Ομιλία Αλέκου Αλαβάνου στη Βουλή 21/12/2008

21/12/2008

(Πρακτικά Βουλής)

Τόσο ο γενικός εισηγητής μας ο Παναγιώτης ο Λαφαζάνης όσο και ο ειδικός αγορητής μας ο Γιάννης ο Δραγασάκης και οι Βουλευτές του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς που μίλησαν κάλυψαν νομίζω σε βάθος την άποψή μας για τα θέματα του προϋπολογισμού.

Με αυτή την έννοια, εγώ στην ομιλία μου σήμερα θα ήθελα να σταθώ σε ορισμένες παρατηρήσεις πολιτικές σε σχέση με την κατάσταση που ζούμε και βέβαια με τον προϋπολογισμό και το ρόλο που παίζει.

Η πρώτη παρατήρηση είναι ότι ο πραγματικός εισηγητής του προϋπολογισμού σήμερα ο οποίος μπορεί να δώσει μια ελπίδα και μια προσδοκία και δυνατότητες στη χώρα μας κατά τη γνώμη μου είναι η νέα γενιά. Το σχέδιο του κ. Αλογοσκούφη δεν έχει ζωή, ακόμη και αν έχει ζωή η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Και ειπώθηκε «μεγάλα λόγια λέτε για τη νέα γενιά», «σιγά μπορούν τα νεολαιίστικα κινήματα να έχουν αποτέλεσμα;». Ειπώθηκε από διάφορες πτέρυγες της Βουλής και λέω «ναι, μπορούν».
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εμείς το γεγονός ότι ένα νεολαιίστικο κίνημα στο οποίο ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ είχε υποστεί την ίδια αλλά μικρότερης έντασης επίθεση για τη στήριξή του το κίνημα για το άρθρο 16 είναι αυτό το οποίο έκανε την αναθεώρηση του Συντάγματος. Δεν έγινε εδώ μέσα η αναθεώρηση του Συντάγματος. Έγινε κάτω από την αίσθηση της επιθυμίας και της πάλης της νέας γενιάς και είχε ως αποτέλεσμα όχι μικρό. Καταφέραμε και στηρίξαμε το άρθρο 16, το δημόσιο πανεπιστήμιο. Κατάφερε η νέα γενιά και στήριξε το άρθρο για την προστασία των δασών, για την προστασία συνδικαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων από τις τροποποιήσεις της Νέας Δημοκρατίας. Έχει δυνατότητες η νέα γενιά.

Αυτός ο προϋπολογισμός επομένως είναι και εντελώς ίδιος και εντελώς διαφορετικός. Η διαδικασία του είναι εντελώς ίδια γιατί γίνεται όλη αυτή η συζήτηση υποτίθεται για να έχουμε ένα καλύτερο προϋπολογισμό και δεν υπάρχει μια αλλαγή σε οποιοδήποτε κονδύλι. Τίποτα δεν αλλάζει. Ήρθε το πακέτο, καλείται η πλειοψηφία να ψηφίσει το πακέτο. Ούτε ένα ευρώ! Θα περιμέναμε τουλάχιστον ο Υπουργός Παιδείας εδώ να βγει και να πει, κύριε Πρωθυπουργέ, κύριε Αλογοσκούφη, ένα ευρώ περισσότερο για την παιδεία να δώσουμε για λόγους συμβολικούς. Είναι μια δέσμευση για το αύριο ότι θα πάμε σε μεγαλύτερο ποσοστό. Ούτε αυτό ακούσαμε. Και τι ακούσαμε από τον Υπουργό Παιδείας;

Ακούσαμε αυτό το υβριστικό και το ακραίο ότι ήταν απερισκεψία η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το γεγονός το οποίο τραυμάτισε βαριά όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες. Ο μαθητής που πετάει ένα νεράντζι είναι εγκληματίας, ο αστυνομικός ο οποίος δολοφόνησε είναι απερίσκεπτος! Και ρωτάω τον κύριο Πρωθυπουργό, πώς θα μπορέσει να σταθεί αυτός ο Υπουργός όταν προσβάλλει όλη τη νεολαία; Πώς θα μπορέσει μέσα στα σχολεία μας να διδαχθεί η Αντιγόνη που μας μαθαίνει το σεβασμό στο νεκρό; Και όχι μόνο το σεβασμό στο νεκρό ο οποίος ήταν προδότης της πατρίδας του. Φανταστείτε το σεβασμό σε ένα παιδί το οποίο χάνει χωρίς να καταλαβαίνει τη ζωή του. Ξαναλέω αυτός ο Υπουργός είναι κόκκινο πανί. Δεν μπορεί μετά από αυτό που ειπώθηκε εδώ να σταθεί ως Υπουργός Παιδείας.

Είναι διαφορετικός ο προϋπολογισμός αυτός γιατί ακριβώς πιστεύουμε ότι η συζήτηση των τροπολογιών γίνεται σήμερα μέσα στη κοινωνία. Και ίσως για πρώτη φορά υπάρχει αίσθηση ερωτηματικά, προβληματισμοί στη κοινωνία «πού πάμε;». Αυτό έχει σχέση και με τον ίδιο το ρόλο τον οποίο παίζει το νεολαιίστικο κίνημα.

Δεύτερο θέμα. Αυτή η έκρηξη, αυτή η εξέγερση της νέας γενιάς είναι άσχετη από τις πολιτικές κατευθύνσεις τις οποίες περιλαμβάνει και εμπεριέχει ο προϋπολογισμός;
Ασφαλώς ξεκίνησε από το χαμό αυτού του παιδιού. Ασφαλώς ξεκίνησε. Όμως πίσω από αυτό αναδείχτηκε όλο το αδιέξοδο και όλο το σκοτάδι και όλη η ερημιά που ζουν τα νέα παιδιά και ζουν μαζί τους οι οικογένειές τους. Τι βρίσκει ο μαθητής και η μαθήτρια, ο φοιτητής και η φοιτήτρια από την εκπαιδευτική πολιτική της χώρας μας; Είμαστε οι τελευταίοι στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο ποσοστό που δίνουμε για την παιδεία, 3%, όταν στο άλλο άκρο είναι η Φινλανδία που προσεγγίζει το 10%. Βλέπουν να υπάρχει μια πολιτεία και ένα κράτος και μία κυβέρνηση που στις φοροαπαλλαγές για εφοπλιστές και μεγάλα κέρδη λέει ναι, για τους εξοπλισμούς που πολλοί από αυτούς δεν έχουν καμιά σχέση με την προστασία της πατρίδας μας λέει ναι, για δεκάδες δισεκατομμύρια -28- για τις τράπεζες λέει ναι και για την κοινωνική προστασία, την υγεία, την παιδεία, λέει όχι. Και το βιώνουν όλοι μέσα στις συνθήκες μέσα στις οποίες ζουν. Και όχι μόνο αυτό. Μέσα σ’ αυτό το υποχρηματοδοτούμενο πλαίσιο αναπτύσσεται μια συρρικνωμένη, χωρίς προοπτική, εκπαιδευτική διαδικασία. Ατομισμός, ανταγωνισμός, ο σώζων εαυτόν σωθήτω, στείρα σώρευση γνώσεων, απομνημόνευση, αποθάρρυνση του διδακτικού προσωπικού, ώθησή του σε δεύτερη δουλειά, αν γίνεται με τους μαθητές, διάλυση του σχολείου. Τα σχολεία ήταν κλειστά. Πολλοί σήμερα αισθάνονται την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν γιατί τα σχολεία κλείνουν. Τα σχολεία ήταν κλειστά και ανοίγει η ψυχή των μαθητών και πιστεύω ότι αυτή είναι η πρώτη προϋπόθεση μαζί με τους καθηγητές τους για να ανοίξουν πραγματικά τα σχολεία στη χώρα μας και να παίξουν το ρόλο τους.

Τρίτη παρατήρηση. Είναι άσχετη η κινητοποίηση της νεολαίας από τα εργασιακά προβλήματα που βλέπουν στους μεγαλύτερους, στα αδέλφια τους, στα ξαδέλφια τους, στους θείους τους; Είναι σκληρό τίμημα και αυτό που ζήσανε σαν έφηβοι στα σχολεία και στα θρανία και στη μετεφηβική ηλικία, που είναι το καλύτερο κομμάτι της ζωής του καθένα μας. Τι βλέπουν; Βλέπουν τον ηλικιακό ρατσισμό, βλέπουν την ανεργία μαζική. Είμαστε από τις πρώτες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ανεργία. Βλέπουν τις εργασιακές σχέσεις, τις πιο αρνητικές επινοήσεις, τις πιο σατανικές επινοήσεις που έχει σκεφθεί κανείς, προκειμένου να κοπούν εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστικά δικαιώματα, αμοιβές. Stage: Ως πρακτικοί δουλεύουν ως κανονικοί εργαζόμενοι. Συμβασιούχοι, ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, εργαζόμενοι με το μπλοκάκι, ημερήσιοι εργαζόμενοι, οκταμηνίτες, για να αποφύγουμε τις δεσμεύσεις της Οδηγίας που απαιτεί σταθερές εργασιακές σχέσεις, όταν υπάρχουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Βλέπουν μισθούς των 500, των 600, των 400 ευρώ. Βλέπουν ασφαλιστικά δικαιώματα, είτε είναι στο δημόσιο είτε είναι στον ιδιωτικό τομέα, η μία κυβέρνηση μετά την άλλη να κάνει ακόμη χειρότερα. Βλέπουν κομμάτια της νεολαίας να ζούνε περιθωριοποιημένα, αποκλεισμένα, να έχει έξαρση η εξάρτηση από τις ουσίες, η κατάθλιψη, οι πανικοί, όλα αυτά τα ζητήματα. Το να έχεις επαφή με την κοινωνία τελικά είναι κάτι το οποίο σε οδηγεί συνεχώς σε ερωτήματα και συνεχώς σε μία στάση που λες: «Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό». Δεν μπορεί να δεχθεί κανείς, όπως αυτό που είδα στην Πάτρα πριν από δύο εβδομάδες, εργαζόμενοι στα κούριερ να απολύονται επειδή ήθελαν να συνδικαλιστούν. Στο Ηράκλειο, σε κάθε παρουσία, ένα αγόρι και ένα κορίτσι τριαντάρηδες περίπου που λένε: «Γιατί δεν έχουμε ΟΚΑΝΑ στο Ηράκλειο και πρέπει να πηγαίνουμε στα Χανιά;». Στο Εσπερινό Λύκειο να μην έχουν δικαίωμα μετεγγραφής. Στο ξενοδοχείο που γινόταν χθες η Κεντρική Επιτροπή του Συνασπισμού να είναι στην υποδοχή κορίτσια τα οποία δουλεύουν με πρακτική χωρίς να έχουν ασφάλιση και πλήρη εισοδηματική και ασφαλιστική. Να βλέπει κανείς αυτήν τη μητέρα των πενήντα ετών που έγραψαν οι εφημερίδες στο Ηράκλειο και ήταν φαινόμενο που μπήκε στο πανεπιστήμιο και να μην μπορεί να φοιτήσει γιατί δεν της δίνουν μετεγγραφή. Να βλέπει κανείς στις φυλακές, στις κινητοποιήσεις που έγιναν πριν από λίγες εβδομάδες, είκοσι χρονών κορίτσι να έχει βουτήξει ένα κινητό και να είναι μέσα επειδή δεν έχει να πληρώσει την εγγύηση. Ποιος γεννάει τη βία, λοιπόν; Ποιος γεννάει τη βία; Η βία γεννάται συνεχώς από το σύστημα και τις κυβερνητικές πολιτικές, παντού, εκεί που υπάρχει φτώχεια, εκεί που διαλύονται οι κοινότητες, στις πλατείες τη νύχτα και το είδαμε στο Περιστέρι, στις διαλυμένες οικογένειες, στις γειτονιές της παρακμής, στους χώρους που συνυπάρχουν αποκλεισμένοι Έλληνες με αποκλεισμένους ξένους. Η βία προκαλείται από την ίδια την Αστυνομία, αντί να την αντιμετωπίσει. Έτσι ξεκίνησε όλο αυτό, η σειρά των κινητοποιήσεων. Η Αστυνομία προκάλεσε τη βία, ενώ πρέπει να δώσουμε μέτρα και να έχουμε κονδύλια στον Προϋπολογισμό, για τη σχολική διαρροή, για την ενισχυτική διδασκαλία, για κοινωνικά δίκτυα, για θέσεις εργασίας, για μονάδες οικογενειακής θεραπείας, για τη βελτίωση του σωφρονιστικού συστήματος, για την ενσωμάτωση των μεταναστών.

Το τέταρτο που θέλω να πω: Είναι μόνο η νεολαία όμως; Μόνο η νεολαία; Μόνοι τους; Βλέπουμε μια σειρά κινητοποιήσεις, βλέπουμε των αγροτών, στις Σέρρες, στη Λάρισα, με τεράστια προβλήματα, 3% της οικονομίας έγινε η αγροτική παραγωγή. Βλέπουμε των εργατών, για Λαναρά, Siemens, βλέπουμε των μικρομεσαίων. Πηγαίνετε στο Ηράκλειο να δείτε. Παραβιάζονται οι νόμοι για να γίνει το μεγαλοκατάστημα της ΖΑRΑ μέσα στο εμπορικό κέντρο παρά τους νόμους, το οποίο είναι η πραγματική απειλή για τους εργαζόμενους. Αλλά μόνο αυτό; Άραγε, οι κινητοποιήσεις των νέων δεν έχουν καμιά σχέση με τους γονείς τους; Είναι μόνο δικιά τους οργή; Μόνο αυτοί θύμωσαν, οι νέοι; Θα μπορούσε να το πει κανείς αυτό, αν ο νέος από πιτσιρίκι δεν άκουγε τις συζητήσεις στο σπίτι και στην τραπεζαρία του εργαζόμενου και της εργαζόμενης, το θυμό που έχουν απέναντι στις τράπεζες, απέναντι στις εισπρακτικές εταιρείες, απέναντι στην εφορία, απέναντι στην πολεοδομία, απέναντι στην εργοδοσία, απέναντι στα εκατοντάδες εκατομμύρια που διασπαθίζονταν στα διάφορα Βατοπέδια χωρίς να έχει ιδέα ο Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί της σημερινής Κυβέρνησης. Αυτή η οργή σε μεγάλο βαθμό σήκωσε το χέρι τους, το δικό τους χέρι όταν έπιανε το νεράντζι, γιατί είναι πιο ριψοκίνδυνοι, πιο άπειροι, πιο αυθεντικοί, λιγότερο έμπειροι και γιατί πολλές φορές νιώθουν και οι ίδιοι μέσω των γονιών τους την πίεση των σημερινών πολιτικών και της σημερινής κοινωνίας.

Είχαμε πριν από λίγες μέρες εδώ μια συνάντηση με εκπροσώπους δεκαπενταμελών συμβουλίων των γυμνασίων και των λυκείων και μας είπαν: «Δεν θέλουμε πια όλη η ζωή μας να έχει ως στόχο την πρωτιά. Θέλουμε να γυμνάσουμε το σώμα μας και μας λένε να γίνουμε πρωταθλητές. Θέλουμε να μάθουμε κιθάρα και μας λένε να πάμε στη Eurovision. Θέλουμε να μάθουμε μια ξένη γλώσσα και μας λένε φέρτε το Proficiency». Αυτή είναι η κοινωνία, μέσα σε μια ασφυξία εργασιακή και σε ένα τέλμα αξιών έχουν οδηγήσει οι πολιτικές που ακολουθεί τόσα χρόνια η χώρα μας.

Το πέμπτο σημείο. Για να σκεφθούμε: Για ποιο λόγο ακόμη και τα σημερινά δελτία δείχνουν τις κινητοποιήσεις συμπαράστασης που έγιναν στη Βαρκελώνη για την ελληνική νεολαία; Για ποιο λόγο; Για ποιο λόγο στο Βερολίνο, στη Μόσχα, στην Κωνσταντινούπολη, στη Λυών, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Εδιμβούργο, στη Ρώμη, στο Μπουένος Άιρες, στη Μελβούρνη; Για ποιο λόγο αυτή η αλληλεγγύη; Για ποιο λόγο; Είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πάλι εκεί πέρα, ο οποίος κατευθύνει τα πράγματα;
Όχι, γιατί έχουμε την Ευρώπη της νεολαίας και έχουμε την Ευρώπη των λαών και έχουμε τον κόσμο των λαών και γιατί υπάρχει κάτι υπόγειο που τους ενώνουν όλους, η τεράστια κατάρρευση δυνατοτήτων, αξιών, εξόδου από την κρίση που βιώνει το σημερινό σύστημα, γιατί ζούμε μέσα σε μία παγκόσμια κρίση, η οποία οδηγεί την παγκόσμια οικονομία, την παγκόσμια κοινωνία και κάθε εθνική οικονομία σε ανάλογα φαινόμενα, με κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους. Ξεκίνησε η κρίση αυτή από το γεγονός ότι προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν, αντί να δώσουν σπίτια, τη φτωχολογιά, την ισπανόφωνη και τη μαύρη, των ΗΠΑ.
Η συρρίκνωση του δημόσιου χώρου, οι ιδιωτικοποιήσεις, η κερδοσκοπία χωρίς όρια, η ραγδαία επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Με τις αντιλήψεις που είχαμε ότι τα πράγματα κυλάνε, όπως έχουμε μάθει εδώ και δεκαετίες, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τίποτα για το κίνημα της νεολαίας, αν καταλάβουμε όμως ότι ζούμε σήμερα μία μεγάλη στροφή της ιστορίας.
Λένε ότι η σημερινή κρίση είναι ισχυρότερη και βαθύτερη από την κρίση του 1929. Για θυμηθείτε πού οδήγησε το 1929. Τεράστιες πολιτικές αλλαγές, αρνητικές, όπως ήταν ο φασισμός, ο ναζισμός, θετικές, όπως ήταν τα λαϊκά μέτωπα, παγκόσμιες συγκρούσεις, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Ας καταλάβουμε ότι κάτι αλλάζει, ότι αυτά που έχει στο κεφάλι της η Νέα Δημοκρατία και αυτά που έμαθε στα φροντιστήρια από τότε που ήταν Υπουργοί στην ΟΝΝΕΔ, δεν ισχύουν πια, ότι τα πράγματα κινούνται, ότι η δυστυχία γίνεται μαζική, ότι υπάρχει απελπισία, ότι υπάρχει απόγνωση και ότι πρέπει να δοθούν απαντήσεις και λύσεις που να μας πηγαίνουν μπροστά, να μην μας πηγαίνουν ούτε πίσω, ούτε στο σκοτάδι. Και αυτό είναι το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας, και όχι μόνο, ότι είναι χαμένη μέσα στη βεβαιότητα του παρελθόντος, ότι κοιμάται μακαρίως, ότι έχει τα σχήματα που κληρονόμησε από τον Ρέηγκαν και την κ. Θάτσερ από τη δεκαετία του ’80, ότι δεν έχει τύψεις γι’ αυτό που γίνεται, τη στιγμή που πρέπει να καταλάβουν τις αλλαγές. Γι’ αυτό το υπουργικό συμβούλιο πρέπει να πάρει μαθήματα από τους νέους ανθρώπους σε ένα σημείο και αυτό είναι ότι πρέπει να σκεφθούμε αλλιώς. Είναι ευαίσθητοι δέκτες η νεολαία.
Το «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» μίλησε για «πρόδρομο φαινόμενο» αυτό που γίνεται στην Ελλάδα». Αισθάνονται ότι υπάρχουν διεργασίες, οι οποίες μπορεί να δημιουργήσουν πολύ αρνητικές καταστάσεις μέσα σε συνθήκες αβεβαιότητας και απροβλεψιμότητας, τις οποίες όλοι πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν.

Το έκτο. Και πώς απαντάει σε όλα αυτά τα προβλήματα (κοινωνικά, οικονομικά) η Κυβέρνηση; Με το γνωστό τρόπο.
Το θέμα των κουκουλοφόρων. Είναι γνωστό, η κασέτα είναι παιγμένη πως, όχι μόνο δημιουργεί ανακλαστικά βίας στην κοινωνία το κράτος, αλλά όταν στις δύσκολες στιγμές δεν τη βρίσκει, χρησιμοποιεί τους εντεταλμένους του. Είναι πολύ εύστοχη η δήλωση του Μανώλη Γλέζου στη Βουλή σήμερα. «Τους ξέρει έναν-έναν η Κυβέρνηση».
Είναι εντυπωσιακά αυτά που δείχτηκαν -όχι από όλους- από ορισμένους τηλεοπτικούς σταθμούς.
Καταθέτω στα Πρακτικά το βίντεο από την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου για την οργάνωση αστυνομικών με σιδερένια ραβδιά στην Πλατεία Συντάγματος, καθώς και δύο βίντεο από την τηλεόραση «Χωρίς Σύνορα» για το πώς κουκουλοφόροι που ήταν μαζί με αστυνομικούς συνελάμβαναν φοιτητές που κραύγαζαν βοήθεια στο Ηράκλειο και για το πώς κάτι αντίστοιχο γινόταν στα Εξάρχεια.

Αυτή τη στιγμή γίνεται ένα πολύ άσχημο παιχνίδι. Θα σας διαβάσω την τοποθέτηση που έκανε ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρώην Πρωθυπουργός, πρώην Υπουργός Εξωτερικών της Ιταλίας Φραντσέσκο Κοσίγκα σε μία συνέντευξη, η οποία ταρακούνησε όλη την Ιταλία. Και λέει ο συγγενής της Νέας Δημοκρατίας: «αφήνει τους φοιτητές να κάνουν ό,τι θέλουν. Αποσύρονται οι δυνάμεις της Αστυνομίας από τους δρόμους και τα πανεπιστήμια. Μέσα στο κίνημα διεισδύουν προβοκάτορες, έτοιμοι για όλα και αφήνει για καμιά δεκαριά μέρες να λεηλατήσουν τα μαγαζιά, να κάψουν αυτοκίνητα, να περάσουν δια πυρός και δια σιδήρου την πόλη. Μετά, ενισχυμένος από τη λαϊκή συναίνεση, ο ήχος των σειρήνων των ασθενοφόρων θα υπερκαλύψει εκείνον των περιπολικών. Φραντσέσκο Κοσίγκα ιL GIORNO 20/8/2008». Τι κάνει η Κυβέρνηση; Έχει την εντύπωση κανείς ότι αντί να λύνει ένα πολιτικό πρόβλημα έχουμε έναν Πρωθυπουργό ο οποίος παίζει playstation με τους αστυνομικούς με την επίσημη στολή από τη μια μεριά και με τους αστυνομικούς με τις κουκούλες από την άλλη.

Έτσι είναι. Γιατί όταν καίνε τη Σταδίου, γιατί τα ΜΑΤ είναι στην Ακαδημίας; Γιατί οι κουκουλοφόροι μπαινοβγαίνουν στις κλούβες;

Προσπαθείτε να πολώσετε την κοινωνία. Βλέπετε ότι υπάρχει μία αφύπνιση κοινωνική, όχι μόνο στους εργαζόμενους, πρώτα απ’ όλα στο πιο ευαίσθητο κομμάτι, στον πιο ευαίσθητο δέκτη που είναι η νέα γενιά. Και στην Πάτρα προχωρήσατε και σε κινήσεις οργάνωσης, για τον Τεμπονέρα, των φιλήσυχων πολιτών, αλλά δεν θα το καταφέρετε. Να σας πω γιατί δεν θα το καταφέρετε; Γιατί ο κάθε μαγαζάτορας είναι γονιός και ο κάθε γονιός ως παιδί είχε ακούσει τα ίδια περί αναρχίας. Και ως παιδί είχε ακούσει από τους γονείς του όλα τα κόλπα, τα οποία χρησιμοποιούσατε για τους ΕΑΜίτες, για τους ΕΔΑίτες για όλους.

Έβδομο σημείο. ΣΥΡΙΖΑ: Πρωτοφανής επίθεση. Δεν έχει ξαναγίνει. Βλέπω τον κ. Πολύδωρα. Τότε ήταν ο κ. Πολύδωρας. Δεν ήταν ο Πρωθυπουργός από τις Βρυξέλλες που έστελνε μηνύματα απειλής στο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλω να σας πω, κύριοι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας, δεν είμαστε πρωτάρηδες.
Καμία επίθεση, απλώς θυμόμαστε όλοι. Ο κ. Πολύδωρας έχει σφραγίσει το νεολαιίστικο κίνημα και γι’ αυτό είναι σ’ αυτά τα θεωρεία και όχι στα άλλα.

Εγώ θέλω να πω ότι δεν είμαστε πρωτάρηδες. Σε φάσεις κοινωνικών συγκρούσεων οι κοινωνικές και οι πολιτικές δυνάμεις, είτε επιλέγουν να ταχθούν με το σύστημα, το οποίο πάει να κάνει μία μεγάλη συμμαχία και επίκεντρο είναι ακριβώς η Νέα Δημοκρατία, είτε αποσύρονται και βλέπουν ως θεατές, είτε στηρίζουν τα κοινωνικά δίκαια.
Στο άρθρο 16 είχαμε δει σε μικρογραφία όλα αυτά που βλέπουμε σήμερα σε μεγέθυνση. Στους αγώνες μας για τις ακτές, το ίδιο πράγμα είχαμε γίνει. Αλλά δεν είμαστε πρωτάρηδες, γιατί ερχόμαστε από το μεγάλο ρεύμα της Αριστεράς και έχουμε ιστορία πίσω μας. Και το νεολαιίστικο κίνημα έχει ιστορία πίσω του.
Σήμερα λέτε, και η Νέα Δημοκρατία και το Κ.Κ.Ε. και το ΛΑΟΣ, για ξένα κέντρα.
Τότε λέγανε για κατασκοπία. Σήμερα λέτε –ακούσαμε από Βουλευτή της Αντιπολίτευσης- ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καλύπτει σωματέμπορους και τότε λέγανε για τις μαμάδες αυτών των παιδιών ότι οι Λαμπράκηδες βγαίνανε με μαύρες κάλτσες και ξελογιάζανε τη νεολαία. Σήμερα τα βάζετε με τα παιδιά που κρατάνε νεράντζια, όπως τότε το κεντρικό θέμα, στην εποχή της Αποστασίας και των «εκλογών βίας και νοθείας», ήταν οι οικοδόμοι που βγάζανε τις πλάκες από τα πεζοδρόμια.

Σήμερα λέτε για αναρχικούς και τότε μιλούσατε για διασάλευση της τάξης. Σήμερα λέτε για ανεύθυνα παιδιά και για ανεύθυνες πολιτικές δυνάμεις και κάποιοι λέγανε στο Πολυτεχνείο για προβοκάτορες. Αυτά. Και να σας πω κάτι; Είναι απίστευτη η σημερινή Βουλή. Είναι απίστευτη η σημερινή συνεδρίαση και όλη η συνεδρίαση αυτή που εξέφρασε πολιτικές κρίσεις σε σχέση μ’ αυτό το ζήτημα. Ακούσαμε την κυρία Μπακογιάννη –περιγραφή θα κάνω- να χρησιμοποιεί ακριβώς τις ίδιες εκφράσεις με την κυρία Παπαρήγα: «Χαϊδεύουμε» τους κουκουλοφόρους. Αυτό το «χάιδεμα των αυτιών» είναι ο τίτλος!
Όπως από παλιά λέγατε, κύριοι συνάδελφοι, «από Βορράν κίνδυνος» ή «εσωτερικοί εχθροί», τώρα είναι το «χάιδεμα των αυτιών». Ακούμε από το Κ.Κ.Ε. ότι είμαστε οπορτουνιστές και ακούμε από τη Νέα Δημοκρατία ότι είμαστε καιροσκόποι, επί τω ελληνικότερον. Ακούμε από τον κ. Καρατζαφέρη να δίνει συγχαρητήρια στο Κομμουνιστικό Κόμμα για τον τρόπο που λειτουργεί στις διαδηλώσεις και την ίδια στιγμή να προτείνει ιδιώνυμο και να κόψουμε τις κουκούλες και να καταργηθεί το άσυλο.

Εγώ θέλω να πω ότι τρία πράγματα είναι που ανησυχούν τη Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει κάνει αυτή τη μεγάλη συμμαχία. Τρία πράγματα είναι που την ανησυχούν για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ότι, όπως και η νεολαία, αμφισβητούμε, δεν είμαστε μέσα στο σύστημα. Το αμφισβητούμε και ελπίζουμε ότι θα ανοίξει ένα «παράθυρο» στο μέλλον.
Δεύτερον, θέλουν να μεταθέσουν τις ευθύνες τους, για να κάνουν ένα «μαύρο πρόβατο» τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που εμπνέεται από την ελληνική φιλοσοφία της Αριστεράς, που επανειλημμένα έχει εκφράσει την κατηγορηματική του αντίθεση σε κάθε πράξη βίας, ώστε, αν υπάρξει κάτι, να πει «αυτοί είναι οι ένοχοι». Και αυτό είναι κυνικό από τη μεριά σας κι είναι έλλειψη κάθε ηθικού έρματος.
Και τρίτο και σημαντικότερο, δεν φοβούνται το σήμερα. Φοβούνται το αύριο. Φοβούνται το αύριο, εκεί που μαζί με τους μαθητές θα είναι οι γονείς τους, θα είναι οι αγρότες, οι μικροί και μεσαίοι μαγαζάτορες, που πάτε να τους βάλετε ενάντια, θα είναι οι εργαζόμενοι. Για τα γεγονότα που έρχονται, θα σας διαβάσω κύριοι συνάδελφοι, να πάρετε μάθημα…
Να πάρετε μάθημα. Από εκεί που θα σας διαβάσω και θα θέλετε μάθημα και θα κάνετε και το σταυρό σας. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος –και το διαβάζω για να μείνει στα Πρακτικά της Βουλής-: «Η εύκολη λύση είναι να περιοριστούμε σε καταδικαστικά και επικριτικά σχόλια επιρρίπτοντας όλη την ευθύνη σε όσους υπερέβησαν τα όρια της εύλογης διαμαρτυρίας. Τα παιδιά μας δεν είναι εξαγριωμένα χωρίς λόγο. Η νεολαία νιώθει όχι μόνο το ασφυκτικό παρόν που φτιάξαμε εμείς, οι φυσικοί ή θεσμικοί γονείς τους, αλλά κυρίως καταγγέλλει την υποθήκευση, αν όχι την κλοπή και την καταστροφή του μέλλοντός της». Εγώ θέλω να χαιρετίσω αυτή την τοποθέτηση που πιστεύω ότι είναι σταθμός στην κοινωνική στάση της Εκκλησίας της Ελλάδας. Να ευχαριστήσω τους καλλιτέχνες, τους διανοούμενους, εκείνους που τόλμησαν: από το Σταμάτη Κραουνάκη μέχρι τους τραγουδιστές που βγήκαν στην προχθεσινή ειρηνική συναυλία του Συντονιστικού μπροστά στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου.

Το όγδοο σημείο που θέλω να πω: Λέει πάλι ο Μανώλης Γλέζος σήμερα στην «ΑΥΓΗ»: «Φοβάμαι ότι αν δεν κατανοηθούν τα προβλήματα τα οποία απασχολούν τους νέους, θα οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Κι όπως λέει η λαϊκή ρήση, «ο Θεός να βάλει το χέρι του»!» Και σας ρωτάω, κύριε Πρωθυπουργέ: Τι κάνατε για την λύση, για να δοθεί η λύση; Τι κάνετε; Ακούω από διάφορους εδώ: «δεν έχουν πρόγραμμα». Έχουν συναίσθημα. Θέλουν δικαίωση. Είδαν έναν αστυνομικό να αφαιρεί τη ζωή του συμμαθητή τους. Θέλουν δικαίωση, θέλουν αλλαγή στην Αστυνομία. Έχουν προβλήματα. Μπορεί να μην τα συνειδητοποιούν, να μην τα εκφράζουν. Δεν είναι πολύ πίσω από πολλά κόμματα εδώ μέσα, σε σχέση με την προγραμματική τους κατάσταση.

Πού είναι οι λύσεις;
Κύριε Πρωθυπουργέ, σε δύο ώρες θα μιλήσετε. Σας καλώ -επειδή χρειάζεται διέξοδος, χρειάζεται λύση, δεν μπορεί να είναι αστυνομική αυτή η λύση- να πείτε ότι θα συζητήσετε με εκπροσώπους των δεκαπενταμελών και των φοιτητικών συλλόγων. Θα συζητήσετε. Να ακούσετε τα κάλαντα. Τα έχουμε μάθει απέξω τα κάλαντα. Να τα ακούσετε τα κάλαντα αυτές τις μέρες. Συζητήστε όμως με αυτούς τους ανθρώπους. Δείξτε ότι τους υπολογίζετε.
Και δεύτερον, προχωρήστε σε μια σειρά μέτρα που είναι αναγκαία, για να υπάρξει μια πολιτική διέξοδος, την οποία όλη η κοινωνία θα στηρίξει: 5% για την Παιδεία, αλλαγή του συστήματος πρόσβασης, ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια, θέσεις εργασίας, δημοκρατική αναδιοργάνωση της Αστυνομίας.

Ένατο και προτελευταίο σημείο: Μας έκανε εντύπωση το γεγονός ότι τελικά και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. προσχώρησε σ’ αυτή τη λέσχη. Δεν ζητήσαμε εμείς βοήθεια από κανέναν. Δεν ζητήσαμε από κανέναν να μην κάνει κριτική. Μας κάνει εντύπωση όμως ότι ένα από τα στελέχη της ηγεσίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. –ποια είναι η ηγεσία σε ένα κόμμα; Ο Πρόεδρος, ο Γραμματέας, οι Κοινοβουλευτικοί Εκπρόσωποι- ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. βγήκε και βγαίνει και λέει όχι μόνο ότι έχει ευθύνες, όχι ότι «χαϊδεύει αυτιά», αλλά ότι ηγείται των ομάδων βίας. Κύριε Παπανδρέου απευθύνομαι σ’ εσάς, να μας πείτε τώρα εδώ, αν αυτή είναι θέση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Γιατί μας δημιουργεί ανησυχία. Γιατί τότε φοβόμαστε ότι αν έχει μέλλον το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν έχει μέλλον η ίδια η χώρα.

Τελειώνω με το δέκατο σημείο. Θέλω να απευθυνθώ στους μαθητές και στις μαθήτριες των γυμνασίων και των λυκείων, των δημοσίων και ιδιωτικών -γιατί την αναζήτηση νοήματος σ’ ένα βάρβαρο σύστημα δεν τη λύνει ούτε ο πλούτος- στους γονείς τους, που κατανοούμε το φόβο και την ανησυχία τους, που μοιραζόμαστε κι εμείς, που βλέπουμε όμως το παιδί τους σήμερα με φίλους, δραστήριο, ενεργητικό, και καταλαβαίνουμε ότι όταν ήταν κλεισμένο στο δωμάτιο με το internet άκουγε, μας άκουγε όλους και σκεπτόταν, στους φοιτητές και φοιτήτριες, στην εκπαιδευτική κοινότητα, στους νηπιαγωγούς, στους δασκάλους, στους καθηγητές, στους πανεπιστημιακούς,…
…επίσης στους εργαζόμενους, στις εργαζόμενες, θέλω να πω ότι ως ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεχόμαστε σήμερα την πίεση όλου του συστήματος προκειμένου να άρουμε κι εμείς το στήριγμά μας απ’ αυτή την εξέγερση της νεολαίας. Η απάντησή μας είναι μία: στον εδώ και τέσσερα χρόνια και παραπάνω προσανατολισμό μας στην νεολαία, που είναι γνωστός σε όλους, στην αφύπνιση αυτή και στην εξέγερση, στην προσήλωσή μας στους ειρηνικούς αγώνες της νεολαίας και του λαού δεν πρόκειται να μας κινήσετε ούτε ένα χιλιοστό!

Δεν θα γίνουμε εισαγγελείς! Δεν θα φοβηθούμε τον κ. Καραμανλή, τη Νέα Δημοκρατία και όσους συντάχτηκαν μαζί τους! Δεν θα δώσουμε δηλώσεις νομιμοφροσύνης, δεν θα υπολογίσουμε το κόστος. Δεν θα φοβηθούμε καμία δημοσκόπηση! Δεν θα υποταχθούμε στα κανάλια…
…γιατί πιστεύουμε ότι σήμερα το κίνημα της νεολαίας εκφράζει τη μεγάλη ελπίδα και την μεγάλη προσδοκία για όλο τον ελληνικό λαό!
Ευχαριστώ.