Μάλλον λίγο απ' όλα»... Κάθε περίπτωση ενδεχομένως να είναι διαφορετική. Ομως υπάρχει ένα συνεκτικό στοιχείο: ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο εκλεκτός του συστήματος. Τον εμπιστεύεται η Γουόλ Στριτ, τον υμνούν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» και η «Ουάσιγκτον Ποστ», του βγάζει το καπέλο ο Κόλιν Πάουελ και -θα μπορούσε να λείψει αυτό το ντελίβερι μπόι του διεθνούς νεοσυντηρητισμού;- ο δήθεν αριστερός, ο πολύς Μπερνάρ Ανρί Λεβί, που... προσεύχεται για νίκη του Ομπάμα... Στον αντίποδα ο εύψυχος Νόαμ Τσόμσκι σκίζει το παραπέτασμα των νέων ψευδαισθήσεων. Μιλώντας στην κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης» χαρακτήρισε τον Ομπάμα και τον ΜακΚέιν «εντολοδόχους δύο επιχειρηματικών συμφερόντων». Σημείωσε ότι κυριαρχεί ένα «μάρκετινγκ που έχει στόχο να δημιουργήσει απαίδευτους καταναλωτές, οι οποίοι επιδίδονται σε παράλογες επιλογές». Επίσης, μιλάει για την παγκόσμια φτώχεια και καταγγέλλει την «αντιφατική και καταστροφική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, για την καταδίκη της οποίας ίσως χρειαστεί κάποτε ένα νέο δικαστήριο τύπου Νυρεμβέργης μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο» (...οδυνηρή έκπληξη, υποβολέα, το σημείωμα του προσφιλούς Μιχάλη Μητσού, στα «Νέα»: «Αυτοί που υποστηρίζουν ότι την πραγματική πολιτική δεν την ασκεί ο πρόεδρος και το επιτελείο του, αλλά κάποια σκοτεινά και υπόγεια κέντρα, είναι ή επαγγελματίες αντιαμερικανοί ή ανόητοι»... Αλλά ποιος μίλησε για «σκοτεινά και υπόγεια κέντρα»; Γνωστά, υπέργεια και φωταγωγημένα είναι. Ο Τσόμσκι τα δείχνει. Και η πικρή εμπειρία τον επιβεβαιώνει. Εκτός και αν καταχωρίζεται και αυτός στους «επαγγελματίες αντιαμερικανούς» ή στους ανόητους)