Μετά το τέλος της ιστορίας, το τέλος του μέλλοντος; Όχι.

Τα παιδικά χρόνια...
... 1960. 1970. Το έτος 2000 ήταν ακόμη πολύ μακρινό στον ορίζοντα, με ονειρικές πόλεις που τις διέτρεχαν ιπτάμενα οχήματα και άνθρωποι ντυμένοι σαν αστροναύτες του «Σταρ Τρεκ». Ένα μέλλον τεχνολογικό και λαμπρό. Ο φόβος της βόμβας έμοιαζε απομακρυσμένος. Ο εχθρός δεν ήταν πια ο κομμουνισμός που βλέπαμε στις ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Γαλαξιακοί ολοκληρωτισμοί, εξωγήινοι, ρομπότ. Εχθροί μακρινοί, που ήταν σαν να μας έλεγαν πως εδώ στη Γη δεν είχαμε τίποτα πια να φοβηθούμε. Η οικονομία θα ευημερούσε. Η δημοκρατία θα λειτουργούσε. Οι ηγέτες μας θα ήταν μοντέρνοι. Περιμέναμε πώς και πώς την έλευση του έτους 2000. Θα ήμασταν τότε πιο ευτυχισμένοι.
Τριάντα χρόνια...
... μετά το 1970, δέκα χρόνια μετά το 2000. Όλα αυτά τα όνειρα, συντρίμμια που βγάζουν καπνούς. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου ξέραμε πια πως τίποτα δεν θα ήταν όπως πρώτα: αυξημένα επίπεδα συναγερμού, πόλεμοι που κανείς δεν μπορεί να κερδίσει, δημοκρατίες σε μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Πώς να το πούμε αυτό; Νίκη του τρόμου; Τι άλλο; Ποιος πιστεύει σήμερα στη δημοκρατία; Η Κίνα, η επόμενη μεγάλη οικονομική δύναμη, είναι μια δικτατορία με κομμουνιστικό προσωπείο. Ωστόσο, οι δυτικές μεγάλες οικονομικές δυνάμεις συναλλάσσονται ευχαρίστως μαζί της, μολονότι δεν παύουν να επισείουν στους δικούς τους λαούς το φόβητρο του κομμουνισμού.
Ποιος πιστεύει...
... σήμερα στη δημοκρατία; αναρωτιέται ο Αντρέ Γκιντέρ, καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Παρισιού. Λιγότερο από όλους, εκείνοι που την ευαγγελίζονται περισσότερο κι ωστόσο τη στρέφουν εναντίον των λαών τους. «Ζητούνται σοσιαλιστές», λέει ο Γκιντέρ. «Μα ποιος τους χρειάζεται, όταν υπάρχουν οι δεξιοί; Το τέλος της ελπίδας ήρθε από έναν που εξελέγη πρόεδρος με σημαία την ελπίδα». Δημοκρατία, δικαιοσύνη. Δύο παμπάλαιοι θεσμοί που υπονομεύτηκαν από το δίκαιο του ισχυροτέρου. Οι ανίσχυροι, αυτοί που οι δύο θεσμοί είχαν αποστολή τους να προστατέψουν, σέρνονται στα γόνατα. Η οικονομία είναι μια φάρσα. Η ανεργία μαζική και διαρκής λεηλασία των εργαζομένων. Και η διάσωση των τραπεζών το μοναδικό πραγματικά μεγάλο μάθημα που μας διδάσκει η παγκόσμια οικονομία. Χώρες ξοφλημένες, που δεν μπορούν πια να εξασφαλίσουν στους λαούς τους ούτε τα ελάχιστα για τη ζωή τους, την παιδεία τους, την υγεία τους, τις συντάξεις τους. Ποιος πιστεύει πια σε τέτοιες δημοκρατίες, που κατάφεραν να πουλάνε το νερό ακριβότερα από το γάλα;
«Άβαταρ»...
... Μια ταινία για τη φυγή από την κοινωνία των ανθρώπων, όταν έχει πια χαθεί κάθε ελπίδα πως το αύριο θα είναι καλύτερο από το χθες. Έτσι την περιγράφει ο Αντρέ Γκιντέρ. Μετά το τέλος της ιστορίας, το τέλος του μέλλοντος; Όχι. Όχι, όσο τουλάχιστον θα υπάρχουν αυτοί που θα αγωνιούν και θα αναγγέλλουν την επιστροφή των ανθρώπων: «Η πατρική μου πόλη πώς θα με δεχτεί;/ Πριν από μένα φτάνουν βομβαρδιστικά./ Κοπάδια θανάτου σάς αγγέλλουν την επιστροφή μου./ Πυρκαγιές έρχονται πριν απ΄ το γιο». (Μπρεχτ).

Του Ρούσσου Βρανά TA NEA