Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος

Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΔΑΣΗ

Κύριοι, ξέρω πως έχετε ονόματα μόνο·

δεν έχετε πρόσωπα.

Δεν είστε παρά προσωπεία,

του χρυσού και του φόνου·

και δεν θα μ’ ακούσετε.

Νικηφόρος Βρεττάκος, Συμβολή για μια δίκη, στην Επιθεώρηση Τέχνης, 1966.

Ο τίτλος της εφημερίδας Αυριανή ήταν εύγλωττος: εφόσον η Αστυνομία αδυνατεί, ας κληθεί το ΚΚΕ να αναλάβει την τήρηση της τάξης στους δρόμους. Τίτλος τιμής για το κόμμα της κ. Παπαρήγα. Το οποίο, κατά γενική ομολογία, έχει αποδείξει ότι διαφυλάσσει αμόλυντες τις γραμμές του από τα μιάσματα που διασαλεύουν την τάξη. Βεβαίως, δεν έχει υποστηρίξει ανάλογη πρόταση μέχρι σήμερα ο κ. Πρετεντέρης, μάλλον όμως για ιδιοτελείς λόγους. Ισως ο αγνός θεματοφύλακας της κοινωνικής ηρεμίας μας σκέπτεται ότι έτσι δεν θα μπορεί στο εξής και ο ίδιος να πετάει μπουκάλια σε διαιτητές στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού, όπως είχε κάνει στο παρελθόν. Προσωρινά περιορίζεται να πείσει ότι το ΚΚΕ είναι πλήρως εναρμονισμένο με την καθεστηκυία τάξη, αντίθετα με τον ΣΥΡΙΖΑ, που χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων. Ο κ. Πάγκαλος το προχώρησε περαιτέρω: ο ΣΥΡΙΖΑ καθοδηγεί το φαινόμενο της πολιτικής αλητείας.

ΟΣΑ διατρανώνουν οι χιλιάδες μαθητές και φοιτητές στους δρόμους για τη χωρίς περιεχόμενο ζωή και γνώση, όσα μετέδωσαν τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης για κοινωνική εξέγερση, όσα υπεύθυνα διατύπωσε ο αρχιεπίσκοπος στο άρθρο του στον Επενδυτή για το δίκιο των εξεγερμένων παιδιών, όλα αυτά οι αμύντορες της κατεστημένης τάξης τα ρίχνουν εν τω κενώ. Ασχημονούν αγρίως εν τέλει σε βάρος της όποιας ισονομίας και δικαιοσύνης έχει απομείνει στον κόσμο τούτο.

ΔΡΩΝΤΑΣ ως συγχορδία κουκουλοφόρων της Κατοχής δείχνουν με το δάχτυλο τον ένοχο, για να τον οδηγήσουν στην κρεμάλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο απείθαρχος, ο ατίθασος, ο άσωτος, ο καπετάν-φασαρίας. Το ΚΚΕ, το καλό παιδί, το νοικοκυρεμένο, που κοιτάει τη δουλειά του, κάθεται στη γωνία του και δεν πειράζει κανέναν.

ΣΤΟ πολιτικό σύστημα που οι ταγοί του κοινωνικού κομφορμισμού αναπαράγουν έργω και λόγω καθημερινά, αρμόζει μια Αριστερά ιδεολογικά αποστεωμένη, πολιτικά μειονεκτική, συναισθηματικά ηττημένη, ψυχικά παραδομένη, αυτοβούλως παραγκωνισμένη ως μιαρή. Η Αριστερά που παρεμβαίνει στις εξελίξεις, που αντιμάχεται τον εθνικισμό, που ευαισθητοποιείται στο κοινωνικό ζήτημα, που αντιστέκεται στις εδραιωμένες συντηρητικές νοοτροπίες, που μέσα από τα λάθη της ανανεώνεται, που τολμά να οραματίζεται το ανθρώπινο πρόσωπο του σοσιαλισμού είναι μια βδελυρή, ύποπτη, εθνικά υπόλογη, κοινωνικά αναξιόπιστη Αριστερά, που πρέπει να τεθεί στο περιθώριο.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 24/12/2008