Ύστερα έρχεται και το άλλοθι της παθογένειας……

Ο Σκοτεινός...

 

Δεν πάει η πένα, δεν πάει κι η καρδιά. Σα μούδιασμα που δε συνηθίζεται ήρθε η είδηση. Ως και μέσα από την πόρτα μας. Δε φτούρησε ούτε η συλλογική ειδησεογραφική συσσωρευμένη εμπειρία από τόσα νεανικά οπλισμένα χέρια που θέρισαν συμμαθητές, καθηγητές, περαστικούς στη Σκοτία, στη Γερμανία, στη Φινλανδία, στις ΗΠΑ.

Φαινόταν πως θα 'φτανε ως κι εδώ. Δεν είμαστε εξαίρεση του... πολιτισμένου κόσμου. Κανόνας είμαστε. Με εφαρμογή εν υπνώσει αλλά και μια πυρκαγιά που δυναστεύει τα όνειρα παιδιών και γονιών. Σαστιμάρα κι ένα χέρι παγωμένο να σφίγγει το μυαλό σαν απειλή, σαν προοπτική γενίκευσης. Κακά τα ψέματα. Στην παγκόσμια κουλτούρα ό,τι αφορά σε παιδί ή νέο, έφηβο, πιτσιρίκο, παλικαράκι, μετατρέπεται αυτόματα σε προσωπικό. Ζήτημα. Ζητούμενο. Πάθος. Γολγοθάς ή και Λύτρωση.

Ετσι και με το νεαρό, που οι ομήλικοί του στο σχολείο του ΟΑΕΔ αποκαλούσαν ο Σκοτεινός. Φοβερό προσωνύμιο για νέο. Που ντύνεται στα μαύρα της ζωής του. Περπατάει με σκυφτό κεφάλι... Αυτά έβλεπαν οι άλλοι. Κι ίσως και τα όπλα. Ντεκόρ, αμφίεση, πανοπλία στο Διαδίκτυο. Ο σκοτεινός νεαρός από την Αμπχαζία. Θα σπεύσουν ειδικοί, αναλυτές, ο καθένας από μας θα πει το μακρύ και το κοντό του. Γενικεύσεις, εξειδικεύσεις. Το χειρόγραφο του αυτόχειρα φονιά, που δεν έκλεισε τα 19, θα υποστεί συντακτική ανάλυση έως θανάτου της γλώσσας και της λογικής. Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που δεν θες να είσαι δημοσιογράφος και να πρέπει να πεις όσα δεν ξέρεις και δεν καταλαβαίνεις. Αλλά η σιωπή τρομάζει με τα ερωτηματικά που κουβαλάει. Με τέτοιες ειδήσεις, τέτοιες προσωποποιημένες συμφορές είναι που νιώθει, έστω για λίγο, η κοινωνία, ότι τόσο αρρώστησε, τόσο τσίμπλιασαν τα μάτια της ώστε δεν είδε μήτε τη σκιά του Σκοτεινού, σαν κάννη όπλου, νεαρού. Μ' αυτές τις ενοχές ξεμπερδεύουμε γρήγορα οι τηλεθεατές, οι αναγνώστες, οι... τυχεροί... Ενα κομμάτι οργισμένου φόβου, κάθεται σα βαρίδι στον πάτο της καρδιάς. Βαρύ σαν τις μαύρες τρύπες στο σύμπαν της άγριας και άγιας καθημερινότητας. Ανάμεσα σ' ευχές και κατάρες λύση δε βρίσκεται. Υστερα έρχεται και το άλλοθι της παθογένειας, κι οι προσωρινώς υγιείς, μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου, καλμάρουν.

Η τραγικότερη στιγμή είναι της μάνας, του πατέρα, του αδερφού που θα κηδεύσουν σα να δίνουν δημόσια κατάθεση. Είναι των συγγενών των τραυματισμένων, όσων γλίτωσαν μακάρι από το ανεξήγητο χέρι. Κι ύστερα θα έρθει η πρόχειρη στατιστική. Οι πηχυαίοι τίτλοι περί «νεανικής βίας». Οσο φως δεν έπεσε, όση αγάπη τυχόν έλειψε, όση γνώση δεν περίσσεψε, θα μοιάζουν μ' αναμμένους προβολείς πάνω στη θεοσκότεινη του τάφου οπή. Ο ΠΟΥ επιμένει πως το 2020 στην ανθρωπόσφαιρα Γη, η κατάθλιψη θα σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους απ' όσους η καρδιά, ο καρκίνος κι ο διαβήτης μαζί. Πρόβλεψη φρικτή. Που πρέπει να διαψευσθεί για να εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε ως κοινωνία, ως λαοί. Ο νέος, ο Σκοτεινός, όπως τον είπαν πριν προλάβει να φωτίσει και να φωτιστεί με όπλο τα νιάτα του - μήπως δεν θα 'πρεπε ν' αρκεί αυτό και στο χειρότερο καιρό; - είπε πως δεν είχε τίποτε να εξηγήσει περαιτέρω. Μπαμ. Απερρίφθη εν ζωή. Αν απορριφθεί και μετά θάνατον, κανείς μας δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα εμφανιστεί ο επόμενος. Κι ύστερα άλλος. Στην αρχή όλοι είμαστε ανυποψίαστοι. Αν καμωθούμε πως νοιαζόμαστε για την επέλαση των Σκοτεινών κι όχι για τη δημιουργία τους, θα 'χουμε κλειστεί από τα τείχη των ανθρώπων, έξω...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ από τον Ριζοσπάστη