Μια χαμένη ευκαιρία για την Αριστερά

 

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Πώς να χαρακτηρίσει κανείς τον τρόπο που πολιτεύεται η Αριστερά τον τελευταίο καιρό; Ανεξαρτήτως συμπάθειας και ιδεολογικής συγγένειας, ο πολίτης αισθάνεται ότι όλες οι παραστάσεις, η μνήμη, ο προϊδεασμός, που έχει για την Αριστερά, δεν έχουν καμία σχέση με ό, τι συμβαίνει τώρα, με ό, τι παράγεται σαν λόγος και σαν πράξη, από τους οργανωμένους φορείς του χώρου.

Οι αριστεροί αισθάνονται προδομένοι, ντροπιασμένοι, εξοργισμένοι· απομακρύνονται και συναισθηματικά, αφού διανοητικά έτσι κι αλλιώς ο τρέχων λόγος της Αριστεράς δεν τους πείθει ως ισχυρή εναλλακτική. Οι φιλοαριστεροί και δυνάμει ψηφοφόροι απορούν, εκπλήσσονται, σοκάρονται και δραπετεύουν. Οι απλώς συμπαθούντες, μα ουδέποτε ψηφίσαντες, μένουν εμβρόντητοι από τις παλινωδίες και τις εμμονές, και σταδιακά η συμπάθεια μετασχηματίζεται σε ψυχρότητα ή και εχθρότητα. Η κρίση, το Μνημόνιο, η ύφεση, ήταν μοναδική ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά να δείξει πώς εννοεί αλλιώτικη την κοινωνία, πώς μπορεί να εμπνεύσει ένα ρεαλιστικό και λυσιτελές σχέδιο πορείας, άλλης πορείας, άλλης ζωής. Ηταν ευκαιρία· δεν είναι. Η οργανωμένη και κοινοβουλευτικά εκπροσωπούμενη Αριστερά φαίνεται να έχασε την ιστορική ευκαιρία, σε τούτη τη φάση τουλάχιστον.

Το ΚΚΕ στράφηκε ακόμη πιο μέσα στον εαυτό του, στη δική του αλήθεια που δεν μοιάζει με καμιά άλλη, στράφηκε σε μια αναχρονιστική αποκατάσταση του σταλινισμού, προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία αντί να διδαχτεί ή αντί να δημιουργήσει καινούργια. Οσο εντονότερη δε η ενδοβολή, τόσο βαθύτερη η αποξένωση από ευρέα τμήματα του πληθυσμού, τόσο πιο αδύναμη η συνειδητοποίηση της κοινωνικής ποικιλίας· τόσο, που ενίοτε στρέφεται και εναντίον της κοινωνίας που δεν καταλαβαίνει. Αν το ΚΚΕ απολιθώνεται εξαιτίας του αναχρονισμού και της εσωστρέφειάς του, ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσαν να απαξιωθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα εξαιτίας της καιροσκοπικής εξωστρέφειας και της τακτικιστικής υπερταχύτητας. Οι θεσμισμένες τάσεις, κορωνίδα της εσωκομματικής δημοκρατίας, φάνηκαν στην πορεία σαν φατρίες, ρευστές ομαδώσεις προσώπων, που δεν διαφορίζονται ιδεολογικά ή πολιτικά, αλλά βάσει προσωπικών στρατηγικών επιβίωσης.

Η υιοθεσία του Αλέξη Τσίπρα από τον Αλ. Αλαβάνο και ακολούθως η υιοκτονία και η πατροκτονία, η διάσπαση και αποχώρηση των ανανεωτών, η σύγκρουση των τάσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού, η πρωτοφανής αδυναμία να οριστούν υποψήφιοι για τον Δήμο Αθηναίων και την Περιφέρεια Αττικής, δείχνουν ότι πρωταρχικό μέλημα της κομματικής ηγεσίας δεν είναι η παραγωγή πολιτικής, δεν είναι οι απαντήσεις στα πρωτοφανή ερωτήματα και τις ιστορικές προκλήσεις, αλλά η προσωπική διασφάλιση, η εξόντωση του άλλου, η εκμηδένιση του ρίσκου, ο μικροεμφύλιος, το μικροσυμφέρον. Οι ασθένειες που μας βούλιαξαν σαν λαό, βουλιά- ζουν και την Αριστερά.