Πέθανε σήμερα το πρωί 03/12/2008 η γιαγιά Μαρίκα Φιλολία σε ηλικία 92
ετών αφού έζησε μια ήσυχη αλλά κα δύσκολη ζωή ( δεν ήταν πάντα έτσι τα
πράγματα) ζωή και αφού ευτύχισε να δει εγγόνια δισέγγονα και τρισέγγονα.
Άξιος άνθρωπος μας δίδαξε την τιμιότητα την ταπεινοφροσύνη τον σεβασμό
στον συνάνθρωπο και τόσα άλλα που στην σημερινή εποχή σπανίζουν. Δεν θα
ξεχάσω ποτέ τα παραμύθια για Νεράιδες και Δράκους αλλά και το Ζυμαράκι το
γυαλένιο ανθρωπάκι και τόσα άλλα, τις ευχές της και την αγάπη με την
οποία μας περιέβαλλε. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς , δεν δίστασε σε τίποτα
προκειμένου να μας βλέπει ευτυχισμένους μέχρι και δωρητής σώματος έγινε
για να μας κάνει χαρούμενους.
Και τώρα από ψιλά είμαι σίγουρος πάλι το ίδιο θα κάνει.
Γιαγιά σ αγαπώ πολύ… καλό σου ταξίδι…
Το εγγόνι σου Τάσος
Καλό ταξίδι κυρά Μαρίκα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα σε θυμόμαστε πάντα για την καλοσύνη
και το χαμόγελό σου.
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑΓΙΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΔΙΝΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΟΥ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.
ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΕΣΥ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΧΕΣ ΠΕΡΙΣΙΟ.
ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΔΙΣΕΓΓΟΝΑ ΣΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗ..........
ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΤΣΙ ΘΑ ΣΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΦΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗ.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΓΑΡΦΑΛΙΑΣ΄¨ΜΑΣ (ΟΠΩΣ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΜΕ ΦΩΝΑΖΕΙΣ)
μακάρι να ήταν ο κόσμος γεμάτος κυρά- Μαρίκες, θα επικρατούσε η αγάπη και η ομόνοια. Ο Θεός που τόσο πολύ αγαπούσε να την αναπαύει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα 'θελα να 'μουν βασιλιάς
ΑπάντησηΔιαγραφήστα παραμύθια της γιαγιάς
ο μαχητής κι ο γενναίος
δρόμους να άνοιγα πλατιούς
με πλοία να 'βρισκα γυαλούς
σημαία να 'χα την ψυχή μου
Θα 'φερνα δόξα και χαρά
σε κάθε τόπο και μεριά
όπου το πόδι μου πατούσα
και θα 'μουνα ο νικητής
δε θα μου έβγαινε κανείς
σ' ό,τι απ' το χέρι μου περνούσε
Χρυσάφι θα 'χαν τα παιδιά
και καραμέλες η γιαγιά
και τ' όνειρο πάντα θα ζούσαν
μα η καλή μας η γιαγιά
έφυγε απ' τον κόσμο πια
και παραμύθια δεν ακούμε
Ανάλογα τι ήθελε να μας διδάξει έπλαθε και άλλο τέλος στο μυαλό της... Το τέλος δεν το θυμόμαστε μα από τη γιαγιά μάθαμε πολλά... Κάθε τέλος κι ένα βίωμα ζωής.., Έτσι δεν είναι κι η ζωή μας; Ίδιες εμπειρίες μα ο καθένας βάζει και το δικό του τέλος... Εμείς πάντα το ίδιο τέλος... Μονόχνωτοι ακόμη και στα παραμύθια, βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τέλος γιατί όλα μας φαίνονται ίδια... Προσπερνάμε... χωρίς παραμυθία τη ζωή μας!!!