Απολείπειν ο θεός Aντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Εξαιρετική εικόνα, όσοι την είδαν το απόγευμα της Κυριακής ζωντανά μπορούν να διαπιστώσουν το τεράστιο αισθητικό χάσμα μεταξύ ζώσης πραγματικότητας και φωτογραφικής πραγματικότητας. Όσοι περισσότεροι ταξιδέψουν μαζί της παρόλα αυτά, τόσο περισσότερη ευτυχία χωράει μέσα σε μια σπάνια στιγμή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για το σπουδαίο ποίημα του Καβάφη, χρηγσιμοποιήθηκε και στο (πρώην) antiparos-blog, για άλλη αιτία, ωστόσο.
Κι όπως εν συντομία σημειώθηκε στα εκεί σχόλια, το ποίημα βασίζεται σ' ένα χωρίο από τους "Βίους Παράλληλους" του Πλούταρχου και στηρίζεται σε ένα ιστορικό γεγονός, την ήττα του Αντωνίου στο 'Άκτιο το 31 π.Χ. και το τέλος του στην Αλεξάνδρεια.
Οι συμβολισμοί του ποικίλοι. Και πιο επίκαιροι από ποτέ.
Το λινκ απλά για να είναι πλήρες το προηγούμενο σχόλιο
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://antiparos-blog.blogspot.com/2009/02/blog-post_16.html