ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη ανοιχτή τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει. Μια παλάμη φως κάτω απ’ το ανοικτό πουκάμισο με το σταυρουδάκι του ήλιου όπου είχε κράτος και εξουσία η άνοιξη. Και πήγαιναν πάλι μπροστά οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και πολλοί φορούσαν μαντήλια και κασκόλ και μάσκες και κουκούλες γιατί έπεφταν βροχή τα χημικά, τα απαγορευμένα και στον πόλεμο. Και ήταν γεμάτος ο τόπος κάμερες που τους έγραφαν, αλλά έδειχναν οι κάμερες μόνο φωτιές και σπασίματα για να στήσουν ένα τηλεοπτικό σκηνικό, να τρομάξει ο νοικοκυραίος απ’ την εξέγερση των ανοικοκύρευτων, των μη νοικοκυραίων, απ’ την εξέγερση των δεκατριάχρονων και δεκαπεντάχρονων παιδιών που βγήκαν για πρώτη φορά στον δρόμο, επειδή ένας συμμαθητής τους εκτελέστηκε από σφαίρα η οποία με κατά παραγγελία πόρισμα εξοστρακίστηκε. Που ο δικηγόρος των δολοφόνων είπε ότι ήταν παρεξήγηση και θέλημα Θεού. Και ήξερε το πόρισμα μια βδομάδα πριν. Και το ανακοίνωσε πριν ανακοινωθεί επίσημα.
Στην εξέγερση συμμετείχαν σε διατεταγμένη υπηρεσία ασφαλίτες με κουκούλες και λοστούς που έσπαγαν και έκαιγαν. Και δεν ήταν η πρώτη φορά. Και ήταν πάντα μαζί με κάτι φουσκωτούς με μπουφάν που έγραφαν το όνομα του αγγλικού ροκ συγκροτήματος POLICE. Και μπαινοβγαίναν στις κλούβες του συγκροτήματος με σιδερόφραχτους κρανοφόρους που είναι καλοί άνθρωποι του καλού κράτους των ασυστόλων και μιας εξουσίας όπου μήτε κλώνος, μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν. Γιατί ήταν συνέχεια χειμώνας. Αλλά δεν υπήρχε τρόπος για να περάσει η άνοιξη παρά μονάχα αυτός. Και τον είχαν πάρει αμίλητοι και φωνάζοντας και αμίλητοι και φωνάζοντας πάλι αυτά τα παιδιά με τα πρησμένα πόδια που πάλι τους έλεγαν αλήτες και που ήθελαν να ανοίξουν τον δρόμο για να περάσει μια άνοιξη γιατί αρκετά σ’ αυτόν τον τόπο με τον χειμώνα.
Και εμείς καθόμαστε εδώ, κύριε Πρόεδρε και κύριοι λίγοι συνάδελφοι, και καθόλου από δώ, και μιλάμε για έναν προϋπολογισμό…
ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΡΟΝΤΟΥΛΗΣ: Είναι, είναι.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Λίγο από κει.
Και μιλάμε πάλι για έναν προϋπολογισμό που είναι τόσο μαϊμού που αν του πετάξεις μπανάνα την πιάνει στον αέρα και είναι και τόσο άδικος και ασύδοτος που θέλει να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν τον αφήνει. Και ο Υπουργός λείπει. Και ένας προϋπολογισμός που θα τον ψηφίσουμε, οι 150 και κάτι ψιλά, επειδή πάνω τα χεράκια, κάτω τα χεράκια και είμαστε σαν λόχος…
ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΡΑΣ: Ένα ψιλό.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ: Και θα τον ψηφίσουμε με ένα ποσοστό να δίνει στην παιδεία 3 και κάτι, κάτω από το 1/5 και το 1/6 από τον μέσο όρο της Ευρώπης, όταν οι ευρωπαϊκές χώρες δίνουν 6%, 8%, 9%, 12% για την παιδεία και εμείς δίνουμε 3 και κάτι. Μπορεί αυτό το 3 να είναι και συμβολικό που δίνουμε στην παιδεία.
Και δίνουμε στον πολιτισμό 0,47%. Και έχουμε ένα Υπουργείο Πολιτισμού για το 0,5%. Γιατί δεν έχουμε 10 Υπουργεία Εθνικής Άμυνας αφού δίνουμε τόσα πολλά λεφτά για οπλικά συστήματα και χημικά; Πιο πολλά λεφτά δίνουμε στα χημικά, που είναι απαγορευμένα απ’ την Συνθήκη της Γενεύης ακόμα και για συνθήκες πολεμικών επιχειρήσεων, παρά για τα σχολεία. Πιο πολλά λεφτά και πιο πολλές σφαίρες αγοράζουμε, για να ρίχνουμε και στους μαθητές ενδεχομένως, αλλά δεν έχουμε λεφτά γι’ αυτή τη δωρεάν παιδεία, τη ριμάδα. Γι’αυτό το 15%, πριν 40 χρόνια είχαν βγει στον δρόμο πάλι οι ξυπόλητοι και φωνάζαν «15% προίκα όχι στην βασιλομήτορα αλλά στην παιδεία» και εμείς ακόμα δεν έχουμε παρά μόνο περάσει το 3.
Γιατί δεν θέλουμε παιδεία. Θέλουμε μόνο εκπαίδευση. Και εκπαίδευση στα πλαίσια της μαϊμουδοποίησης. Θέλουμε στελέχη επιχειρήσεων, πειθήνια όργανα της άσκησης μιας συγκεκριμένης πολιτικής και πρακτικής. Θέλουμε μικρά ανθρωπάκια που να φοράν τα ίδια, να τρώνε τα ίδια, να σκέφτονται το ίδιο και να ανεβάζουν τους δείκτες των αριθμών. Ενώ οι άνθρωποι, όπως λένε πάντα οι στατιστικές «όταν οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι υποφέρουν». Και οι άνθρωποι έχουν βγει στον δρόμο, κύριοι συνάδελφοι.
Κυρίως, κύριοι συνάδελφοι που λείπετε, και κύριε Πρωθυπουργέ που λείπεις και κύριοι Υπουργοί που λείπετε, έναν προϋπολογισμό που για την παιδεία και τον πολιτισμό δεν μπορεί να βρει λεφτά. Μπορεί να βρει για τις τράπεζες, για τα καρτέλ, για τις κινητές τηλεφωνίες, για τις ακτοπλοΐες, για τα καρτέλ της ακτοπλοΐας, της τηλεφωνίας, μπορεί να βρει ό,τι θέλει για ό,τι θέλει, μπορεί να βρει να αγοράσει και να ξαναγοράσει, γιατί εξαντλούνται και τα χημικά, θα πάρουμε καινούρια τώρα, γιατί έχει ποτίσει όλη η Αθήνα και δεν μπορείς να αναπνεύσεις.
Και δεν τρώνε τα χημικά μόνο οι αληταράδες που βγήκαν στον δρόμο, τα κωλόπαιδα. Τρώνε τα χημικά και οι φιλήσυχοι πολίτες από τα διαμερίσματά τους στο Κολωνάκι, στην Πανεπιστημίου, οπουδήποτε ζουν άνθρωποι, εισπνέουν χημικά που έχουμε αγοράσει από χώρες που παράγουν χημικά. Αλλά εκεί δεν εισβάλλουν οι Ηνωμένες Πολιτείες για να κάνουν μια κατοχή και να τους διδάξουν δημοκρατία, ενώ εισβάλλουν σε άλλες χώρες όπου φημολογείται όπου φτιάχνουν χημικά. Και που δεν αποδείχθηκε κιόλας.
Έχουμε έναν προϋπολογισμό για τον οποίο εγώ προσωπικά όχι τον ψηφίζω ή τον καταψηφίζω, ντρέπομαι και να συζητήσω γι’ αυτά τα νούμερα που μας λέτε, που ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι και ψεύτικα είναι και άδικα και δεν οδηγούν πουθενά.
Και πιπιλίζουμε την καραμέλα της βίας. Η βία είναι αυτός ο προϋπολογισμός, κύριοι Υπουργοί. Αυτός ο προϋπολογισμός ασκεί αφόρητη βία στους ανθρώπους που δεν μπορούν να ζήσουν, που είναι άνεργοι, που υπάρχουν 200.000 ελληνόπουλα που έχουν γεννηθεί εδώ από οικογένειες μεταναστών και δεν έχουν δικαίωμα να υπάρχουν, δεν έχουν χαρτιά, δεν έχουν τίποτα. Και γι’ αυτούς δεν υπάρχουν ούτε 10 ευρώ. Σ’ αυτόν τον προϋπολογισμό δεν αναφέρονται. Και στην ζωή προφανώς δεν υπάρχουν. Είναι φαντάσματα. Και όλη αυτή η πιτσιρικαρία που έχει βγει στους δρόμους είναι ένα αποτρόπαιο για την εξουσία μας φάντασμα το οποίο θα μας πάρει από κάτω. Και πολύ καλά θα κάνει να προσπαθήσει να ανοίξει δρόμους μέσα απ’ αυτή τη μαυρίλα για να περάσει η άνοιξη.
Για όλες αυτές τις μέρες περάσανε χρόνια πολλά μέσα σε λίγην ώρα και άλλους εμάζωξαν και θερίζουν πλήθος τα θηρία. Δεν ξέρω αν θα στήσουν στον τοίχο 30 ή 40 από τους πάνω από 500 που έχουν συλληφθεί πιτσιρικάδες σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και παραπέμπονται με τον αντιτρομοκρατικό.
Αλλά γι’ αυτά ο προϋπολογισμός των φραγκοδίφραγκων για την παιδεία και τον πολιτισμό δεν έχει να πει τίποτα.
Μόνο που έπρεπε να τους εξηγήσει ότι το κειμενο που διάβασε ήταν Ελύτης (Άξιον Εστί - Ανάγνωσμα Τρίτο- Η Μεγάλη Έξοδος) γιατί ούτε που το πήραν χαμπάρι οι απαίδευτοι.......αναρτούμε το ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΤΡΙΤΟΝ Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ
Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την
απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να
βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες, με το μόνο πράγμα που τους
είχε απομείνει: μια παλάμη τόπο κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο, με
τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος
κι εξουσία η Άνοιξη.
Και επειδή σίμωνε η μέρα που το Γένος είχε συνήθειο να γιορτά-
ζει τον άλλο Σηκωμό, τη μέρα πάλι εκείνη ορίσανε για την Έξοδο.
Και νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου
απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που
τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναί-
κες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες
άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που 'λεγες είχανε περάσει
μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.
Τέτοιας λογής αποκοτιές, ωστόσο, μαθαίνοντες οι Άλλοι, σφό-
δρα ταράχθηκαν. Και φορές τρεις με το μάτι αναμετρώντας το έχει
τους, λάβανε την απόφαση να βγουν έξω σε δρόμους και σε πλατείες,
με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει: μία πήχη φωτιά κάτω
απ' τα σίδερα, με τις μαύρες κάννες και τα δόντια του ήλιου. Όπου
μήτε κλώνος μήτε ανθός, δάκρυο ποτέ δεν έβγαλαν. Και χτυπούσανε
όπου να 'ναι, σφαλώντας τα βλέφαρα με απόγνωση. Και η Άνοιξη
ολοένα τους κυρίευε. Σαν να μην ήτανε άλλος δρόμος πάνω σ' ολάκε-
ρη τη γη για να περάσει η Άνοιξη παρά μονάχα αυτός, και να τον εί-
χαν πάρει αμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, πέρ' απ' την άκρη της
απελπισίας, τη Γαλήνη που έμελλαν να γίνουν, οι νέοι με τα πρησμέ-
να πόδια που τους έλεγαν αλήτες, και οι άντρες, και οι γυναίκες, και
οι λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια.
Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα. Και θερίσανε
πλήθος τα θηρία, και άλλους εμάζωξαν. Και την άλλη μέρα εστήσα-
νε στον τοίχο τριάντα.
Τα πε όλα... Μπράβο κι ας τον λένε γραφικό. Και μόνο για το λόγο του αυτό δικαίως ψηφίστηκε και έγνε βουλευταράς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο που έπρεπε ν τους εξηγήσει ότι το κειμενο που διάβασε ήταν Ελύτης (Άξιον Εστί - Ανάγνωσμα Τρίτο- Η Μεγάλη Έξοδος) γιατί ούτε που το πήραν χαμπάρι οι απαίδευτοι.
πράγματι Βουλή των Ελλήνων και κανένας δεν το πήρε χαμπάρι
ΑπάντησηΔιαγραφή