Η ώρα του Καραμανλή

Υπήρξαν πολιτικοί  στην ιστορία, πολύ κατώτεροι των  περιστάσεων. Υπήρξαν και ανίκανοι και ανόητοι και προδότες. Υπήρξαν και αυτοί που παγιδευμένοι στα στενά όρια της συναλλαγής ή του συμφέροντος (όχι απαραίτητα του λεγόμενου εθνικού) έγιναν πιόνια και ονόμασαν εφικτό όσα έφταναν από το μικρό ανάστημά τους. Παρ όλα αυτά, οι περισσότεροι αποτελούν μια ιστορική ανάμνηση και καταγραφή.Υπήρξαν όμως και αυτοί που έσβησαν. Που χάθηκαν σαν να μην υπήρξαν. Η εκδικητική λήθη της ιστορίας, δεν σχετίζεται με το αν υπηρέτησαν το καλό ή το κακό. Άλλωστε αυτό δεν το καθορίζει ο πολιτικός από μόνος του, αλλά η πολιτική που αποφασίζει να υπηρετεί. Χάθηκαν όσοι δεν είχαν ένα όραμα ή δεν έπεισαν τους άλλους ότι είχαν. Ο πρωθυπουργός, νομίζω πως ανήκει σε αυτή ακριβώς την κατηγορία. Των πολιτικών που θα τιμωρηθούν δια της απορίας. Υπήρξε;

Η κάθοδος του  Κώστα Καραμανλή στην κεντρική πολιτική σκηνή και στην προεδρία του κόμματος, ήταν μια έκπληξη για την πολιτική ζωή αλλά ίσως και μία ανάγκη του δεξιού χώρου. Οι βαρώνοι της ΝΔ δεν είχαν πια το κουράγιο ούτε για να αλληλοεξοντωθούν, πολύ δε περισσότερο για να παλέψουν για την ίδια την εξουσία. Την εποχή εκείνη ο Καραμανλής, ήταν ένας ανέμελος νεαρός με πολιτικές αναφορές σίγουρα, με βαρύ όνομα και κυρίως άγνωστος. Άρα και άφθαρτος. Δεν είχε τις πολιτικές περγαμηνές ούτε της Ντόρας Μπακογιάννη, ούτε του Μειμαράκη ,ούτε του Βουλγαράκη, ούτε πολύ περισσότερο του Ανδριανόπουλου. Ήταν περισσότερο δεξιός από παράδοση, ενταγμένος σε μια παρέα με την ίδια με αυτόν κουλτούρα. Δεν υπάρχει κανένας που να θυμάται τον βαθύ πολιτικό του λόγο ή τις ιδεολογικές του αναζητήσεις. Αντιθέτως υπάρχουν πάρα πολλοί που θυμούνται τις αναζητήσεις του στα ξενυχτάδικα της Θεσσαλονίκης, με την ίδια πάντα παρέα.

Ο Κ. Καραμανλής , ικανός στο λόγο (αν και θυμίζει συνδικαλισμό αμφιθέατρου και όχι πολιτική ανάλυση) αναμορφώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 90 ,για να μπορεί να ανταπεξέλθει στην απαιτούμενη εικόνα. Και δυστυχώς έμεινε περισσότερο δεσμευμένος απ την εικόνα , παρά από τις πολιτικές του εξαγγελίες. Τον ρόλο της αναμόρφωσής του ανέλαβε ο Χρήστος Ζαχόπουλος (ο γνωστός) διοργανώνοντας ημερίδες και συνέδρια στα οποία ήταν ομιλητής. Ήταν η ώρα του Καραμανλή και έπρεπε να είναι συνεπής στο ραντεβού του. Και κυρίως καθώς πρέπει πολιτικά. Οι προσπάθειες να δομηθεί ένα προφίλ λαικού Καραμανλή σύμφωνα με τα αμερικάνικα πρότυπα, κατέπεσε μαζί με τον ίδιο τον Καραμανλή μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Και ήταν τραγικό. Ο υπέρβαρος αρχηγός του κόμματος τσακίστηκε στην προσπάθειά του να εμφανιστεί fit και ποδοσφαιριστής. Από εκείνη την εποχή έχει εξαφανιστεί βέβαια το βίντεο, αλλά έμεινε κραταιά αυτού του είδους η επικοινωνιακή αντίληψη στα έργα και τις προσπάθειες του τραγουδιστή, Ζορό, ποδοσφαιριστή και βέβαια νομάρχη Ψωμιάδη. Ναι αν ο Καραμανλής δεν είχε σπάσει το πόδι του τότε, ίσως τον κέρδιζε το στυλ Ψωμιάδη.

Στην Αθήνα ο  Καραμανλής κατέβηκε με την  παλιά  του παρέα, την οποία έκανε πολιτικό του κύκλο και αργότερα -όταν έγινε πρωθυπουργός-, Διοίκηση του κράτους. Για την πολιτική σκηνή της πρωτεύουσας, ο Κώστας Καραμανλής ήταν ένας Καραμανλής. Πληθωρικός, με παρουσιαστικό που έδινε την εικόνα του στιβαρού και αποφασιστικού που είχε ανάγκη το κόμμα, ήταν μια λύση ανάμεσα στις κάστες των αντιμαχόμενων πλευρών. Στην πορεία του, ρόλο έπαιξε ένα νέο πρόσωπο. Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος. Ο δημοσιογράφος, με προέλευση όπως άφηνε να εννοηθεί από την αριστερά, ήταν επιλογή όχι του Καραμανλή, αλλά των κοινών πατρώνων τους. Κατέλαβε γρήγορα τον χώρο γύρω από τον Καραμανλή και αργότερα τον απομόνωσε. Η χειρότερη ζημιά όμως που του έκανε, ήταν πως ευνοούσε τον ράθυμο πολιτικά, παλιό του εαυτό. Τον έπειθε πως η πολιτική ήταν απλώς μια σωστή επικοινωνιακή τακτική. Το Μαξίμου έκανε πολιτική με τα γκάλοπ. Και όσο ήταν ευνοικά, δεν διέτρεχαν κανέναν κίνδυνο.

Διέφευγε και στους  δύο πως η πολιτική είναι κάτι πάρα πολύ σκληρό και πολλές φορές  αντιφατικό. Η διακυβέρνηση της χώρας  από την ΝΔ, ήταν ένα επικοινωνιακό πείραμα, και μια καθημερινή θεωρία συνωμοσίας. Ο Καραμανλής βρέθηκε απομονωμένος, κάνοντας ό,τι και μία κακή νοικοκυρά. Ρίχνοντας τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι. Μέσα σε ελάχιστους μήνες εξουσίας, ο Καραμανλής είχε μετατραπεί από διώκτη της με πολλά λιπαρά συνθήκης του Μπαιρακτάρη σε συνομιλητή παντών των νταβατζήδων. Οι δουλειές τους μάλιστα πολλαπλασιάστηκαν.

Πιστεύω (αν εξαιρέσουμε  τα στοιχεία εκείνα της πολιτικής  που υπηρετούσε), πως σε προσωπικό  επίπεδο, ο Καραμανλής έγινε ένας άβουλος πρωθυπουργεύων. Που διαιώνιζε την εξουσία του χωρίς όραμα. Με τακτικισμό. Κατανοώντας την πολιτική ως σύνολο χειρισμών με ζητούμενο όχι τη χώρα , αλλά την εξουσία. Η χώρα βούλιαξε στην οικονομική κρίση, αφού έζησε σκάνδαλα απέναντι στα οποία ο πρωθυπουργός δεν είχε συμπεριφορά, αλλά ελπίδα πως απλώς θα τα ξεπεράσει.

Πέρυσι τέτοια εποχή  έφτασε στο σημείο να καλύψει του  Βατοπεδινούς στην ΔΕΘ. Στις πιο κρίσιμες στιγμές, δεν είχε το πολιτικό ανάστημα να πάρει αποφάσεις. Να διαταράξει την  πολιτική του πορεία και την ηρεμία του. Στην επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο Βατοπεδίου όπου κατέθεσα, έζησα μια πρωτοφανή τακτική συγκάλυψης. Ντράπηκα γιατί έλληνες βουλευτές θεωρούσαν πως είναι υποχρεωμένοι να υποστηρίζουν και να συγκαλύπτουν όποιον έκλεβε , έκανε κατάχρηση εξουσίας, αλλά ανήκε στον χώρο της ΝΔ. Όλοι τους σχεδόν μετά το κλείσιμο του φακέλου επιβραβεύτηκαν με υπουργικές θέσεις. Η αναγκαστική αποπομπή Ρουσόπουλου, συνέπεσε- θα συνέβαινε κάποτε- με την λήξη της θεωρίας της επικοινωνίας. Η πολιτική έδειχνε το πιο σκληρό της πρόσωπο. Και ο Καραμανλής δεν ήθελε να το δει. Είχε απολυτοποιήσει την ικανότητά του να «την βγάζει καθαρή».

Νομίζω πως ο  Γ. Παπανδρέου ήταν ειλικρινής-δεν διαψεύστηκε  άλλωστε- όταν είπε πως πρόσφερε στον Καραμανλή την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν τα δυό μεγάλα κόμματα από τα βάρη και τους μηχανισμούς της διαφθοράς. Ο πρωθυπουργός όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκε αλλά έκλεισε εσπευσμένα τη Βουλή αφήνοντας τους πρωταγωνιστές ατιμώρητους και το πολιτικό σύστημα άρρωστο.

Ο πρωθυπουργός είναι  από τους λίγους που κατηγορήθηκε μέσω ψιθύρων για τον τρόπο που ζει και πολιτεύεται. Είναι σίγουρα ένα χτύπημα κάτω από τη μέση. Αλλά η στάση του δεν απέτρεψε καμία από τις επιθέσεις. Ξεκινώντας από το πτυχίο της Νατάσας και φτάνοντας στις σχέσεις με την παρακμιακή παρέα του που έφτασε να κυβερνά την Ελλάδα.

Ούτε την τελευταία  στιγμή δεν συμπεριφέρθηκε σαν ηγέτης. Δεν πήρε την πολιτική απόφαση  να πάρει πρωτοβουλίες, όχι για  το δικό του μέλλον αλλά για αυτό της χώρας. Όμηρος των εκβιασμών  που ασκούνται απ ίδιους τους βουλευτές του, επιφανειακός, με μια συνδικαλιστικού τύπου αντίληψη για την πολιτική, εύπιστος σε ότι υπόσχεται πως δεν θα τον ταράξει, νοιάστηκε για την πολιτική του επιβίωση. Η οποία μάλιστα δεν είναι απαραιτήτως και εξασφαλισμένη. Το όραμά του, ήταν η αυτάρκεια ημιμαθούς μάγκα που πιστεύει πως αυτός ξέρει. Πως αφού μπόρεσε ως εκεί, μπορεί και παρακάτω με τον ίδιο τρόπο.

Ο Κώστας Καραμανλής έχασε την ευκαιρία να πολιτευτεί με τρόπο ώστε να τον θυμούνται.Προτίμησε  να θυμάται, την ευκολία με την οποία πολιτεύτηκε. Τότε είχε έρθει για διάφορους λόγους η ώρα Καραμανλή. Τώρα η ώρα είναι περασμένη...Απλώς.

Συντάκτης: Κώστας Βαξεβάνης  Από το κουτί της Πανδώρας