Μετά τους χορούς τι;

Δεν είναι καινούργιο το καθεστώς «ας κρατήσουν οι χοροί», μετά από κάποια εκλογική νίκη κάποιου από τους εναλλασσόμενους στην εξουσία. Το ζούμε και τώρα με όλα τα διαχρονικά και διακομματικά συνθήματα, τα φιλιά για τον νέο πρωθυπουργό, τους παπαγάλους των media που παραληρούν για τους φιόγκους των κυριών και τα ανοιχτά πουκάμισα των κυρίων.

Είναι γνωστό όμως ότι οι χοροί αυτού του είδους έχουν την κακιά συνήθεια να τελειώνουν. Και τότε αρχίζουν τα δύσκολα για τους νεοφερμένους, καθώς οι προεκλογικές υποσχέσεις γίνονται μετεκλογικό πρόβλημα -μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Εύκολο να λες στις δεκαοχτώ με σοσιαλισμό, ή έξω οι βάσεις του θανάτου, ή επανίδρυση του κράτους, ή δίκαιο φορολογικό σύστημα, ή άλλα έγχρωμα και αισθησιακά. Το δύσκολο είναι να τα ξεκουβαλήσεις αυτά από τα προεκλογικά φυλλάδια στην κυβερνητική πράξη και να αρχίσεις τη νέα εποχή που έταξες, υλοποιώντας προσδοκίες.

Διότι, αν το καλοσκεφτούμε, όλοι αυτοί οι γοητευμένοι από το νέο look της νέας κυβέρνησης, όλοι αυτοί που κολυμπούν στην ευφορία της νίκης κατά βαρβάρων δωρούμενος, προσδοκίες εκφράζουν. Κάτι θα αλλάξει, σου λένε με τη χαρά τους. Κι αν εξαιρέσεις εκείνους που οι προσδοκίες τους είναι να «τρουπώσουν» με τη νέα κατάσταση σε κάποια χρυσοτόκο «θέση ευθύνης», ή απλώς κάποια θεσούλα στο δημόσιο, οι άλλοι, οι πολλοί, περιμένουν μεγαλύτερη ασφάλεια, μεγαλύτερο μεροκάματο, μεγαλύτερη σύνταξη, μεγαλύτερη αξιοπρέπεια, μεγαλύτερες προοπτικές για τα παιδιά τους. Όχι ότι είναι αδιάφοροι για το κράτος δικαίου που υπόσχεται ο Παπανδρέου, ίσα-ίσα. Αλλά κι αυτό το βλέπουν σαν προϋπόθεση να υπάρξει κάποια δικαιοσύνη, να βρουν κι αυτοί συνεπώς μια θέση στον ήλιο, να γυρίσει ο τροχός να γελάσει κι ο φτωχός.

Τα δύσκολα λοιπόν για το νέο κυβερνήτη τώρα αρχίζουν. Κι αν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας κι αυτός και οι επιτελείς του, θα το ξέρουν ότι καμιά περίοδος χάριτος δεν υπάρχει, ότι η αντίστροφη μέτρηση άρχισε ήδη. Οι προσδοκίες θέλουν τάισμα, αλλιώς αποβιώνουν γρήγορα και γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα από κυβέρνηση σε κυβέρνηση, παίρνει τη θέση τους η απογοήτευση. Και όσο πιο γοητευμένοι, τόσο πιο οργίλα απογοητευμένοι καταλήγουν οι εύπιστοι, όπως δείχνουν οι δεκαπέντε μονάδες που έχασε σε ένα χρόνο ο Καραμανλής. Οι άνθρωποι θέλουν συγκεκριμένες λύσεις για συγκεκριμένα προβλήματα, συγκεκριμένες επιδιορθώσεις κακώς κειμένων, συγκεκριμένη βελτίωση της ζωής τους. Και βιάζονται γιατί είναι ζορισμένοι από παντού, γιατί η κρίση έκανε τη ζωή τους πατίνι και άρα τις απαιτήσεις τους ακόμα πιο επείγουσες.

Μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα η αριστερά της γκρίνιας μπορεί να στέκεται χαιρέκακα και να περιμένει να γίνει ο τράγος κατσίκα. Να διαλαλεί ότι έρχεται το τέλος των προσδοκιών, ότι τίποτε δεν πρόκειται να γίνει, ότι θα ζήσουμε πάλι το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αναξιοπιστίας. Να ράβει πένθιμα ρούχα και να χτυπά προκαταβολικά τις καμπάνες για άλλη μια κηδεία ελπίδων.

Μια αριστερά της μάχης και των κατακτήσεων, όμως, δεν μπορεί να επενδύει αποκλειστικά σε παράγωγα αποτυχίας. Δεν μπορεί να ζει με την αυταπάτη ότι θα κερδίσουν κάτι η ίδια, ή εκείνοι που θέλει να εκπροσωπεί, από τη ματαίωση. Είναι φυσικό να προειδοποιεί ότι με την πολιτική της η νέα κυβέρνηση δεν μπορεί να πάει μακριά. Είναι λογικό να μην έχει η ίδια και να προσπαθεί να μην έχει κανείς αυταπάτες.

Αλλά είναι απολύτως ριζοσπαστικό και πολιτικά ανατρεπτικό, μαζί με την όποια «ζύμωση», να επιδιώκει συγκεκριμένες λύσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα. Να φιλοδοξεί να γίνει ο καταλύτης που μετατρέπει την προσδοκία όχι σε απογοήτευση αλλά σε απαίτηση. Να μην παραπέμπει συνεπώς στη μετά καπιταλισμό ζωή, αλλά να απαιτεί εδώ και τώρα, γιατί η ιστορία δεν θα γραφεί μόνο από το αν θέλει και μπορεί ο Παπανδρέου. Αλλά από το τι θέλουν και μπορούν πολλοί και διάφοροι, ανάμεσα στους οποίους η αριστερά μπορεί να έχει ρόλο πολύ μεγαλύτερο από το εκλογικό ποσοστό της...

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ  ΑΥΓΗ