Παρελάσεων συνέχεια…

Ερώτηση Τ.Κουράκη, Γρ.Ψαριανού προς την Υπουργό Παιδείας

Ο Σύλλογος διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου Θεσσαλονίκης εκφράζοντας τις παιδαγωγικές αντιρρήσεις του στο θεσμό της μαθητικής παρέλασης, αντιτάθηκε στη συμμετοχή των μαθητών του στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Ωστόσο, παρά την άρνηση των δασκάλων, οι μαθητές του 1ου Πειραματικού θα παρελάσουν με απόφαση του Διευθυντή του 1ου Γραφείου της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης.

Το περιστατικό είναι ένα από τα πολλά που έχουν συμβεί κατά καιρούς στο πλαίσιο του εθίμου των μαθητικών παρελάσεων που, από όλη την Ευρώπη μόνο στην Ελλάδα και στην Κύπρο ισχύει, ενός εθίμου που καθιερώθηκε στη χώρα μας επί Μεταξά, αναζωογονήθηκε επί Χούντας και συνεχίζεται μέχρι σήμερα ως κατάλοιπο μιας άλλης εποχής χωρίς να προσφέρει τίποτα το ουσιαστικό στη σημερινή, σύγχρονη εκπαιδευτική και μαθησιακή διαδικασία. Βρίσκεται μάλιστα σε πλήρη αντίθεση με τις σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις που αντίκεινται στην «στρατικοποίηση» των μαθητών.

Υπάρχουν άλλοι, πιο αποτελεσματικοί τρόποι για να καλλιεργηθεί η ιστορική μνήμη και να βοηθηθούν οι μαθητές και οι μαθήτριες να εμβαθύνουν στο νόημα των ιστορικών γεγονότων. Ολόκληρη η μαθητική κοινότητα μπορεί να πραγματοποιεί εκδηλώσεις πολιτιστικού περιεχομένου μέσα στον χώρο του σχολείου και έτσι οι μαθητές με ποικίλες δράσεις βιωματικού χαρακτήρα να έρθουν σε άμεση επαφή με το ιστορικό παρελθόν, ώστε να καλλιεργηθεί η ιστορική τους μνήμη.

Με βάση τα προαναφερόμενα ερωτάται η αρμόδια κ. Υπουργός:

• Αν θεωρήσουμε ότι οι παρελάσεις εντάσσονται στο εκπαιδευτικό έργο, ποιος ακριβώς είναι ο παιδαγωγικός τους ρόλος;

• Προτίθεστε να εξετάσετε το ενδεχόμενο κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων και αντικατάστασής τους με πολιτιστικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες στα σχολεία που να δίνουν τη δυνατότητα ουσιαστικής εμβάθυνσης στα ιστορικά γεγονότα;

Οι ερωτώντες βουλευτές

Τάσος Κουράκης

Γρηγόρης Ψαριανός 27/10/2009

Από την ιστοσελίδα των Οικολόγων Πράσινων

Η Ελλάδα είναι πια μία από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες όπου συνεχίζονται οι παρελάσεις, στρατιωτικές και μαθητικές.

Ελάχιστοι ξέρουν ότι τελετές τέτοιου είδους πρωτοοργανώθηκαν σε όλη την Ευρώπη την περίοδο του Μεσοπολέμου από φασιστικά καθεστώτα, για να μυήσουν τη νεολαία της εποχής στις αξίες τους. Είναι λοιπόν σχήμα οξύμωρο να γιορτάζουμε τη νίκη κατά του φασισμού με τέτοιες τελετές, που έχουν ξεπεραστεί στις λειτουργικές δημοκρατίες εδώ και πολλά χρόνια. Οι εθνικές επέτειοι είναι μια ευκαιρία για συζήτηση και προβληματισμό σχετικά με σημαντικά ιστορικά γεγονότα που καλλιεργεί την ιστορική μνήμα, ωστόσο η συζήτηση αυτή πρέπει να εντάσσεται στο σύγχρονο κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο.

Οι στρατιωτικές παρελάσεις δε διδάσκουν ιστορία. Είναι μια ατελέσφορη επίδειξη δύναμης που μας έρχεται από το παρελθόν. Δεν δείχνει ούτε το επίπεδο ούτε την ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων. Δείχνει μόνο την ικανότητα γυαλίσματος του εξοπλισμού και την δυνατότητα περιορισμένα τμήματα να κάνουν εξαντλητικές πρόβες για να φαίνονται συντονισμένα. Επιπροσθέτως κοστίζουν πολλά εκατομμύρια σε μια περίοδο όπου περιορίζουμε ακόμα και αναγκαίες δαπάνες. Χαρακτηριστικό είναι ότι μια διακλαδική άσκηση που πραγματικά δίνει χρήσιμα στοιχεία για τις δυνατότητες των ΕΔ έχει το ήμισυ του κόστους μιας παρέλασης.

Οι μαθητικές παρελάσεις στρατιωτικού τύπου είναι ένας ακόμα αναχρονισμός που μεταδίδει στα παιδιά μας τις αγκυλώσεις των παππούδων μας. Σε μια περίοδο που όλοι συμφωνούμε ότι οι αξίες που θα έπρεπε να μεταφέρει η εκπαιδευτική διαδικασία είναι η ανάδειξη της ιδιαιτερότητας και της κριτικής σκέψης, οι παρελάσεις διδάσκουν στα παιδιά μας τη χαρά (;) της ομοιομορφίας και της υπακοής. Η επιβολή της στρατιωτικού τύπου πειθαρχίας υπήρξε καινοτομία των εθνικοσοσιαλιστικών και άλλων ολοκληρωτικών καθεστώτων και δεν έχει καμία σχέση με τις αξίες μιας σύγχρονης κοινωνίας. Ακόμα περισσότερο που τα παιδιά υποχρεώνονται από το τελετουργικό να αποδώσουν χαιρετισμό-υποταγή στις αρχές του τόπου.

Ακόμα και αν θέλουμε να διατηρήσουμε την παράδοση να βλέπουμε τα νιάτα να παρελαύνουν, πρέπει να τους απελευθερώσουμε από το την ομοιομορφία, τη νοοτροπία της αγέλης και την απαίτηση της υποταγής. Παρέλαση μπορεί να γίνει και χωρίς στοιχίσεις, βήμα και στρατιωτικά εμβατήρια. Μπορεί να εμπλουτιστεί με τη συμμετοχή ομάδων εθελοντών και άλλων ομάδων πολιτών που αξίζουν την διάκριση και το χειροκρότημά μας. Αν οι φορείς της εξουσίας το επιθυμούν μπορούν να ενωθούν με τους υπόλοιπους και να παρελάσουν και αυτοί και να διεκδικήσουν το χειροκρότημα αντί να απαιτούν από την εξέδρα να τους αποδώσουν τιμές αυτοί που παρελαύνουν.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι καλούμε τη νέα κυβέρνηση να ακολουθήσει τα μηνύματα των καιρών και να αναθεωρήσει τους αναχρονιστικούς αυτούς γιορτασμούς στις εθνικές επετείους.

Υπόθεση Φραντζέσκα Ρωμάνου εδω

Από που προέρχεται η παρέλαση; Είναι κατάλοιπο της δικτατορίας του Μεταξά. Μας ήρθε από τη Γερμανία του Χίτλερ. Έχει να κάνει ή ταιριάζει θα λέγαμε καλύτερα, σ' ένα στρατόπεδο παρά σ' ένα σχολείο.

Το σχολείο υπάρχει για να προετοιμάζει, διαπαιδαγωγεί, εμπνέει, μορφώνει, δίνει κατευθύνσεις. Κι όλα αυτά με απώτερο σκοπό να γίνουμε Ανθρωποι. Με θεατρικές, μουσικές παραστάσεις, χορευτικές εκδηλώσεις "περνάς" στα παιδιά ένα σωρό μηνύματα περί ελευθερίας, αλληλεγγύης, θάρρους, τόλμης, δύναμης και ανθρωπιάς, που κανείς μα κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να με πείσει ότι η παρέλαση θα τους τα περάσει ή θα τους τα εμπνεύσει.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει αλλαγή θεσμών, δηλαδή νέους θεσμούς. Είναι το ελληνικό σχολείο και κατ επέκταση η ίδια η ελληνική κοινωνία έτοιμα να δεχτούν κάτι τέτοιο;

Η απάντησή μου είναι με χίλια στόματα ΝΑΙ! Σε μια κοινωνία τηλεκατανάλωσης, απάθειας, κυνισμού και ανευθυνότητας επιβάλλεται.

η Βασιλεία Παπαρήγα στον Ριζοσπάστη εδω

2. Πρέπει να καταργηθεί η συμμετοχή των μαθητών σε μια παρέλαση στην οποία συμμετέχει ο στρατός, προκειμένου να αποφευχθεί η ταύτιση της μαθητιώσας νεολαίας με μιλιταριστικές πρακτικές;

Εδώ οφείλει κανείς να εξετάσει προσεκτικά μια ενδεχόμενη θετική απάντηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει στην ολοκληρωτική ακύρωση του περιεχομένου και της ουσίας των προαναφερόμενων γιορτασμών, οι οποίες έχουν τις ρίζες τους στην ιστορία ενός λαού που μάχεται για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή εξουσία.

Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, η Εθνική Αντίσταση γιορτάζει και τις δύο επετείους. Τόσο τα ένοπλα τμήματα όσο και οι πολίτες (ακόμα και ο ένοπλος λαϊκός κλήρος) λαμβάνουν μέρος στην προετοιμασία, στην περιφρούρηση και παρουσίαση των εορταστικών εκδηλώσεων.

Το περιεχόμενο και η φόρμα των δύο αυτών εορτασμών θα αλλάξει με την επικράτηση του ξενόδουλου αστικού κι εμφυλιακού κράτους. Μην μπορώντας οι νικητές να αγνοήσουν τις δύο εθνικές λαϊκές εξεγέρσεις αποφασίζουν να τις προσαρμόσουν στα δικά τους επινίκια, προκειμένου να υποθηκεύσουν και να χειραγωγήσουν τη μνήμη των μετέπειτα γενεών. Χρησιμοποιούν τον εθνικό στρατό ως φόβητρο στη λαϊκή έκφραση αντίστασης και υποχείριο της ξενόδουλης εξουσίας και τις μαθητικές παρελάσεις ως επιβεβαίωση της νίκης τους. Στόχος, η καταστολή ενός λαϊκού και ταξικά προσανατολισμένου κινήματος που υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία της χώρας, διασφαλίζοντάς τη με τη δημιουργία ενός στρατού, που μαζί με το λαό διεκδικούν την επαναστατική ανατροπή και την επιβολή της λαϊκής εξουσίας.

Αν είχε επικρατήσει το ΕΑΜ μετά το τέλος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, θα μπορούσε να θεωρηθεί μιλιταριστική η παράδοση μιας παρέλασης λαού (συμπεριλαμβανομένων και των μαθητών) και στρατού στους γιορτασμούς εθνικών επετείων; Μπορεί να εξισωθεί η παρέλαση των χιτλερικών ενόπλων δυνάμεων και της Ναζιστικής Νεολαίας με αυτήν του Σοβιετικού Στρατού και του λαού μιας χώρας που σφράγισε την τύχη της Αντιφασιστικής Νίκης των λαών; Αν οι Ιρακινοί εκδιώξουν τα αμερικανικά στρατεύματα κατοχής από τη χώρα τους, θα αποτελέσει η παρέλαση της ιρακινής αντίστασης δείγμα ιμπεριαλιστικού μιλιταρισμού;

Η πρόταση του ΣΥΝ να καταργηθούν οι παρελάσεις μαθητών και να αντικατασταθούν από εκδηλώσεις «ουσιαστικής εμβάθυνσης» της ιστορικής μνήμης σε κλειστούς χώρους αποτελούν αναδιατύπωση του επιχειρήματος της άρχουσας τάξης, που επιδιώκει την κατάργηση των εορτασμών του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς, στο όνομα μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων και βαφτίζει την έκφραση της λαϊκής αντίστασης και της ταξικής πάλης παρελθούσα βαρβαρότητα. Ο κλειστός χώρος ενός σχολείου δεν εξασφαλίζει απαραίτητα την εμβάθυνση μιας σχολικής γιορτής στα ιστορικά γεγονότα, τη στιγμή που το εκπαιδευτικό σύστημα ελέγχεται από την ίδια αστική τάξη, η οποία από το 1944 έως σήμερα επιχειρεί ποικιλοτρόπως τη φίμωση της ιστορίας όλων των εθνικοαπελευθερωτικών και ταξικών κινημάτων. Οσο για τη σημειολογία της λαϊκής πορείας και συγκέντρωσης στους δρόμους της χώρας, αυτή σηματοδοτεί τη λαϊκή ενότητα και πολεμική που οδηγεί στην ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος. Η απάλειψη και η αντικατάστασή της από πρακτικές real politic (ρεάλ πολιτίκ) σημαίνει την παραδοχή της καπιταλιστικής μονοκρατορίας και την υποταγή της «εφόδου στον ουρανό», στις αλυσίδες της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.

από το blog Fileleutheros της Πάρου διαβάζουμε εδω

Πολυμαθίη νόον ου διδάσκει

Όπως κάθε Εθνική εορτή, έτσι και εφέτος έχουμε αναλωθεί σε δαιδαλώδεις σκέψεις. Γιατί είναι υποχρεωτικές οι παρελάσεις; Γιατί να σηκώσουν την σημαία οι αλλοδαποί; Γιατί το ένα, γιατί το άλλο.

Θα ήμουν δεκάχρονο παιδάκι, όταν με πήγε η μητέρα μου να παρακολουθήσω την μεγάλη στρατιωτική παρέλαση της 25ης Μαρτίου, στην Αθήνα. Θυμάμαι ότι μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που έβλεπα αλλοδαπούς ευέλπιδες να παρελαύνουν. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γύρευε ένας αλλοδαπός στην δική μας παρέλαση. Πολλά χρόνια μετά, η απορία μου λύθηκε όταν συνομίλησα μ' έναν καθηγητή της Σχολής Ευελπίδων. Μου εξήγησε ότι οι αλλοδαποί ευέλπιδες που στην συνέχεια γίνονται αξιωματικοί στις πατρίδες τους, αποτελούν τους μεγαλύτερους πρεσβευτές της χώρας μας, όταν λαμβάνουν μέρος σε παρόμοια γεγονότα. Το διαπίστωσα και ο ίδιος το 1993 όταν επισκέφτηκα ένα Αφρικανικό κράτος, και γνώρισα ένα υψηλόβαθμο στέλεχος εκείνης της χώρας, που είχε αποφοιτήσει ως εύελπις από την Ελλάδα. Ήταν τόσο Ελληνολάτρης που θα μπορούσαμε άνετα να τον χαρακτηρίσουμε και «ψώνιο»...

Θεωρώ λοιπόν ορθό την σημαία να μπορεί να την κρατά στις παρελάσεις και αλλοδαπός, αλλά υπό ένα απαράβατο νόμο. Να είναι γνώστης της Ελληνικής ιστορίας, να το θέλει, και να το κάνει συνειδητά. Μην μπαίνει δηλαδή όρος π.χ. στα σχολεία, ότι σημαιοφόρος γίνεται ο οιοσδήποτε, που έχει απλά και μόνο την υψηλότερη βαθμολογία. Αυτό μας υποβαθμίζει ως έθνος. Την σημαία την κρατά αυτός-ή, που έχει συνείδηση της πράξεως, και όχι αυτός που λύνει άνετα την μαθηματική εξίσωση. Δυστυχώς όμως είδαμε κάποιους θολοκουλτουριάρηδες στην Θεσσαλονίκη, να μαζεύουν λέει υπογραφές, για να σταματήσουν οι παρελάσεις. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, αυτοί οι θολοκουλτουριάρηδες υποστηρίζουν ότι οι παρελάσεις αναβιώνουν σοβινιστικά αισθήματα (!) και ότι είναι παρωχημένες ως εκδηλώσεις. Ο βουλευτής δε, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κ. Αναστάσιος Κουράκης έκανε επερώτηση στην βουλή λέγοντας ότι η παρέλαση είναι αντιπαιδαγωγική διαδικασία, και στοχεύει στην ψυχολογία της μαζικής πειθαρχίας. Τι άλλο θ' ακούσουμε ακόμα δηλαδή....

Το να έχει κάποιος διαφορετική άποψη δεν είναι κακό. Είναι μάλλον αναγκαίο. Αλλά το να παίζεις με την νοημοσύνη εκατομμυρίων Ελλήνων, είναι ίσως προσβλητικό. Οι παρελάσεις είναι φόρος τιμής ενός γεγονότος και πατριωτική έκφραση ενός λαού. Έστω και ένας μαθητής αν θέλει, να παρελάσει για να τιμήσει τους προγόνους του, ουδείς έχει το δικαίωμα να του το αρνηθεί. (Ούτε καν, ο κ. Κουράκης...) Συμμετέχει αυτός που θέλει, και όχι αυτός που υποχρεώνεται.

Η 28^η Οκτωβρίου είναι μία από τις μεγαλύτερες ημέρες μνήμης του Ελληνικού Έθνους. Είναι η ανάμνηση αυτής της ημέρας που απέδειξε ότι η ρωμαλεότητα δεν είναι θέμα οπλισμού και αριθμητικής δύναμης στρατού. Είναι θέμα πιστεύω και πίστης στην ελευθερία. Ο πατριωτισμός λένε ότι επαφίεται στην συνείδηση του λαού. Είναι έτσι άραγε; Μάλλον ναι. Ουδείς μπορεί να υπαγορεύσει την φιλοπατρία. Φιλόπατρις δεν γίνεσαι με κατήχηση. Η είσαι, ή δεν είσαι. Δεν γίνεσαι. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για το αντίθετο, τον διεθνισμό. Ας αφήσουμε λοιπόν ελεύθερο τον θεσμό των παρελάσεων και των ημερών εθνικής μνήμης. Ας αφήσουμε την δημοκρατία να πορευτεί ελεύθερα.