Για την χαρά και την απόλαυση της ζωής

Ένα φρέσκο αεράκι ελευθερίας φυσά τούτη την άνοιξη του 2012. «Σηκώνεται» απ’  τη μαζική κίνηση ανθρώπων που απελευθερώνονται: Αποδεσμεύονται από το περιτύλιγμα εξαρτήσεων μιας ζωής και κάνουν το αποφασιστικό βήμα  - από μια στάση ζωής εξαρτημένη απ’  τα καπρίτσια, τις πελατειακές δεσμεύσεις και τη χειραγώγηση της εξουσίας, να περάσουν σε μια άλλη.

Μπορεί να είναι άνθρωποι που πρώτη φορά προσεγγίζουν την αριστερά, ωστόσο η πολιτική αμηχανία τους είναι μικρότερη απ’ τη δική μας: Παρά την έλλειψη αριστερής κουλτούρας και εμπειρίας, δεν πρόκειται για κίνηση αβαθή. Όλο και πιο πολλοί εργαζόμενοι αναζητώντας τη ρίζα του κακού πίσω απ’  τις υπαγορευμένες απ’  την Τρόικα πολιτικές των μνημόνιων και του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, ανακαλύπτουν μια μικρή μερίδα της ανθρωπότητας θρονιασμένη στο σβέρκο της Ευρώπης και του κόσμου. Είτε αυτή λέγεται χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είτε ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και πολιτική ελίτ, αντιλαμβάνονται ότι έχει εγκαθιδρύσει τη χωρίς έλεος εξουσία της και την υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια καταστρέφοντας μια κουλτούρα που δεν είναι πια κατάλληλη για να εξασφαλίζει  αύξηση του κέρδους. Kαταστρέφοντας μαζί όλους τους νόμους της ανθρώπινης συμβίωσης, για τους οποίους η ανθρωπότητα έχει αναμφίβολα τόσο καιρό και τόσο πολύ παλέψει.

Ένας μεγάλος Γερμανός δημιουργός έλεγε ότι ο λαός γίνεται κυρίαρχος μόνο σε ακραία ανάγκη, επειδή ο άνθρωπος μόνο σε ακραία ανάγκη σκέφτεται. Σε κατάσταση ακραίας ανάγκης βρισκόμαστε σήμερα, καθώς η δικτατορία των χρηματοπιστωτικών αγορών με όργανα την τρόικα και τις ελληνικές κυβερνήσεις του πρώην δικομματισμού επιχειρούν να βυθίσουν τη χώρα αλλά και  την Ευρώπη σε ένα είδος σύγχρονου μεσαίωνα.

Γι’ αυτό, την ίδια στιγμή που επίδικο αυτών των εκλογών είναι η επιβίωση ή όχι της μεγάλης εργαζόμενης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας και μιας ολόκληρης γενιάς νέων ανθρώπων, ταυτόχρονα ποτέ από το 1974 δεν ήταν τόσο κοντινή η άλλη δυνατότητα: Στην Ελλάδα – και πιθανόν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες - μια διέξοδος από τη σημερινή ασφυκτική κατάσταση προς όφελος των εργαζόμενων ν΄ ανοίξει πάλι δρόμους προσέγγισης σε μια απελευθερωμένη  ανθρωπότητα.

Η Αριστερά στις ιστορικές και νεότερες εκδοχές της είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μπει μπροστά ώστε οι επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις να μην αφομοιωθούν από  το σύστημα μέσα σε ποτάμια από δάκρια και αίμα, αλλά αντίθετα ν΄ αυτοπροστατευτούν: Μέσω ενός πολιτικού σχεδίου ανατροπής του πλέγματος των μνημόνιων και της επικυριαρχίας της τρόικας ν΄ ανοίξει ο δρόμος για μια ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας φιλικής στους εργαζόμενους, στους νέους και στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον. Και προπαντός ανοιχτής στο μέλλον.

Μια τέτοια κοινωνική δυναμική, για κίνημα ανατροπής των πολιτικών κοινωνικού ολοκαυτώματος που ερημώνουν τη χώρα και τις ζωές μας, είναι σε θέση να την απελευθερώσει, ωστόσο, μόνο το ευρύτερο δυνατό μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων  - με μια συμπαραταγμένη, στη θέση της σημερινής κατακερματισμένης, Αριστερά στο επίκεντρο του.

Αυτά και άλλα ζητήματα συμπλέκονται με την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές. Συμπλέκονται ταυτόχρονα με ένα κεντρικό ερώτημα: Μπορεί να υπάρξει αριστερά ή και «πολιτισμένη» κοινωνία στο μέλλον, διεκδικώντας ένα πιάτο φαί και μια μίζερη φέτα ζωής για κάθε άνθρωπο σήμερα; Στη σύγχρονη σκοτεινή εποχή, πριν απ’  όλους τους άλλους εμείς στην Ελλάδα, μπορούμε να βρεθούμε πίσω από τη γραμμή πάλης που πρόταξαν οι εξαθλιωμένες εργάτριες ιματισμού στο Λόρενς της Μασαχουσέτης ένα αιώνα πριν με την απαίτηση «θέλουμε ψωμί, αλλά θέλουμε και τριαντάφυλλα»;

Μήπως η ενίσχυση όλων των κομμάτων κι οργανώσεων της αριστεράς σήμερα, με την υπερψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ στο επίκεντρο της, σημαίνει ότι ενθαρρύνουμε ν’  απαιτήσει  και ν΄ αγωνιστεί για ολόκληρο το μερίδιο χαράς και  απόλαυσης της ζωής που δικαιούται ο εργαζόμενος άνθρωπος;

Της Νάντιας Βαλαβάνη

Συγγραφέας και οικονομολόγος,
Υποψήφια Β’ Αθήνας με το ΣΥΡΙΖΑ

πηγή Εποχή