Vassilis Tsabropoulos & Anja Lechner – Dances

Τα ξένα πρακτορεία για την σημερινή απεργία

http://english.aljazeera.net/news/europe/2010/06/2010629121248216143.html

http://news.bbc.co.uk/2/hi/world/europe/10448921.stm

http://www.reuters.com/article/idUSTRE65S4BO20100629

Σκίτσο

από Δρόμο via Σίβυλλα

Γενική Απεργία

Εγκλωβισμένος στον καραμανλισμό

Επί εφτά μήνες ο Αντώνης Σαμαράς προετοίμαζε ένα συνέδριο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, για να αναδειχτεί πιο ισχυρός και να βάλει στη Ν.Δ. την προσωπική σφραγίδα του.

Για να το πετύχει, δεν δίστασε να θέσει εκτός κόμματος την υπ' αριθμόν ένα απειλή γι' αυτόν, την Ντόρα Μπακογιάννη. Από το συνέδριο βγήκε σίγουρα πιο ισχυρός. Δεν υπάρχει σήμερα κανένας που να τον απειλεί. Ακόμη κι αν χάσει στις επόμενες εκλογές, δεν υπάρχει στέλεχος που θα ορθώσει απέναντί του αρχηγικό ανάστημα.

Αυτή όμως είναι η μία, η καλή πλευρά. Η άλλη, η άσχημη πλευρά, δείχνει ότι ο κ. Σαμαράς αδυνατεί, για την ώρα, να κάνει στη Ν.Δ. πραγματικότητα την υπέρβαση, που ήταν το σύνθημά του στην Πολιτική Ανοιξη, και επιλέγει τον... εναγκαλισμό! Ο εναγκαλισμός του με τον Κ. Καραμανλή την πρώτη μέρα του συνεδρίου δεν ήταν απλώς μια κίνηση ευγένειας. Ηταν πολιτική κίνηση που συμβόλιζε τον αναγκαστικό εναγκαλισμό του με το σύστημα, την κυβέρνηση, με το κόμμα του Καραμανλή. Η Ν.Δ. είναι ένα κόμμα άρρηκτα συνδεδεμένο με το όνομα «Καραμανλής» και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο τελευταίος... αχθοφόρος του ονόματος έδωσε στη χώρα μία από τις χειρότερες κυβερνήσεις που είχε ποτέ, δυστυχώς δεν έχει βρεθεί ακόμη εκείνος που θα διαταράξει αυτή τη σχέση.

Φλέρταρε επίμονα και με πολλούς τρόπους ο κ. Σαμαράς τούς προηγούμενους μήνες με την ιδέα της αποκαραμανλοποίησης. Εδιωξε στενούς συνεργάτες του τέως πρωθυπουργού, για να διαχωρίσει τη θέση του από τα σκάνδαλα της κυβερνητικής περιόδου 2004-2009, άφησε κατά καιρούς να διαρρέουν στον Τύπο πληροφορίες για ρήξη στις σχέσεις του με τον τέως πρωθυπουργό, όμως φαίνεται ότι δεν πέτυχε τον στόχο του, με αποτέλεσμα σήμερα, για να αποτρέψει την περαιτέρω συρρίκνωση της Ν.Δ., να αναγκάζεται να υποστηρίζει μια κυβερνητική πολιτική που χρεοκόπησε τη χώρα, που γκρέμισε θεσμούς και αξίες. Ασκεί αδιέξοδη, λαϊκιστική και αναξιόπιστη αντιπολιτευτική τακτική και φαίνεται ότι ποντάρει στην κατάρρευση της χώρας, για να έρθει αυτός ως σωτήρας. Παλινωδεί ο κ. Σαμαράς κι αυτό έχει αποτέλεσμα να μην έχει πείσει ακόμη στο ελάχιστο την ελληνική κοινωνία ότι αποτελεί τη νέα κυβερνητική λύση. Μπορεί σε οργανωτικό επίπεδο και σε επίπεδο ηθικής κάθαρσης να κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά της Ν.Δ., όμως κάνει μισά βήματα. Αποφεύγει την υπέρβαση και επιλέγει τον συμβιβασμό με ένα κομματικό παρελθόν που, όσο και αν έχει βαθιές ρίζες στη Ν.Δ., σήμερα έχει φτάσει στα όριά του και αντιπροσωπεύει ό,τι πιο σαθρό υπάρχει. Κι αυτός ο συμβιβασμός τον καθιστά αναξιόπιστο.

Το συνέδριο της Ν.Δ. είναι παρελθόν και τώρα ο αρχηγός της θα αναμετρηθεί με το μέλλον έχοντας να λύσει δύο μεγάλα προβλήματα: πρώτον, να βρει αξιόπιστη συνταγή αντιπολιτευτικής τακτικής παίρνοντας σαφείς αποστάσεις από την πολιτική του προκατόχου του, χωρίς να χαϊδεύει αυτιά. Δεύτερον, να βρει με ποιες δυνάμεις της κοινωνίας θα συμμαχήσει για να κάνει το κόμμα του και πάλι πλειοψηφικό. Τα περιθώρια στενεύουν και η απόσταση που θα πρέπει να καλύψει ο Αν. Σαμαράς είναι μεγάλη και με πολλά εμπόδια εντός της... πολυκατοικίας. Ο ΛΑΟΣ δεν δείχνει να μειώνει τη δύναμή του, που την αντλεί κυρίως από την αδυναμία της Ν.Δ. Η Ντόρα Μπακογιάννη δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια· αργά ή γρήγορα θα κάνει το δικό της κόμμα μέσα από τη μεγάλη δεξαμενή τής Ν.Δ. Την ιδια στιγμή ο κόσμος αποστασιοποιείται από τον δικομματισμό και η αποστασιοποίηση δεν θα πλήξει μόνο το ΠΑΣΟΚ

Του ΠΑΝΟΥ ΣΩΚΟΥ

από http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/06/2010&s=en-staseis

επίσης http://tatoulis.blogspot.com/2010/05/blog-post_24.html

Τα μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις υπό το φως θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων

της Ειρήνης Βλάχου

Τα μέτρα που ανακοίνωσε ο υπουργός Εργασίας για την αλλαγή βασικών ρυθμίσεων της ισχύουσας εργατικής νομοθεσίας, δεν οδηγούν μόνο σε μερική αποδόμηση του κοινωνικού μοντέλου που έχει οικοδομηθεί στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά και παραβιάζουν κατεστημένα δικαιώματα και ελευθερίες, που εγγυώνται το Σύνταγμα και οι Διεθνείς Συμβάσεις. Στις γραμμές που ακολουθούν και με τη σκέψη ότι σε ένα κράτος δικαίου κανείς και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες δεν νομιμοποιείται να εισαγάγει νομικές ρυθμίσεις που δεν είναι συμβατές με θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, επιχειρώ να παρουσιάσω τις προτεινόμενες αλλαγές ακριβώς υπό το πρίσμα της προστασίας που απολαμβάνουν τα δικαιώματα αυτά.

1. Η διχοτόμηση των αποζημιώσεων απόλυσης

Στο πλαίσιο της λεγόμενης «απελευθέρωσης» ή άλλως «φιλελευθεροποίησης» των απολύσεων, τα προτεινόμενα μέτρα του υπουργού Εργασίας αποπειρώνται δραστική περικοπή των αποζημιώσεων που μέχρι σήμερα οφείλει να καταβάλει ο εργοδότης σε περίπτωση απόλυσης υπαλλήλου, οι οποίες πλέον κρίνονται πολύ υψηλές. Ανατρέπεται έτσι ένα καθεστώς το οποίο ισχύει εδώ και 90 χρόνια (θεμελιώθηκε το 1920 με τον νόμο 2112 που ψηφίστηκε επί Ελ. Βενιζέλου). Βεβαίως ο υπουργός Εργασίας ισχυρίζεται ότι δεν θίγεται το ύψος της αποζημίωσης για τον εργαζόμενο που απολύεται χωρίς προειδοποίηση, δηλαδή με άμεση αποχώρηση από την επιχείρηση και ότι η μείωση της αποζημίωσης επέρχεται μόνο αν ο εργοδότης αποφασίσει να προειδοποιήσει τον υπό απόλυση μισθωτό. Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι όμως ότι ο προβλεπόμενος στον ισχύοντα Ν. 2112/20 χρόνος προειδοποίησης είναι τόσο μεγάλος (1-24 μήνες ανάλογα με την προϋπηρεσία) ώστε, στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, ο εργοδότης δεν τον τηρεί, με συνέπεια να είναι υποχρεωμένος να καταβάλει στον απολυόμενο ολόκληρη την προβλεπόμενη «υψηλή» αποζημίωση.

Με τις προτεινόμενες ρυθμίσεις όμως, ο χρόνος προειδοποίησης του μισθωτού μειώνεται σε τέτοια έκταση (θα είναι πλέον 1-4 μήνες το πολύ) που πλέον όχι μόνο δεν θα αποτρέπει αλλά αντίθετα θα καθιστά εξαιρετικά ελκυστικό για τον εργοδότη να προειδοποιήσει τον εργαζόμενο τηρώντας τον νέο πολύ μικρό χρόνο προειδοποίησης και να καταβάλει έτσι τη μισή αποζημίωση σε σχέση με αυτήν που καταβάλλει σήμερα. Και όχι μόνο αυτό. Τώρα πλέον η νέα χαμηλή αποζημίωση δεν θα καταβάλλεται εφάπαξ κατά την απόλυση αλλά σε διμηνιαίες δόσεις. Στην ουσία δηλαδή αφενός μειώνεται η αποζημίωση των υπαλλήλων κατά 50% (ας παρατηρήσουμε εδώ ότι ούτε το μνημόνιο αλλά ούτε και ο νόμος 3845 που το κατέστησε νόμο του κράτους προσδιορίζουν το ποσοστό της μείωσης ή επιβάλλουν την τμηματική καταβολή) και αφετέρου παρέχεται στον εργοδότη η δυνατότητα να μην εκταμιεύσει το συνολικό ποσό της ούτως άλλως διχοτομημένης αποζημίωσης, αλλά μόνο ένα μικρό τμήμα της.

Και επιπλέον οι απολύσεις παραμένουν και με το νέο καθεστώς «αναιτιώδεις», όπως λένε τα δικαστήρια, τουτέστιν στις περισσότερες περιπτώσεις, και σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλες τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ αλλά και με ό,τι ορίζεται σε Διεθνείς Συμβάσεις, που όμως δεν έχει κυρώσει η χώρα μας, δεν ελέγχονται δικαστικά ως προς τους λόγους που τις προκάλεσαν, και άρα ο εργοδότης ουσιαστικά δεν είναι υποχρεωμένος να τις αιτιολογήσει ή να τις δικαιολογήσει. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί σε όλα αυτά και η αύξηση του ποσοστού των ομαδικών απολύσεων (βλ. παρακάτω), αντιλαμβάνεται κανείς πόσο πιο εύκολες γίνονται πλέον οι απολύσεις.

Η δραματικά επαχθής αυτή για τους εργαζόμενους εξέλιξη εκτός του ότι παραβιάζει το ελληνικό Σύνταγμα, ανατρέπει και κατοχυρωμένα σε διεθνή κείμενα θεμελιώδη ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα. Είναι απολύτως ασύμβατη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που εγγυάται το δικαίωμα της περιουσίας ή το δικαίωμα στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή, με τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, που κατοχυρώνει το δικαίωμα σε δίκαιες και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, τη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, που αναγνωρίζει το δικαίωμα στη θέση εργασίας, τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας με ανάλογες ρυθμίσεις κ.ά.

Με αυτά τα δεδομένα, ευλόγως αναμένεται να υπάρξουν έντονες αντιδράσεις των θιγομένων από την περικοπή των αποζημιώσεων, όχι μόνο σε επίπεδο κινητοποιήσεων, αλλά και σε νομικό-δικαστηριακό επίπεδο. Είναι βέβαιο ότι τα ελληνικά δικαστήρια θα αρνηθούν να εφαρμόσουν τις συγκεκριμένες ή και παρόμοιες ρυθμίσεις. Πράγματι, η κατάσταση που θα διαμορφωθεί, αν τελικά ψηφιστούν τα προτεινόμενα μέτρα, θα μοιάζει με τραγωδία. Η ανεργία θα αυξηθεί, ενδεχομένως σε ανεξέλεγκτα επίπεδα, ο ΟΑΕΔ δεν θα μπορεί πλέον να καταβάλει τα ούτως ή άλλως πενιχρά επιδόματα ανεργίας, ενώ χιλιάδες απολυμένοι εργαζόμενοι θα αναζητούν μια νέα πλατεία Κλαυθμώνος. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουν ήδη αντιδράσει στις προτεινόμενες περικοπές και συμβουλευτικά της κυβέρνησης όργανα, όπως η Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), η οποία κατήγγειλε τις ρυθμίσεις του μνημονίου ως αντίθετες στα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι ακόμα και εργοδοτικές οργανώσεις, κυρίως μικρομεσαίων εργοδοτών, θεωρούν μη αναγκαία, ακόμη και επικίνδυνα τα νέα μέτρα. Κανείς (ούτε και ο ίδιος ο υπουργός Εργασίας), εκτός ίσως από τα μέλη της «τρόικας» δεν φαίνεται να πιστεύει ότι μέσω αυτών θα αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών επιχειρήσεων. Μάλλον το αντίθετο αναμένεται.

Σε κάθε περίπτωση το όποιο «όφελος» της οικονομίας θα είναι μηδαμινό σε σχέση με την υπέρμετρη βλάβη που θα πλήξει τους εργαζόμενους και την κοινωνική συνοχή. Οπότε, το επιχείρημα της ελληνικής κυβέρνησης, ή μάλλον των στελεχών της «τρόικας», ότι η διχοτόμηση των αποζημιώσεων απόλυσης, δικαιολογείται νομικά στη βάση της αρχής της αναλογικότητας (δηλ. της στάθμισης οφέλους-ζημίας), δεν πείθει και δεν θα πείσει κανέναν. Ιδίως δεν θα πείσει τα ελληνικά και διεθνή δικαστήρια και τα λοιπά δικαιοδοτικά όργανα, τα οποία αναμένεται να δεχθούν σωρεία προσφυγών από εργαζόμενους που θα διεκδικήσουν την καταβολή των αποζημιώσεων στο ύψος που σήμερα προβλέπεται από τον Ν. 2112/1920 και την προάσπιση των θεμελιωδών δικαιωμάτων τους, που παραβιάζονται με τις περικοπές.

Και κάτι ακόμα: την εξομοίωση των αποζημιώσεων υπαλλήλων και εργατοτεχνιτών δεν την είδαμε στα προτεινόμενα μέτρα, παρόλο που ρητά προβλέπεται στο μνημόνιο.

2. Η αύξηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων.

Ομαδικές θεωρούνται οι απολύσεις που οφείλονται σε οικονομικούς ή τεχνικούς λόγους και ξεπερνούν κάθε ημερολογιακό μήνα το όριο που εκάστοτε ορίζει ο νόμος. Παραδοσιακά στη χώρα μας η προστασία των εργαζομένων έναντι των απολύσεων αυτού του είδους συνίσταται στην εξουσία που έχει η Διοικητική Αρχή να παρεμβαίνει αποφασιστικά και να ματαιώνει τη διενέργειά τους. Μετά την είσοδο της χώρας μας στην ΕΕ η προστασία αυτή επεκτάθηκε και υποχρεώθηκε ο εργοδότης να κάνει διαβουλεύσεις με τους εκπροσώπους των εργαζομένων, πριν ζητήσει από τη Διοικητική Αρχή την έγκριση των απολύσεων. Η συνήθης πρακτική είναι ότι η Διοίκηση δεν εγκρίνει τις απολύσεις εκτός και αν προϋπάρχει σχετική συμφωνία μεταξύ εργοδότη και εκπροσώπων των εργαζομένων, πράγμα που σπανιότατα συμβαίνει.

Το θετικό είναι πως το προτεινόμενο νομοθέτημα δεν αλλάζει τη φύση της προστασίας που παρέχεται, και πιο συγκεκριμένα δεν καταργεί την αποφασιστική παρέμβαση της Διοίκησης, οπότε και με το νέο καθεστώς, ομαδικές απολύσεις δεν μπορούν να γίνουν, αν δεν συμφωνήσουν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων ή η αρμόδια Διοικητική Αρχή. Αυτό είναι ιδιαίτερα θετικό, αν ληφθεί υπόψη ότι σε όλες της χώρες της ΕΕ εκτός της Ισπανίας, η Διοίκηση δεν μπορεί να ματαιώσει τις απολύσεις που αποφασίζει ο εργοδότης.

Το αρνητικό είναι όμως πως διευρύνονται τα όρια πέραν των οποίων οι απολύσεις καθίστανται ομαδικές, και επομένως δυσκολότερα θα υπόκεινται στους περιορισμούς των διαβουλεύσεων και της διοικητικής άδειας. Βέβαια η διεύρυνση αυτή είναι αρκετά ήπια, αφορά κυρίως τις πολύ λίγες στη χώρα μας μεγάλου μεγέθους επιχειρήσεις, δεν υπερβαίνει το πλαίσιο του ευρωπαϊκού δικαίου και δεν παραβιάζει θεμελιώδη δικαιώματα, παρά μόνο στο βαθμό που οι απολυόμενοι θα λαμβάνουν σημαντικά μειωμένες αποζημιώσεις, σύμφωνα με όσα ήδη αναφέρθηκαν στην προηγούμενη ενότητα.

3. Η κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας

Σύμφωνα με το ισχύον σύστημα επίλυσης των συλλογικών εργατικών διαφορών, εφόσον οι διαπραγματεύσεις για τη σύναψη συλλογικής σύμβασης εργασίας αποτύχουν, πράγμα όχι σπάνιο, η εργατική πλευρά (και σε κάποιες περιπτώσεις και η εργοδοτική) έχει τη δυνατότητα να προσφύγει μονομερώς (δηλαδή και χωρίς τη συναίνεση της άλλης πλευράς) στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας (ΟΜΕΔ), όπου εντέλει πάντα επιτυγχάνεται ρύθμιση της συλλογικής διαφοράς, είτε με σύναψη συλλογικής σύμβασης, αν τα μέρη αποδεχθούν την πρόταση του μεσολαβητή, είτε (συχνότερα) με την έκδοση διαιτητικής απόφασης, το περιεχόμενο της οποίας δεσμεύει και τις δύο πλευρές, ακόμα και αν μια από αυτές (συνηθέστατα ο εργοδότης) δεν είχε αποδεχθεί την παρέμβαση του διαιτητή. Η συμβατότητα μάλιστα του προαναφερθέντος συστήματος της υποχρεωτικής διαιτησίας με το Σύνταγμα και τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας (ΔΣΕ), παρά τις διατυπωθείσες αντιρρήσεις από μερίδα της επιστήμης του εργατικού δικαίου, αλλά ακόμα και από την ίδια τη Συνδικαλιστική Επιτροπή της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, η οποία θεωρεί ότι η υποχρεωτική διαιτησία είναι αντίθετη με τις ΔΣΕ 154/1981, έχει επιβεβαιωθεί από τον Άρειο Πάγο με την υπ’ αριθμ. 25/2004 απόφαση της Ολομέλειάς του. Πέραν τούτου, στην πράξη, η διαδικασία ενώπιον του ΟΜΕΔ, και οι ρυθμίσεις που επιτυγχάνονται με την έστω και υποχρεωτική παρέμβασή του, θεωρούνται κοινής αποδοχής και έχουν καταξιωθεί στη συνείδηση των εργαζομένων.

Με το επίμαχο σχέδιο νόμου, η κυβέρνηση ανατρέπει το ανωτέρω καθεστώς καταργώντας την υποχρεωτική διαιτησία. Οι διαιτητές του ΟΜΕΔ δεν θα μπορούν πλέον να παρεμβαίνουν και να εκδίδουν δεσμευτικές αποφάσεις, παρά μόνο αν η προσφυγή στις υπηρεσίες τους γίνεται από κοινού και από τις δύο πλευρές, πράγμα εξαιρετικά ασύνηθες στην πράξη. Βέβαια και με τις νέες ρυθμίσεις παραμένει υποχρεωτική η συμμετοχή και των δύο πλευρών στη μεσολάβηση, πλην όμως, όπως είπαμε, ο μεσολαβητής δεν εκδίδει δεσμευτικές αποφάσεις, αλλά απλώς υποβάλλει πρόταση στα μέρη για σύναψη συλλογικής σύμβασης. Πρέπει να επισημάνουμε βέβαια ότι, όπως καταδεικνύεται από την ήδη εικοσαετή δραστηριότητα του ΟΜΕΔ, οι μεσολαβητικές προσπάθειες που αναλαμβάνονται από τους μεσολαβητές του, συχνά αποδίδουν καρπούς και επιτυγχάνεται η σύναψη συλλογικής σύμβασης εργασίας με συναινετικές διαδικασίες. Είναι θετικό λοιπόν που το νομοσχέδιο τουλάχιστον διατηρεί τη διαδικασία της μεσολάβησης και εμμέσως υποχρεώνει τα μέρη να συμμετάσχουν σε αυτήν, ακριβώς όπως ο ισχύων Ν. 1876/1990. Το αρνητικό είναι ωστόσο ότι, αν για οποιονδήποτε λόγο αποτύχουν οι συναινετικές διαδικασίες, δηλαδή δεν καταφέρει ο μεσολαβητής να διαμορφώσει ένα κοινώς αποδεκτό πλαίσιο συμφωνίας μέσα στο οποίο θα καταστεί δυνατόν να συναφθεί συλλογική σύμβαση εργασίας, η συλλογική διαφορά θα μείνει αρρύθμιστη με επαχθείς συνέπειες όχι μόνο για τους εργαζόμενους αλλά ενδεχομένως και για την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Εντέλει δεν είναι σαφές αν ο υπουργός Εργασίας, με τις ρυθμίσεις που προτείνει σχετικά με τη διαιτησία, επιθυμεί να εφαρμόσει τη σχετική συμφωνία με την «Τρόικα» –ωστόσο ούτε το ίδιο το μνημόνιο αλλά ούτε και ο νόμος-πλαίσιο 3845/2010, που υποτίθεται ότι το υλοποιεί, επιβάλλουν την κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας– ή όψιμα ευαισθητοποιήθηκε και αποφάσισε να συμμορφωθεί με την προαναφερθείσα Σύσταση 2261/2003 της Επιτροπής Συνδικαλιστικής Ελευθερίας της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Η τελευταία προτείνει στη χώρα μας να περιορίσει την ακούσια (υποχρεωτική) διαιτησία μόνο στις περιπτώσεις που η συλλογική διαφορά ανακύπτει σε τομείς προσφοράς υπηρεσιών ζωτικής σημασίας για το κοινωνικό σύνολο.

Όπως και αν έχουν τα πράγματα, μια μέση λύση, εφικτή ακόμα και στο πλαίσιο του μνημονίου, θα ήταν να μην καταργηθεί εντελώς η υποχρεωτική διαιτησία, αλλά να περιοριστεί στις συλλογικές διαφορές που ανακύπτουν στο πλαίσιο ενός κλάδου της οικονομίας ή στα πλαίσιο ενός επαγγέλματος και να καταργηθεί για τις συλλογικές διαφορές που αναπτύσσονται στο πλαίσιο της επιχείρησης. Εκεί οι αναπόφευκτες ιδιομορφίες και ιδιαιτερότητες δεν αποτελούν ασφαλή προϋπόθεση για την επιτυχή μονομερή υπαγωγή της συλλογικής διαφοράς στην κρίση ενός τρίτου (του διαιτητή), ξένου προς την επιχείρηση, τις ειδικότερες ανάγκες της και τα προβλήματα που αυτή παρουσιάζει.

4. Ανεξέλεγκτες συνθήκες εργασίας για παιδιά 15-18 ετών. Ηλικιακές διακρίσεις εις βάρος των νέων 18-25 ετών

Με το άρθρο 8 του νομοσχεδίου παιδιά από 15 έως και 18 ετών, με το πρόσχημα της «απόκτησης δεξιοτήτων» εξέρχονται ρητά από το πλέγμα προστασίας της εργατικής νομοθεσίας και μπορούν να απασχολούνται ανεξέλεγκτα σε οποιαδήποτε επιχείρηση με τις λεγόμενες «ειδικές συμβάσεις μαθητείας», χωρίς κανονικά ασφαλιστικά δικαιώματα και με μισθό που ισούται με το 70% του κατωτάτου ημερομισθίου ή μισθού της ΕΓΣΣΕ (518 ευρώ). Είναι προφανές ότι η χώρα μας επανέρχεται εν προκειμένω σε συνθήκες δουλείας και απαγορευμένης παιδικής εργασίας, οπότε είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξει Έλληνας δικαστής που θα εφαρμόσει τέτοιες διατάξεις που προσβάλλουν, όχι μόνο πολύ συγκεκριμένα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και τον ανθρώπινο πολιτισμό γενικότερα.

Εξάλλου, οι νέοι από 18 έως 25 ετών ορίζεται ότι θα λαμβάνουν το 80-85% των κατώτατων αποδοχών των οικείων συλλογικών συμβάσεων (592-629 ευρώ), αλλά θα έχουν πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα και την κατά τα άλλα κάλυψη της εργατικής νομοθεσίας. Εν προκειμένω πρόκειται για κατάφωρη παραβίαση τόσο της κοινοτικής νομοθεσίας και της νομολογίας των δικαιοδοτικών οργάνων της ΕΕ, όσο όμως και του πρόσφατου ελληνικού νόμου 3304/2005, σχετικά με την απαγόρευση των διακρίσεων λόγω ηλικίας. Και σε αυτή την περίπτωση λοιπόν είναι απολύτως βέβαιο ότι οι σχετικές ρυθμίσεις θα ακυρωθούν από τα ελληνικά ή και τα ευρωπαϊκά, αν χρειαστεί, δικαστήρια.

Η Ειρήνη Βλάχου είναι δικηγόρος

  ΑΥΓΗ

Σοφία Σακοράφα: Υπάρχει ένας άλλος δρόμος

"Δεν μπορώ να συμμεριστώ την επιχειρηματολογία ότι αυτή η κυβέρνηση λαμβάνει τα σκληρότερα μέτρα από τη μεταπολίτευση, κατεδαφίζει κεκτημένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για να σωθεί η πατρίδα από τη χρεωκοπία. Εάν συναινέσουμε στη λογική ότι η μόνη διέξοδος από την κρίση είναι οι νεοφιλελεύθερες συνταγές, εάν συναινέσουμε στη λογική ότι οι δυνάμεις που προκάλεσαν την κρίση είναι και αυτές που θα την αντιμετωπίσουν, τότε πρέπει να πούμε στον ελληνικό λαό ότι η μόνη διέξοδος από τη βαρβαρότητα είναι η απόλυτη βαρβαρότητα. Εγώ όμως πιστεύω ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Πιστεύω ότι σήμερα που η κρίση δεν αποτελεί μια προσωρινή εκτροπή, δεν αποτελεί ένα φαινόμενο παροδικό, αλλά είναι η τελική χρεωκοπία ενός μοντέλου που απέτυχε, ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα. Αυτό που έχουμε υποχρέωση να κάνουμε όλοι όσοι πιστεύουμε σε μία άλλη λογική είναι έξω από ταμπέλες και σχήματα να αναπτύξουμε κοινές δράσεις, να απεγκλωβίσουμε δυνάμεις, ώστε αυτή η αναγκαιότητα να γίνει και ώριμη κοινωνική δυνατότητα".

Πανσέληνος

Ράμπα για Ράμπο

Δεν άνθισαν ματαίως

Τέλος εποχής; για το πρώτο και πλέον ποιοτικό blog του νησιού που με τον στιβαρό λόγο του ανέδειξε πολλά από τα προβλήματα της μικρής μας κοινωνίας

αναδημοσιεύουμε το τελευταίο του   post όπου πάλι με αγανάκτηση στηλιτεύει την πραγματικότητα μας ελπίζοντας να αναθεωρήσει την άποψη της αποχώρησης από την διαδικτυακή μας  παρέα

….30 μήνες αδιάλειπτης παρουσίας και εγρήγορσης, κοντά 750 αναρτήσεις επί παντός επιστητού, πάνω από 140 χιλιάδες επισκέπτες, αναρρίχηση κοντά στην πρώτη εξηντάδα των δημοφιλέστερων ελληνικών ιστολογίων, φορέας μιας νέας τάξης πραγμάτων που ακολούθησε με την ανάδυση αρκετών ακόμη ιστολογίων στην περιοχή…

Τίποτε από τα παραπάνω δεν φαίνεται να μπορεί να λειάνει την αίσθηση της ματαιότητας που προκαλεί η απαξίωση που συμβαίνει στην πραγματική ζωή τριγύρω μας. Ματαιότητα που δεν οφείλεται ούτε σε βαρεμάρα ούτε σε πνευματική κόπωση: οι γράφοντες και φιλοξενούμενοι εδώ θα βρουν, κάποιοι έχουν κιόλας βρει, άλλους τρόπους, περισσότερο αποτελεσματικούς για να επιβάλλουν τα θέλω τους και να αξιοποιήσουν τα μπορώ τους. Κι οι αναγνώστες επίσης. Καλύτερα ματαιότητα παρά ΟΡΓΗ, παιδιά και τα δύο της διογκούμενης απαξίωσης γύρω μας. Οργή που γεννάει η αίσθηση ΑΠΟΛΥΤΗΣ ΣΙΧΑΜΑΡΑΣ για τους ανάξιους αυτού του τόπου, είτε κυβερνήτες είτε δευτεροκλασάτοι λιμοκοντόροι, που νιώθουν ικανοί να κουμαντάρουν τις τύχες ενός τόπου, όντας ανίκανοι να κουμαντάρουν τη σκέψη τους ή τη ζωή τους. Οργή για αναξιοπρεπείς ΜΜΕδες που πρόχειρα ερμηνεύουν τις ζωές μας κατά το δοκούν και το συμφέρον τους, καταργώντας θεμελιώδεις αρχές δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Οργή κυρίως για την γραφική μας Κοινοτική Αρχή, ένα σπαρταριστό συνονθύλευμα ανθρώπων και ιδεών βγαλμένο από κωμωδία ηθών του ΄60, με τους μικρόνοες ηγέτες, τους ανίκανους ακολούθους, τις γλοιώδεις κυρίες επί παντός θέματος, την κατατονική αντιπολίτευση και τους ατσούμπαλους μνηστήρες. Ακραίο; Δε νομίζω. Οργή για το νησί που καταστρέφεται καθημερινά μπρος στα μάτια μας, όχι μόνο από τους Καραβέλες, τους Κολιοπάνους, τους Μαρινόπουλους και τα Τσακωνάκια, που τόσο στηλιτεύουμε στη χαλαρότητά μας, αλλά κυρίως από την αναλγησία-αδιαφορία τη δική μας. Τη δική σας.

Τα σκατά στον Ακονητό κάποτε θα μας πνίξουν αλλά ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι τότε; Η παράνομη εξόρυξη στον Ακονητό ποτέ δε σταμάτησε, ίσα ίσα που τώρα εξορύσσεται νυχθημερόν και δασική έκταση του Άη Γιώργη (πληροφορίες στην Κοινότητα), αλλά τουλάχιστον δεν το μαθαίνει κανείς παραέξω. Οι εκχερσώσεις και τα μπαζώματα των δασικών εκτάσεων, οι πάμπολλες απαγορευμένες προσβάσεις σε παραλίες και κολπίσκους, η ληστρική εκμετάλλευση και κατασπατάληση του νερού (που ανήκει σε όλους κι όχι σε ολίγους, και σίγουρα όχι σε φιλάρεσκους βιλλέμπορες), είναι γνώριμα σε όλους και σίγουρα αποτελεί μια μικρή υποκρισία να τα “ανακαλύπτει” ένα ιστολόγιο ή να κάνουμε πως δεν το ξέραμε μέχρι που το διαβάσαμε εδώ ή στα υπόλοιπα blogs. Κι αν όλα αυτά δεν φτάνουν για να εξοργίζεται κανείς, ας προσθέσουμε την αμφίβολη ποιότητα του νερού που πλενόμαστε ή μαγειρεύουμε υπό την ανοχή του Επαρχείου και της Κοινότητας, τα σκουπίδια που μας πνίγουν και την ανακύκλωση, την έλευση της οποίας γιορτάσαμε(!) με χορό, μουσική και μεγαλόσχημα λόγια πολύ καιρό πριν, την αδυναμία αστυνόμευσης κι εφαρμογής του νόμου και της ισονομίας γιατί έτσι το θέλησαν κάποιοι παράγοντες (που με συνοπτικές διαδικασίες εκδίωξαν πριν ένα χρόνο αστυνομικό από το νησί), και τόσα άλλα που καθημερινά μας ενοχλούν, μας προσβάλλουν, μας αδικούν.

Σε λίγο θα έχουμε νεκρούς και στον παραλιακό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, που πρόσφατα παραδόθηκε στην κυκλοφορία χωρίς ούτε μία διάβαση πεζών(!), αλλά και στον πεζόδρομο, η νομιμότητα και ασφάλεια του οποίου διακορεύεται καθημερινά από βραδυκίνητους συζύγους κοινοταρχισσών, διοπτροφόρους εμπόρους, ανέμελους τουρίστες, βιαστικούς εργάτες και τελικά από πολλούς (κι είναι τόση η υποκρισία που κι εδώ κάποιοι κατηγορούν μόνον τους Αλβανούς που οδηγούνε στον πεζόδρομο, ακολουθώντας το παράδειγμα των ντόπιων).

Για όλα αυτά κι άλλα τόσα που μας προσβάλλουν, που κάνουμε πως δεν υπάρχουν ενώ πληθαίνουν καθημερινά, που κανείς υπεύθυνος δεν τα βλέπει, υπάρχει ΟΡΓΗ. Γιατί δεν είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα, αλλά ο ίδιος ο κανόνας σε μια κοινωνία που δεν υπάρχουν κανόνες, μόνο αριβισμός, διαπλεκόμενοι, και πολλή πολλή φλυαρία. Κι επειδή μετά από τόσες αναρτήσεις τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει, η οργή γίνεται ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ.

Στρίψτε το βλέμμα λίγο πέρα από την οθόνη του PC, πέρα από τον εικονικό κόσμο στον οποίο νομίζουμε ότι παρεμβαίνοντας θα αλλάξει κι ο πραγματικός κόσμος, αυτός των Αναξίων…….

http://antiparos-blog.blogspot.com/2010/06/blog-post_3814.html

ΥΓ Από τα καλύτερα του blog είναι τα παραμύθια και οι παραμυθίες  ….οι περιπέτειες του μάγου Γίσσπορ …που με ευφυές χιούμορ κάνουν  ανατομία στα αφάνταστα του νησιού εδω

Επιτάφιος

photo diggi

στα σημερινά ΝΕΑ

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=28&ct=18&artid=4581615&enthDate=25062010

Λέτε να μας πουλήσουν

«Η Ελλάδα βγάζει στο σφυρί τα νησιά της σε μια απελπισμένη προσπάθεια να σώσει την οικονομία», γράφει σε πρωτοσέλιδο θέμα του ο βρετανικός Γκάρντιαν. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας, το ελληνικό κράτος αναζητά αγοραστή πρόθυμο για την ανάπτυξη πολυτελούς τουριστικού συγκροτήματος σε περιοχή της Μυκόνου, το ένα τρίτο της οποίας ανήκει στο δημόσιο. Επίσης, κυρίως Ρώσοι και Κινέζοι επενδυτές εξετάζουν την αγορά ακινήτων στη Ρόδο. Αναφέρεται ότι μεταξύ των ενδιαφερομένων συγκαταλέγεται και ο δισεκατομμυριούχος ιδιοκτήτης της Τσέλσι, Ρόμαν Αμπράμοβιτς, αν και εκπρόσωπός του διέψευσε την πληροφορία.
Η εφημερίδα σχολιάζει ότι η πώληση ή μακρόχρονη εκμίσθωση ενός ελληνικού νησιού θα ενίσχυε τα κρατικά ταμεία. Σημειώνεται ότι σε ιστοσελίδα με νησιά προς πώληση ανά το κόσμο, το νησάκι Ναυσικά στο Ιόνιο κοστολογείται στα 15 εκατομμύρια ευρώ. «Μόνο 227 ελληνικά νησιά κατοικούνται και η απόφαση να προχωρήσουν οι πιθανές πωλήσεις οφείλεται επίσης στην αδυναμία του κράτους να αναπτύξει βασικές υποδομές ή να ελέγχει την ασφάλεια των περισσότερων νησιών του. Η ελπίδα είναι ότι η πώληση ή μακροπρόθεσμη εκμίσθωση κάποιων νησιών θα προσελκύσει επενδύσεις που θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και φορολογητέο εισόδημα», προσθέτει ο Γκάρντιαν.
Σημειώνεται ότι εν μέσω της οικονομικής κρίσης και των απεργιών που σχεδόν παρέλυσαν τη χώρα Γερμανοί πολιτικοί είχαν καλέσει την Ελλάδα να αρχίσει να πουλά νησιά και ιστορικά μνημεία. «Φαίνεται ότι τώρα η ελληνική κυβέρνηση εισακούει το αίτημά τους», σχολιάζει ο Γκάρντιαν. Η εφημερίδα προσθέτει ότι οι επενδυτές του Σίτι, που αποφεύγουν τις ελληνικές επενδύσεις, καλωσορίζουν την πώληση ελληνικών νησιών. Βρετανός αναλυτής σχολιάζει ότι «είναι κρίμα αν τα πράγματα φτάσουν σε αυτό το σημείο, αλλά τουλάχιστον δείχνει ότι η Ελλάδα είναι προετοιμασμένη να κάνει οτιδήποτε χρειαστεί για να τηρήσει τις υποχρεώσεις του».

http://www.skai.gr/news/world/article/146511/gardian-sto-sfuri-ellinika-nisia--25-6-2010/

Ο δογματισμός της ανανέωσης και η στάση της ηγεσίας του ΣΥΝ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΥΡΜΑΛΕΝΙΟΥ*

Τον τελευταίο χρόνο στον ΣΥΝ και κατ' επέκταση και στον ΣΥΡΙΖΑ ζούμε το συλλογικό δράμα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς της χώρας μας, που από δύναμη ελπίδας μπαίνει όλο και πιο βαθιά στο κάδρο της συνολικής απαξίωσης του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Η αιτία δεν είναι το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ, είναι οι προσωπικές στρατηγικές ηγετικών στελεχών του χώρου ανεξαρτήτως απόψεων και αποχρώσεων, είναι οι εμμονές στην απόλυτη καθαρότητα της άποψής μας, είναι τελικά ένας δογματικός τρόπος σκέψης -ανεξάρτητα από το αν αυτός ξεκινά από ανανεωτικές ή αριστερίστικες καταβολές- που τελικά συνθλίβει το συλλογικό και αναδεικνύει το ατομικό ή το επιμέρους τασικό.

Ένας παράλογος πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ που παραιτείται από μόνος χωρίς να πιέζεται από κανέναν, που στη συνέχεια ξεπαραιτείται και αυτοχρίζεται απλό μέλος και μετά ηγέτης ενός Μετώπου που δεν προέκυψε από καμιά συλλογική δημοκρατική διαδικασία, στον οποίο ακουμπούν εδώ και καιρό ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που ούτως ή άλλως είχαν θεμελιώδεις διαφορές με τον γεννήτορα της συμμαχίας, τον ΣΥΝ.

Μια παράλογη ηγετική ομάδα της λεγόμενης Ανανεωτικής Πτέρυγας, που στο όνομα της ανανέωσης προσηλωμένης σε όρους περασμένων δεκαετιών οικοδόμησε όλο το προηγούμενο διάστημα μεθοδικά και συστηματικά τη συσπείρωσή της εντός κόμματος σε κάθετη αντιπαράθεση με όλες τις επιλογές του ΣΥΝ και με προοπτική την προαποφασισμένη εδώ και μήνες έξοδό της και τη δημιουργία νέου κομματικού φορέα (άλλωστε η ενοικίαση των γραφείων της Πλατείας Βικτωρίας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές).

Θλιβερά πράγματα σε εποχές χαλεπές για τη χώρα, τους εργαζόμενους, τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Σε εποχές που οι αδύναμοι, οι κατατρεγμένοι, οι προοδευτικοί πολίτες αναζητούν να ακουμπήσουν σε μια κουπαστή για να μην πνιγούν από το πελώριο “σοσιαλιστικό” παλιρροϊκό κύμα της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, σε αυτές τις εποχές κάποιοι παίζουν με τη φωτιά διασπώντας και διχάζοντας τον απελπισμένο κόσμο της αριστεράς.

Προσωπικά αισθάνομαι ήσυχος με τη συνείδησή μου, που σχεδόν ένα χρόνο πριν πήρα τις αποστάσεις μου, όχι από τις ιδέες, αλλά από τις πρακτικές των ανανεωτών, οι οποίοι, για να υλοποιήσουν το προαποφασισμένο σχέδιο εξόδου, εξοβέλιζαν όσους και όσες είχαν αντίθετη άποψη με τις τακτικές τους, όσο και αν κόπτονταν για το θεμελιώδες δικαίωμα της δικής τους έκφρασης μέσα στον ΣΥΝ.

Ανανεωτές που τελείως αντιδιαλεκτικά αρνήθηκαν επί χρόνια να πάρουν μέρος στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και άρα να συμβάλουν ή να αποκρούσουν θέσεις που διαστρέβλωναν την ιδρυτική μας φυσιογνωμία, αρνήθηκαν ότι συντελούνται πολιτικές διεργασίες εντός της πλειοψηφίας του ΣΥΝ ή μεταξύ του πρώην και του νυν προέδρου του ΣΥΝ, με το δικαιολογητικό ότι όλα γίνονται για την καρέκλα, αρνήθηκαν να ερμηνεύσουν γιατί το 42% στήριξε την επιλογή Παπαδημούλη για το ευρωψηφοδέλτιο - σε αντίθεση με το πολύ μικρότερο ποσοστό αποδοχής τους μέσα στο κόμμα, αρνήθηκαν να συμβάλουν σε προωθητικές συνθέσεις προς το συνέδριο του ΣΥΝ, παρότι γνώριζαν ότι οι θέσεις τους απέναντι στην κρίση και τη διέξοδο μέσα από εναλλακτικές προτάσεις και αγώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν συνιστούσαν αντιπαραθετικές πολιτικές με το κείμενο της πλειοψηφίας, ούτε βέβαια είχαν προτείνει άλλες θέσεις στη Βουλή κατά την επικύρωση του μνημονίου.

Όσο για την περίφημη κόκκινη γραμμή, αυτή υπηρετούσε απόλυτα τον στόχο της αποχώρησης, αφού μετατοπιζόταν διαρκώς από το αρχικό “όχι ενιαίο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ” στο μετέπειτα “επανακαθορισμό των σχέσεων ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ” και στο τελικό “απεμπλοκή εδώ και τώρα από τον ΣΥΡΙΖΑ”, γνωρίζοντας βεβαίως ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό.

Θα μου πείτε η ηγεσία του ΣΥΝ είναι άμοιρη ευθυνών για το σημερινό μας χάλι; Απαντώ ευθέως προφανώς όχι. Ο ΣΥΝ μετά το 4ο συνέδριο υιοθέτησε την περίφημη αριστερή στροφή και άλλαξε πλειοψηφία, διότι αξιοποίησε την αντίθεση του κόσμου μας σε σενάρια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, που ούτως ή άλλως ήταν ξεπερασμένα. Αξιοποίησε τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας και την απόλυτη σκλήρυνση της πολιτικής της Ε.Ε. και όξυνε τα ευρωσκεπτιστικά αντανακλαστικά, με αποτέλεσμα την αποδοχή θολών θέσεων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και την τοποθέτηση της ΚΟΕ στη δεύτερη θέση του ευρωψηφοδελτίου.

Δεν κατανόησε αρχικά ότι απέναντι στην επικράτηση σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών στην Ευρώπη η λύση δεν είναι η φυγή προς τα μπρός με την επίκληση της σοσιαλιστικής επικαιρότητας ούτε η επιστροφή στο εθνικό κράτος έξω από τους ευρωπαϊκούς και παγκόσμιους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Ευτυχώς το Πρόγραμμα του ΣΥΝ, που ψηφίστηκε με πλειοψηφία 80% στο διαρκές συνέδριο της άνοιξης του 2009, καθώς και οι θέσεις της πλειοψηφίας προς το 6ο έκτακτο συνέδριο επανέφεραν τις θέσεις του ΣΥΝ σε σωστές βάσεις.

Το ζητούμενο και το ευκταίο είναι οι κεντρικές επιλογές αυτών των θέσεων να αποτελέσουν τον πυρήνα του νέου πολιτικού συμβολαίου του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να γίνει κατανοητό από το σύνολο της ηγεσίας του ΣΥΝ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική συμμαχία μπορεί να προχωρήσει όχι μόνο με το ξεκαθάρισμα των σχέσεών του με το Μέτωπο, αλλά κυρίως με το νέο πολιτικό του συμβόλαιο με σαφείς επιλογές χωρίς συψηφισμούς και συμβιβασμούς σε πράγματα ασυμβίβαστα και ασύμβατα μεταξύ τους.

Πώς να το κάνουμε. Δεν χωράνε στο πολιτικό συμβόλαιο θέσεις "ναι μεν αλλά" για την Ευρώπη, θέσεις "ναι μεν αλλά" για τον δημοκρατικό δρόμο, θέσεις "ναι μεν αλλά" για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία. Ούτε μπορούμε να μιλάμε για γενικευμένη εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, λες και μπήκαμε στην περίοδο του σοσιαλισμού. Ούτε βεβαίως είναι λύση οι απαντήσεις οργανωτικού χαρακτήρα για όργανα, συνδιασκέψεις, μέλη και άλλα πολλά πριν προσδιοριστεί ξεκάθαρα το νέο πολιτικό συμβόλαιο.

Σε αυτή τη φάση οι ευθύνες της ηγεσίας του ΣΥΝ είναι καθοριστικές. Αν δεν πάρει τις πρωτοβουλίες που σχεδόν με παμψηφία αποφασίσαμε στο συνέδριο, τότε φοβάμαι ότι η φυγή προς την απογοήτευση και την ιδιώτευση θα είναι μαζική.

Ας μην διαψεύσουμε για άλλη μια φορά τον ήδη απογοητευμένο κόσμο μας.

*Ο Νίκος Συρμαλένιος είναι μέλος της ΚΠΕ, νομαρχιακός σύμβουλος Κυκλάδων

Μανώλης Αναγνωστάκης

 

Τὸ σκάκι

Ἔλα νὰ παίξουμε...
Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μου
Ἦταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη
Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη
Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου
Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου
Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ
πρὶν ἀπὸ μένα
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!
Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...

http://www.os3.gr/arhive_afieromata/gr_afieromata_Manolis_Anagnostakis.html

http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/manolhs_anagnwstakhs_poems.htm

και εδω

Αλλο φτηνό, άλλο φτύνω

Η εβδομάδα που άρχισε είναι ίσως η πιο καθοριστική για το εργασιακό μέλλον των Ελλήνων. Είτε αφορά στις εργασιακές τους σχέσεις είτε αφορά στις συντάξεις τους.

Οι αναγκαστικοί νόμοι, που φέρνει η κυβέρνηση, είτε με τη μορφή προεδρικών διαταγμάτων είτε μέσω της πλειοψηφίας της στη Βουλή, καταργούν κοινωνικές κατακτήσεις τουλάχιστον 60 ετών, και δεν μιλάμε για τα ρουσφετολογικά και απολύτως εξαγοραστικά συνειδήσεων επιδόματα επί επιδομάτων στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων.

Μιλάμε για τα 40ωρα, τις συλλογικές συμβάσεις, τη διαιτησία, τις αποζημιώσεις, το ύψος των συντάξεων, τα μεροκάματα, τα εγγυημένα κατώτερα μίσθια, το 5ήμερο, τις υπερωρίες, τις απολύσεις. Την ασφάλεια των εργαζομένων, μ' ένα λόγο.

Ολες αυτές οι σταθερές -αν μπορεί να πει κανείς ότι στη ζωή υπάρχουν σταθερές- κλονίζονται επί τα χείρω χωρίς να έχει ξοδευτεί γι' αυτό τον κλονισμό ούτε ένα χιλιοστό από τον ιδρώτα και μερικές φορές το αίμα, που χύθηκε για να χτιστούν. Ενα ισορροπημένο σύστημα μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών, θωρακισμένο νομικά και για τις δύο πλευρές, αποδομείται από την κυβέρνηση, ενώ οι Ελληνες εργοδότες διά του ΣΕΒ και οι ξένοι επικυρίαρχοι σκίζουν τα ρούχα τους, ότι δεν έχουν ζητήσει αυτοί την κατεδάφιση αυτού του συστήματος.

Εναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το κατ' εξοχήν κόμμα της παροχής δικαιωμάτων στους εργαζομένους -με εξαίρεση τη δεύτερη περίοδο Σημίτη, που μπορεί αντικειμενικά να χαρακτηριστεί εργατοκτόνος- θα ήθελε να διαλύσει τον νομικό αυτό χάρτη των δικαιωμάτων και να χτίσει ένα καθεστώς 1910-1935, στα όρια της πλήρους εργοδοτικής κυριαρχίας. Αυτό, όμως, κάνει.

Ποιανού, λοιπόν, τις επιθυμίες πραγματοποιεί το ενίοτε Πανελλήνιο, άλλοτε Σοσιαλιστικό, πρώην Κίνημα; Οταν, μάλιστα, κι ένα παιδάκι μπορεί να δει ότι η συρρίκνωση των αμοιβών φέρνει μοιραία και μείωση των εισπραττόμενων φόρων! Διότι από τους εργοδότες δεν πρόκειται να τα πάρει. Δεν προβλέπεται από κανέναν ελληνικό νόμο και δεν εφαρμόζεται από καμιά ελληνική εφορία. Η οποία προτιμά ενίοτε να τα παίρνει δι' ίδιον όφελος.

Αν, λοιπόν, δεν είναι οι Ελληνες εργοδότες, ούτε η τρόικα πίσω από τον εργασιακό μεσαίωνα, που φέρνει ο θεατρίνος των δικαστηρίων σε πόστο υπουργού κύριος Λοβέρδος, ποιος είναι; Νομίζω ότι θα δούμε την απάντηση τη μέρα που μεγάλες ξένες αλυσίδες -όνομα και πράγμα- θα αρχίσουν να έρχονται για ν' αγοράσουν κοψοχρονιά μια θέση στο οικόπεδο Ελλάς. Το οποίο η κυβέρνηση πουλάει όσο όσο, νομίζοντας ότι αυτοί οι «επενδυτές» θα αναστήσουν την ψυχορραγούσα ελληνική οικονομία!

Να πει κανείς ότι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν είναι αφελείς; Στα σοβαρά, σίγουρα είναι. Αδαείς, για την ακρίβεια. Γιατί στα ήσσονος σημασίας είναι τετραπέρατοι. Ακριβώς όπως όλοι οι κουτοπόνηροι επαρχιώτες.

Ελλάδα, λοιπόν· το μοντέλο πείραμα για την κατάργηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, ώστε να μπορέσει ανενόχλητη «η αγορά» -αυτό το αληταριό των ανθρωποφάγων εμπόρων, κατασκευαστών, μεσαζόντων της διαρκούς κατανάλωσης- να συσσωρεύσει κέρδη, χωρίς τους περιορισμούς του κράτους δικαίου και των εργατικών του νόμων.

Δεν μιλάμε για την Ελλάδα των χαριστικών νόμων και της επιβράβευσης της τεμπελιάς, της λούφας και των απαιτήσεων χωρίς υποχρεώσεις.

Μιλάμε για τα 7.000.000 Ελλήνων και ξένων που κάτι προσφέρουν σ' αυτό τον τόπο. Και που, αν έπαιρναν με τις πέτρες κάτι τέτοιες κυβερνήσεις, θα πρόσφεραν τη μεγαλύτερη υπηρεσία. Στον εαυτό τους και στον τόπο.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=175228

Ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα προς τον Πρωθυπουργό με θέμα: Μνημόνιο - δανειακή σύμβαση

Με το νόμο 3845/2010 παρασχέθηκε στον Υπουργό Οικονομικών εξουσιοδότηση και για την υπογραφή της δανειακής σύμβασης της Ελληνικής Δημοκρατίας  και των κρατών μελών της Ευρωζώνης και του KfW. Στη συνέχεια με τροπολογία της τελευταίας στιγμής στις 7-5-2010 ο παραπάνω νόμος συμπληρώθηκε με το Ν. 3847/2010 στον οποίο ορίστηκε ότι η εν λόγω δανειακή σύμβαση ισχύει από την ημερομηνία υπογραφής της.

Με βάση τα άρθρα 2.3, 2.4., 2.5. και 13  της εν λόγω δανειακής σύμβασης οι δανειστές μας μπορούν να εκχωρήσουν ή να μεταβιβάσουν με κάθε τρόπο οποιαδήποτε από τα δικαιώματά τους, υπό την προϋπόθεση προηγούμενης γραπτής συναίνεσης όλων των δανειστών, ενώ η Ελλάδα δεν μπορεί να αντιτάξει αντιρρήσεις στο ζήτημα αυτό. Αντίθετα η Ελλάδα δεν μπορεί να εκχωρήσει ή να μεταβιβάσει τα δικαιώματά της, χωρίς τη συναίνεση των δανειστών της.

Επίσης όπως προκύπτει τόσο από το άρθρο 14.5 της δανειακής σύμβασης, όσο και από το σημείο 10 του παραρτήματος 4 «Υπόδειγμα νομικής γνωμοδότησης», η χώρα μας παραιτήθηκε σε σχέση με την ίδια και τα περιουσιακά της στοιχεία από κάθε ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης-συντηρητικής ή αναγκαστικής- ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη δανειακή αυτή σύμβαση, γεγονός που σημαίνει ότι δημόσια περιουσία ανυπολόγιστης υλικής ή πολιτιστικής αξίας κινδυνεύει με αναγκαστική εκποίηση σε περίπτωση καταγγελίας της συμβάσεως από τους δανειστές μας και μη εξόφλησής τους. 

Ερωτάται ο Πρωθυπουργός

•    Γνώριζε το περιεχόμενο της εν λόγω δανειακής σύμβασης που επρόκειτο να υπογράψει ο Υπουργός Οικονομικών και συμφώνησε και αν ναι γιατί δεν ενημέρωσε την εθνική αντιπροσωπεία για το ακριβές περιεχόμενό της;

•    Ποιες σχετικές οδηγίες είχε δώσει στον Υπουργό Οικονομικών για τη τελική διαμόρφωση των εν λόγω επίμαχων άρθρων;

•    Προτίθεται η κυβέρνηση να λάβει πρωτοβουλίες προκειμένου να μην ισχύσουν οι  απαράδεκτοι και επικίνδυνοι όροι αυτής της δανειακής σύμβασης;

Ο ερωτών Βουλευτής

Αλέξης Τσίπρας

Asturias

Εμείς να δεις

29 Νοεμβρίου 2007  συνέδριο της ΑΔΕΔΥ

Επιστολή του Προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το θέμα του προεδρικού διατάγματος για τις εργασιακές σχέσεις

Αθήνα, 20 Ιουνίου 2010

Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε.

Οι δραματικές εξελίξεις στην ελληνική οικονομία και η ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, έφεραν σημαντικές ανατροπές στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου. Σύμφωνα, άλλωστε, και με δικές σας δηλώσεις, η κρίση δεν είναι αποκλειστικά οικονομική. Είναι κρίση ηθική και κοινωνική. Κατά την εκτίμησή μας είναι και κρίση του κοινοβουλευτισμού.

Έτσι, για παράδειγμα, το τελευταίο διάστημα τα περισσότερα νομοσχέδια δεν έχουν έρθει με τις προβλεπόμενες διαδικασίες από τον Κανονισμό της Βουλής, αλλά με την διαδικασία του κατεπείγοντος.

Ακόμη, η ψήφιση του Ν. 3845/2010 («Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης») θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί  με ενισχυμένη πλειοψηφία από τη Βουλή και συγκεκριμένα, με την πλειοψηφία των 3/5 της Βουλής, όπως ορίζει ακριβώς το άρθρο 28 παράγραφος 2 του Συντάγματος.

Στη συνέχεια, με τροπολογία που κατατέθηκε την επόμενη ημέρα της ψήφισης του Ν.3845/2010 αφαιρέθηκε η καθοριστική αρμοδιότητα του Ελληνικού Κοινοβουλίου να επικυρώνει οποιοδήποτε μνημόνιο, συμφωνία και σύμβαση που θα υπογράφει πλέον εν λευκώ ο Υπουργός των Οικονομικών με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Δ.Ν.Τ. και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Πρόσφατα ψηφίστηκε ο Ν.3846/2010 («Εγγυήσεις για την εργασιακή ασφάλεια και άλλες διατάξεις»), παρά τις σημαντικότατες ενστάσεις της Επιστημονικής Διεύθυνσης της Βουλής.

Το Μνημόνιο, εκτός της ευρείας εξουσιοδότησης που δίνει για περαιτέρω ρυθμίσεις μέσω Προεδρικών διαταγμάτων, αποτελεί τη βάση για δραστικότατους περιορισμούς ανθρώπινων δικαιωμάτων, κλονίζει τον κοινωνικό ιστό, ωθεί ευάλωτες κατηγορίες στον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση.

Η πρόσφατη απόφαση της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου- συμβουλευτικού οργάνου της Πολιτείας σε θέματα προστασίας των δικαιωμάτων του Ανθρώπου- διατύπωσε τις έντονες ανησυχίες της για την «υπαρκτή διατάραξη των κοινωνικών ισορροπιών σε βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με πολλαπλές, αλυσιδωτές και παράλληλες επιπτώσεις στην εγγύηση απόλαυσης των κοινωνικών δικαιωμάτων μέσω της διακινδύνευσης των ατομικών δικαιωμάτων και το αντίστροφο». Ταυτόχρονα ήγειρε θέμα αντισυνταγματικότητας, αφού διακυβεύονται βασικές αρχές του Συντάγματος και τίθεται υπό αμφισβήτηση ο δικαιοκρατικός χαρακτήρας της ελληνικής Πολιτείας.

Οι τελευταίες εξελίξεις, με την παρουσίαση του σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος για τις εργασιακές σχέσεις και η προγραμματισμένη κατάθεση σχεδίου νόμου για το ασφαλιστικό σύστημα, είναι προτάσεις που δεν κινούνται απλώς στα όρια της συνταγματικότητας, αλλά αλλοιώνουν με πρόδηλο τρόπο βασικά χαρακτηριστικά του πολιτεύματος μας. Ενδεικτικά, η ανάγνωση και μόνον του προαναφερόμενου σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος γεννά  το ερώτημα αν οι ρυθμίσεις του μπορούν να χαρακτηριστούν ως «ειδικές» σε σχέση με τον εξουσιοδοτικό νόμο, ώστε να επιτρέπεται σύμφωνα με το άρθρο 43 παρ. 2 Συντ. η υιοθέτησή τους με κανονιστική σας πράξη.

Οι περιορισμένες αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας φαίνεται να δυσκολεύουν τον εκ μέρους σας έλεγχο του σεβασμού των θεμελιωδών (εθνικών και διεθνών) αρχών που θίγονται από τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες και σε καμία περίπτωση δεν σας εισηγούμαι τη πρόκληση θεσμικής κρίσης.

Θα ήθελα όμως να επισημάνω ότι ως ρυθμιστής του πολιτεύματος έχετε τη δυνατότητα να ελέγξετε  την τήρηση και να εξασφαλίσετε την εφαρμογή του Συντάγματος τουλάχιστον ως προς τις διαδικασίες που αυτό προβλέπει .

Παίρνω, λοιπόν, το θάρρος να σας προτείνω, πριν υπογράψετε το Προεδρικό Διάταγμα για τις εργασιακές σχέσεις, να αναμείνετε την έκδοση του Πρακτικού Επεξεργασίας του από το ΣτΕ.

Μάλιστα, εισηγούμαι να ζητήσετε από τον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, έστω δια του αρμόδιου υπουργού, να παραπεμφθεί το σχέδιο του διατάγματος προς επεξεργασία σε σχηματισμό της ολομέλειας κατ΄ άρθρο 15 του π.δ. 18/1989, προκειμένου να εξεταστούν τα σπουδαιότατα νομικά ζητήματα που το σχέδιο αυτό θέτει.

Είναι, εξάλλου αυτονόητο, ότι η προθεσμία που τυχόν θα  ταχθεί για την επεξεργασία του προεδρικού διατάγματος θα πρέπει να ανταποκρίνεται στην βαρύτητα των ζητημάτων που το ΣτΕ οφείλει να αντιμετωπίσει και να μην οδηγεί στην καταστρατήγηση του άρθρου 95 παρ. 1 περ. δ του Συντάγματος.

Με εξαιρετική τιμή

Αλέξης Τσίπρας

Ξενάγηση στο Δεσποτικό

Με μεγάλη επιτυχία έγινε η επίσκεψη και η ξενάγηση από τον ακούραστο Αρχαιολόγο Γιάννο Κουράγιο στο Δεσποτικό

Πάνω από 100 άτομα που ανάμεσα τους ξεχώριζε η αειθαλής φυσιογνωμία του Μανώλη Γλέζου έφτασαν στη μικρή Δήλο της Αντιπάρου και άκουσαν με προσοχή τον Γιάννο να μιλάει για τα παλιά και νέα αρχαιολογικά ευρήματα στο νησί.

Φυσικά έλαμψαν με την απουσία τους όλοι οι νυν αιρετοί της Αντιπάρου αλλά και οι υποψήφιοι Δήμαρχοι.

 

 

 

μερικά συγγενή links

http://antiparios.blogspot.com/2008/11/blog-post_27.html

http://antiparos-blog.blogspot.com/2008/12/blog-post.html

http://antiparos-blog.blogspot.com/2008/12/blog-post_04.html

Πεζόδρομος

και ένα post από πέρισυ

http://antiparos-blog.blogspot.com/2009/06/blog-post_2848.html