Ένα κείμενο

Επαρχιακός Tύπος και διαφθορά

Προ ηµερών, ο εκ Κραβάρων ορµώµενος κ. Μαργαρίτης —πρόεδρος του

δικαστηρίου, που δικάζει τα φερόµενα ως µέλη της «17 Νοέµβρη»—

αποκάλεσε τον Τύπο «µαντρόσκυλο της δηµοκρατίας». Αν και ο

χαρακτηρισµός είναι παλαιός, εντούτοις, αποκτά ιδιαίτερη σηµασία όταν

υιοθετείται από εκπρόσωπο εξουσίας, της οποίας η πλειονότητα των

λειτουργών δε φαίνεται να συµπαθεί και τόσο τα Μέσα Μαζικής Ενηµέρωσης

(ΜΜΕ). Απόδειξη ο τρόπος που τα αντιµετωπίζουν στις αίθουσες των

δικαστηρίων και οι ποινές που επιβάλλουν σε εκδότες και δηµοσιογράφους.

Εν πάση περιπτώσει, όµως, δεν είναι αυτό το θέµα µας. Σήµερα θα

εξετάσουµε κατά πόσον ο επαρχιακός Τύπος και γενικότερα τα ΜΜΕ

συµπεριφέρονται πράγµατι ως «µαντρόσκυλα της δηµοκρατίας» ή ως

σαλονάτοι κοπρίτες, που ικανοποιούν τα γούστα της κρατικής εξουσίας,

του κεφαλαίου και γενικότερα των κυρίαρχων οµάδων.

∆ε θα ήταν υπερβολή εάν υποστήριζα ότι ο ασφυκτικός έλεγχος της

πολυειδούς εξουσίας επί των επαρχιακών ΜΜΕ, µέσω της κρατικής

διαφήµισης και των λοιπών, υποχρεωτικών καταχωρίσεων, είναι τέτοιου βαθ-

µού, ώστε να αλλοιώνεται ακόµα και η επίφαση του λεγόµενου δηµοκρατικού

πολιτεύµατος της Χώρας— θεµέλιο του οποίου αποτελεί ο δηµόσιος έλεγχος, ο

ψόγος και ο στιγµατισµός των αυθαιρετούντων κρατικών οργάνων.

Θα έχετε ήδη αντιληφθεί ότι τα περισσότερα των τοπικών ΜΜΕ έχουν

µετατραπεί σε γραφεία δηµοσίων σχέσεων βουλευτών, υπουργών, νοµαρχών

και δηµάρχων— και πως ο πολίτης της ελληνικής επαρχίας δεν ενηµερώνεται

πλέον για τα τεκταινόµενα στον τόπο του, διότι η συντριπτική πλειονοψηφία

των Μέσων

Ενηµέρωσης

υπηρετεί

τις

κυρίαρχες

οµάδες και αυτολογοκρίνεται

Σωρεία δε σκανδάλων δε βλέπουν ποτέ το φως της

δηµοσιότητας και πλήθος καθηµερινών προβληµάτων δεν αναδεικνύονται,

ώστε να δοθούν λύσεις, λόγω των πελατειακών σχέσεων, που έχουν

αναπτύξει ιδιοκτήτες και δηµοσιογράφοι µε την εκάστοτε εξουσία.

∆εν ασχολούνται µε τα τοπικά προβλήµατα αλλά µε το πώς θα γλείψουν

υπουργούς, πώς θα στηρίξουν εκείνους τους µηχανισµούς και πώς θα

προβάλλουν εκείνα τα πρόσωπα, που θα τους υποδείξουν οι διαχειριστές της

τοπικής ή της κεντρικής εξουσίας— και από τα οποία οι ίδιοι προσδοκούν

άµεσα ή έµµεσα οικονοµικά οφέλη. Με το «λαό» ασχολούνται µονάχα όταν

συµβεί κανένα έγκληµα ή καµιά φυσική καταστροφή, και µόνον για να

στηλιτεύσουν ήθη και καταστάσεις ή για να επικρίνουν γενικώς και αορίστως

τους «αρµοδίους». Με τα σκάνδαλα της εξουσίας και των µηχανισµών που τη

στηρίζουν ποτέ.

Η ποικιλόµορφη και ποικιλότροπη τούτη εξάρτηση, σφραγίζει τα

στόµατα, τσακίζει τα µολύβια, θαµπώνει τις κάµερες. Έτσι παρατηρείται το

φαινόµενο:

---

Πολιτικοί, οι οποίοι στη ζωή τους δεν έχουν κολλήσει ούτε ένα ένσηµο, ή

που το µοναδικό τους εισόδηµα είναι ένας µέτριος µισθός, να εµφανίζονται

µέσα σε λίγα χρόνια µε περιουσίες, να κυκλοφορούν µε πανάκριβα

αυτοκίνητα, να διαθέτουν σκάφη αναψυχής, να σπαταλάνε εκατοµµύρια στον

προεκλογικό τους αγώνα, και ουδείς εκδότης ή δηµοσιογράφος να τους

ρωτάει πού βρήκαν τα λεφτά. Και ποιος να τους ρωτήσει όταν οι περισσότεροι

τους εκλιπαρούν για µια κρατική διαφήµιση;

∆ιεφθαρµένοι εφοριακοί, τελωνιακοί και υπάλληλοι των κατά

τόπους πολεοδοµιών να χρηµατίζονται, να ψηφοθηρούν ασυστόλως εν ώρα

υπηρεσίας και οι τοπικές κοινωνίες να περιµένουν από τα ΜΜΕ των Αθηνών

να τους αποκαλύψουν.

Στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και λοιποί δηµόσιοι λειτουργοί,

επιλήσµονες του καθήκοντος, να ξεκοκαλίζουν µετά εργολάβων ανενόχλητοι

τα κοινοτικά κονδύλια, να προκηρύσσουν φωτογραφικούς διαγωνισµούς για

το βόλεµα ηµετέρων, να χρησιµοποιούν τα αυτοκίνητα των δήµων ως

οικογενειακά τους και κανείς να µη διαµαρτύρεται.

Μηχανικοί του δηµοσίου, επιβλέποντες σε µεγάλα και µικρά δηµόσια

έργα, να δωροδοκούνται (έτσι εξηγούνται οι κακοτεχνίες σε πολλά εξ αυτών)

φανερά και απροκάλυπτα και κανείς να µην ενδιαφέρεται.

Φαρµακοποιοί, γιατροί, διάφορα

ιατρικά

εργαστήρια και

διαγνωστικά κέντρα, µε εξετάσεις-µαϊµούδες, ή αχρείαστες, και τόνους

περιττά φάρµακα να ρηµάζουν τα ασφαλιστικά Ταµεία και τα κατά τόπους

ΜΜΕ να κάνουν πως δεν τους βλέπουν. Η δε κρατική εξουσία, αντί να

βουτήξει τους απατεώνες από το αυτί και να τους οδηγήσει στη ∆ικαιοσύνη,

να µειώνει τις συντάξεις, να αυξάνει τα όρια συνταξιοδότησης και τη

συµµετοχή των εργαζοµένων στα ιατρικά έξοδα.

Αστυνοµικοί, άλλοτε µε το αζηµίωτο και άλλοτε χάριν απλής γνωριµίας

και κοµµατικών δεσµεύσεων, να κάνουν «τα στραβά µάτια» σε πλήθος

παρανοµιών και τα... µαντρόσκυλα της δηµοκρατίας να σιωπούν.

∆ασικοί υπάλληλοι να παρατηρούν αδιάφοροι την εκχέρσωση δασικών

εκτάσεων και τη µετατροπή τους σε αγρούς ή οικόπεδα, να καρτερούν την

καταγγελία του απλού πολίτη για να επέµβουν, και τα ΜΜΕ να αδιαφορούν.

Ταχυδροµικοί να καταχρώνται αγροτικές συντάξεις, ή εισπράξεις από

τους λογαριασµούς των Οργανισµών Κοινής Ωφελείας, και τα ονόµατά τους

να µη δηµοσιοποιούνται, ακόµα και όταν η υπόθεση τελεσιδικήσει.

Παπάδες, ανάξιοι του σχήµατος, και θεοµπαίχτες λαϊκοί να ρηµάζουν

παγκάρια, να ξετινάζουν προσκυνήµατα, να απογυµνώνουν εκκλησιές από

σπανιότατα και µη καταγεγραµµένα έργα Τέχνης και να απολαµβάνουν

ασυλίας.

Ύστερα απ’ αυτά, ο καθείς αντιλαµβάνεται ότι, τουλάχιστον για την

ελληνική επαρχία, ο προαναφερθείς χαρακτηρισµός του συµπατριώτη µας κ.

Μαργαρίτη δεν επαληθεύεται.

Υ.Γ.

: Μακριά από µένα οι γενικεύσεις τόσο για τους µεν όσο και για τους δε.

Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά, ως γνωστόν, οι εξαιρέσεις υπάρχουν

για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας.

Το άρθρο δηµοσιεύτηκε την Τετάρτη 12 Νοεµβρίου 2003

από εδω

Αν παραβλέψει κανείς την βιαιότητα κάποιων φράσεων κάποιες αλήθειες αναδεικνύονται