Θα ξαναγίνουμε άθλιοι κομπάρσοι στο ίδιο έργο;

 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Αν οι εντυπώσεις των πολιτών από τα αρχηγικά τηλεοπτικά «ντιμπέιτ» διαφοροποιούσαν καθοριστικά και τις εκλογικές προτιμήσεις τους, είναι σίγουρο ότι την προσεχή Δευτέρα θα είχαμε μια Βουλή με έξι πολιτικά κόμματα και με πρώτο το ΠΑΣΟΚ χωρίς αυτοδύναμη πλειοψηφία.

Ο,τι καλύτερο, δηλαδή, στις τωρινές συνθήκες θα μπορούσε να προκύψει από την κάλπη της Κυριακής.

Οπως επισήμαναν οι αναλυτές, παρά την άτολμη πρωτοτυπία, να επιτραπεί με το σταγονόμετρο η ανταλλαγή διαξιφισμών, ελάχιστο ενδιαφέρον θα παρουσίαζε για τους πολίτες - τηλεθεατές η ανιαρή παράθεση γνωστών μονολόγων, αν δεν χρωμάτιζαν τη στημένη μουντή ατμόσφαιρα τα νέα στοιχεία: Η νεανική ζωντάνια και ο στιβαρός λόγος του Αλέξη Τσίπρα, και ο μειλίχιος εκπρόσωπος των Οικολόγων Πράσινων Νίκος Χρυσόγελος, που αξιοποίησε μια χαρά την ευκαιρία να ακουστεί από την τηλεόραση για πρώτη φορά και στο μέγιστο ακροατήριο ο προβληματισμός τους για τη θέση της Ελλάδας στην πλανητικών διαστάσεων περιβαλλοντική κρίση - τη χείριστη, δηλαδή, απειλή για την ανθρωπότητα, για να μην ξεχνιόμαστε με τις ανούσιες κομματικές σκιαμαχίες.

Αυτό που δυσκολεύομαι να καταλάβω είναι η εμμονή του Κ. Καραμανλή να ζητάει κι άλλη τηλεμαχία με τον Γ. Παπανδρέου. Προς τι τάχα; Με δική του επιλογή, στο επίκεντρο της εκλογικής αναμέτρησης μονοσήμαντα είναι η οικονομία, με το σημερινό της χάλι και τις ζοφερές προοπτικές της. Τόσες φορές που μας τα 'πε αποποιούμενος τις ευθύνες του τα εμπεδώσαμε πια: Στα θολά οράματα του Παπανδρέου αντιπαραθέτει σκέτη μαυρίλα· στο καρότο, το μαστίγιο, έτσι και του οπλίσει το χέρι μια «νωπή εντολή». Τι παραπάνω θέλει, λοιπόν, βλοσυρός και θυμωμένος; Να το φχαριστιόμαστε κιόλας, οι μαζόχες;

Απ' εκεί και πέρα, έχει τη φρόνηση, υποθέτω, να μη θέλει να αλλάξει γήπεδο. Οσάκις το αποπειράθηκε στα «ντιμπέιτ», ήταν εξοργιστικός, δίνοντας απτά δείγματα πώς εννοεί την περιλάλητη «υπευθυνότητα»: Με τη χώρα μας μαύρο πρόβατο στην Ευρώπη, είναι αδιανόητο να κομπάζει λ.χ. ότι «έχει γίνει πολλή δουλειά για το περιβάλλον» και ότι δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του σε θέματα διαφάνειας, διαπλοκής και διαφθοράς!

Δεν μένει παρά να επιζητεί, σίγουρος για την ήττα, ο Κ. Καραμανλής απλώς για λόγους υστεροφημίας μιαν ακόμη τηλεοπτική μονομαχία με τον Γ. Παπανδρέου. Αφού μάλλον θα είναι και η οριστικά τελευταία -σηματοδοτώντας (και μακάρι) την απαρχή του τέλους των πολιτικών δυναστειών σ' αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο...

Με τη χώρα στα πρόθυρα πτώχευσης, την άγρια λιτότητα βέβαιη για τους πολλούς, με όποια κυβέρνηση, και την ανεργία να παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις, η οικονομική κρίση ευλόγως ρίχνει βαρειά τη σκιά της σ' αυτές τις κάλπες. Αλλά δεν είναι, φευ, η μόνη κρίση.

Είχαν προκηρυχθεί οι εκλογές, όταν δημοσιεύθηκε το «ευρωβαρόμετρο», κατά το οποίο οι Ελληνες σε συντριπτικά ποσοστά θεωρούμε παντελώς αναξιόπιστο το πολιτικό μας σύστημα. Ετσι, στα συνθετικά του στοιχεία: Δεν εμπιστευόμαστε, πάνω απ' όλα, τα πολιτικά κόμματα (85%), την κυβέρνηση (75%) και τη Βουλή (67%).

Που σημαίνει απλοελληνικά - και εν όψει εκλογών:

Ο κοσμάκης ακούει βερεσέ όσα βαρύγδουπα τσαμπουνάνε οι πολιτικοί ηγέτες, κορδωμένοι στις κουστουμιές τους και αυτάρεσκοι, καθώς διαγκωνίζονται στα «ντιμπέιτ» και στα μπαλκόνια ποιος θα μας πρωτοσώσει.

Κι ωστόσο, αυτή η βαθειά θεσμική κρίση, εγγενής και γηγενής, ουδόλως απασχολεί αυτές τις ημέρες τους επίδοξους σωτήρες μας - την κρατούν επιμελώς κρυμμένη πίσω από το παραβάν της κάλπης.

Αλλά, υποτίθεται, ότι την Κυριακή θα ψηφίσουμε για Βουλή και για κυβέρνηση τετραετίας. Και η λήξη της (2013) συμπίπτει με τη χρονική δυνατότητα για νέα αναθεώρηση του Συντάγματος, απολύτως αναγκαία σε κάθε ειλικρινή προσπάθεια για μέτρα θεραπείας αυτής της θεσμικής κρίσης. Πότε, λοιπόν, αν όχι τώρα, ώστε να κριθούν από το εκλογικό σώμα, θα μας πουν τα κόμματα τι προτίθενται να προτείνουν στη συνταγματική αναθεώρηση για ένα λ.χ. εκλογικό σύστημα πάγιο και δίκαιο, για τη διοικητική ανασυγκρότηση, για τους μηχανισμούς κοινωνικού ελέγχου, για την οκνή και πλαδαρή δημόσια διοίκηση, για την ποινική ασυλία υπουργών και βουλευτών, για το περιβάλλον, τη Δικαιοσύνη και την Παιδεία; Πότε, αλήθεια;

Αν δεν νοιάζονται για όλα αυτά όσοι σκοπεύουν αποκλειστικά στη νομή της εξουσίας, είναι γιατί σ' αυτό το ξεχαρβαλωμένο κράτος το μόνο που λειτουργεί ρολόι είναι η δικομματική εναλλαγή στη διαχείριση της εξουσίας. Βρέξει-χιονίσει, σαν ζυγαριά ακριβείας: Καταρρέει από την ανικανότητα και την κατακραυγή για τ' ανομήματά του το κόμμα που κυβερνάει; Αυτομάτως ανέρχεται και το διαδέχεται το άλλο σκέλος του δικομματισμού, είτε το θέλει είτε όχι η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος (φροντίζει το κάλπικο εκλογικό σύστημα γι' αυτό). Κι ο χορός καλά κρατεί...

Στο ντούκου πέρασε από την προεκλογική τύρβη, απ' όπου εξοβελίστηκε ως διά μαγείας, η σκανδαλολογία, με πειθήνια και τα τηλεοπτικά παπαγαλάκια, κάτι που είπε στην ανακρίτρια του Μονάχου ο πολύς Μιχ. Χριστοφοράκος («Καθημερινή», 13-9-09): Ενισχύαμε οικονομικά τα δύο μεγάλα κόμματα, γιατί θέλαμε να είναι σταθερό το δικομματικό σύστημα στην Ελλάδα.

Τόσο απλά, αφτιασίδωτα, ωμά και κυνικά...

Επειδή, λοιπόν, έχουμε πιάσει πάτο, είτε το 'πε ο Αλογοσκούφης είτε όχι.

Επειδή την πολύπλευρη κρίση (οικονομική, θεσμική, πολιτική, κοινωνική, περιβαλλοντική, κρίση αξιών και προσώπων) δεν μπορεί να τη διαχειριστεί επαρκώς κανένα από τα κόμματα εξουσίας, που ευθύνονται για τη συντήρηση και αναπαραγωγή της.

Επειδή ανατριχιάζουμε με την προοπτική να γίνουμε κατεψυγμένη Σιβηρία και χαμογελάμε στο αλαφροΐσκιωτο πρότυπο μιας «Δανίας του Νότου».

Επειδή αυτοδύναμη διακυβέρνηση, όπως τη ζήσαμε μεταπολιτευτικά, σημαίνει αναπότρεπτα και μονοκομματικό κράτος ανίκανο, εξαχρειωμένο και διεφθαρμένο.

Επειδή δεν θέλουμε να είμαστε ξανά θλιβεροί κομπάρσοι στο ίδιο άχαρο έργο. Και

Επειδή οι καιροί «ου μενετοί» επιτάσσουν αφύπνιση και εγρήγορση των πολιτών, ανασυγκρότηση του κράτους, εξυγίανση και ανασύνταξη του πολιτικού προσωπικού, ανανέωση των θεσμών, ώστε να διαμορφώνουν και να υπηρετούν την κοινωνία πολιτών και ευρύτατες συναινέσεις στα καίρια.

Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους, για να μην ξαναζήσουμε κοντολογίς τα ίδια και για να αποτρέψουμε τα χειρότερα, την Κυριακή, με ένα «δαγκωτό» ψηφοδέλτιο, λέμε ΟΧΙ στον τεχνητό δικομματισμό και ΟΧΙ στο μονοκομματικό κράτος-εκτροφείο διαφθοράς και σκανδάλων. Ωστε να ανοίξει ο δρόμος για τα μεγάλα ΝΑΙ στις μελλοντικές κάλπες...