Από τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΔΑΣΗ
... το κενό του Θανάτου για το Βρέφος το Ερχόμενο
το κενό του Φονικού για τη Δικαία Κρίση
το κενό της Θυσίας για την Ιση Ανταπόδοση
το κενό της Ψυχής για την Ευθύνη του Αλλου...
Οδυσσέας Ελύτης, «Η Γένεσις», Αξιον Εστί
Η ατομική θυσία, όταν πραγματώνεται για χάρη της συλλογικής λύτρωσης· αυτό είναι το περιεχόμενο των Παθών, αυτή είναι η ουσία της Μεγάλης Εβδομάδας. Κάθε μέρα που περνάει, βασανιστική εξέλιξη με στοχευμένη κορύφωση την άνοδο στον Σταυρό του μαρτυρίου, για να οδηγηθεί σε μία τελεσφόρα κατάληξη, στην Ανάσταση. Από την τραγωδία του ερέβους στο απόλυτο φως της επουράνιας δικαίωσης. Μια άφατη συγκίνηση, πλην όμως πεπερασμένη για τους πιστούς, ακριβώς γιατί το Θείο Δράμα έχει όρια, επειδή όλοι έχουμε συνείδηση της πορείας, από τον Γολγοθά στην Ανάληψη.
ΟΛΑ αυτά συνιστούν επεισόδια μιας μοναδικής αποστολής που αναφέρεται στη σωτηρία του κόσμου. Ενας κύκλος που περιλαμβάνει την αναγκαστική διαμεσολάβηση του θανάτου, οιονεί προϋπόθεσης για την αιώνια ζωή. Κοινή πεποίθηση στον χριστιανικό κόσμο ότι άπαντες, πιστεύσαντες και μη, θα βιώσουμε στο αδιόρατο μέλλον την εμπειρία της θείας κρίσης. Ο επουράνιος παράδεισος, κοινόν γέρας, όσων θα καταχωριστούν στον κόσμο των μακαρίων.
ΩΣΤΟΣΟ η αστείρευτη επανάληψη των Παθών του Χριστού κάθε άνοιξη, όσο κι αν προσφέρεται ως καθαρτήρια πράξη για την κοινωνία, δεν μπορεί να επισκιάσει την ανθρώπινη αυταπάρνηση, εκείνη που γίνεται χωρίς φωτοστέφανο, χωρίς υπεσχημένους παραδείσους. Η υποχρεωτική θυσία, το συμβολικό αντίτιμο της ήττας των ιδεών, αυτή είναι η ανθρώπινη τελείωση. Για παράδειγμα, τα ανομολόγητα πάθη των ανθρώπων, αυτά που τους επιφύλαξαν οι διώξεις του μετεμφυλικού κράτους. Εκείνων που συσσωρεύτηκαν σε φυλακές και εξορίες, ως μη όφειλαν, και άλλοι γύρισαν ανάπηροι, άλλοι χωρίς οικογένεια, άλλοι χωρίς δουλειά, άλλοι χωρίς μοίρα, κι ορισμένοι δεν γύρισαν καθόλου. Ο πόνος των «αφανών», εκείνων που έπνιξαν την καθημερινότητά τους για να περιμένουν το αντάμωμα. Μια επώδυνη ζωή χωρίς αντάλλαγμα, δεύτερη ευκαιρία δεν σου τάζει κανείς.
Αυτοί που στάθηκαν στα πόδια τους αντέχοντας την ανυπέρβλητη δοκιμασία. Ιστορίες ανθρώπων, βγαλμένες λες από τους θησαυρούς της ελληνικής μυθολογίας, κι όμως οι πρωταγωνιστές δίπλα μας, γνώριμοι, γήινοι. Οι ήρωες της νεότερης Ελλάδας.
ΣΤΕΚΟΜΑΙ άφωνος μπρος στο ανθρώπινο δράμα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, γιατί αυτό ποτέ δεν προϋπέθετε ανώδυνα πάθη, ποτέ δεν εξασφάλιζε την ανάσταση, ποτέ δεν συνεισέφερε στη λύτρωση. Κι όμως υπήρξε!
... το κενό του Θανάτου για το Βρέφος το Ερχόμενο
το κενό του Φονικού για τη Δικαία Κρίση
το κενό της Θυσίας για την Ιση Ανταπόδοση
το κενό της Ψυχής για την Ευθύνη του Αλλου...
Οδυσσέας Ελύτης, «Η Γένεσις», Αξιον Εστί
Η ατομική θυσία, όταν πραγματώνεται για χάρη της συλλογικής λύτρωσης· αυτό είναι το περιεχόμενο των Παθών, αυτή είναι η ουσία της Μεγάλης Εβδομάδας. Κάθε μέρα που περνάει, βασανιστική εξέλιξη με στοχευμένη κορύφωση την άνοδο στον Σταυρό του μαρτυρίου, για να οδηγηθεί σε μία τελεσφόρα κατάληξη, στην Ανάσταση. Από την τραγωδία του ερέβους στο απόλυτο φως της επουράνιας δικαίωσης. Μια άφατη συγκίνηση, πλην όμως πεπερασμένη για τους πιστούς, ακριβώς γιατί το Θείο Δράμα έχει όρια, επειδή όλοι έχουμε συνείδηση της πορείας, από τον Γολγοθά στην Ανάληψη.
ΟΛΑ αυτά συνιστούν επεισόδια μιας μοναδικής αποστολής που αναφέρεται στη σωτηρία του κόσμου. Ενας κύκλος που περιλαμβάνει την αναγκαστική διαμεσολάβηση του θανάτου, οιονεί προϋπόθεσης για την αιώνια ζωή. Κοινή πεποίθηση στον χριστιανικό κόσμο ότι άπαντες, πιστεύσαντες και μη, θα βιώσουμε στο αδιόρατο μέλλον την εμπειρία της θείας κρίσης. Ο επουράνιος παράδεισος, κοινόν γέρας, όσων θα καταχωριστούν στον κόσμο των μακαρίων.
ΩΣΤΟΣΟ η αστείρευτη επανάληψη των Παθών του Χριστού κάθε άνοιξη, όσο κι αν προσφέρεται ως καθαρτήρια πράξη για την κοινωνία, δεν μπορεί να επισκιάσει την ανθρώπινη αυταπάρνηση, εκείνη που γίνεται χωρίς φωτοστέφανο, χωρίς υπεσχημένους παραδείσους. Η υποχρεωτική θυσία, το συμβολικό αντίτιμο της ήττας των ιδεών, αυτή είναι η ανθρώπινη τελείωση. Για παράδειγμα, τα ανομολόγητα πάθη των ανθρώπων, αυτά που τους επιφύλαξαν οι διώξεις του μετεμφυλικού κράτους. Εκείνων που συσσωρεύτηκαν σε φυλακές και εξορίες, ως μη όφειλαν, και άλλοι γύρισαν ανάπηροι, άλλοι χωρίς οικογένεια, άλλοι χωρίς δουλειά, άλλοι χωρίς μοίρα, κι ορισμένοι δεν γύρισαν καθόλου. Ο πόνος των «αφανών», εκείνων που έπνιξαν την καθημερινότητά τους για να περιμένουν το αντάμωμα. Μια επώδυνη ζωή χωρίς αντάλλαγμα, δεύτερη ευκαιρία δεν σου τάζει κανείς.
Αυτοί που στάθηκαν στα πόδια τους αντέχοντας την ανυπέρβλητη δοκιμασία. Ιστορίες ανθρώπων, βγαλμένες λες από τους θησαυρούς της ελληνικής μυθολογίας, κι όμως οι πρωταγωνιστές δίπλα μας, γνώριμοι, γήινοι. Οι ήρωες της νεότερης Ελλάδας.
ΣΤΕΚΟΜΑΙ άφωνος μπρος στο ανθρώπινο δράμα της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, γιατί αυτό ποτέ δεν προϋπέθετε ανώδυνα πάθη, ποτέ δεν εξασφάλιζε την ανάσταση, ποτέ δεν συνεισέφερε στη λύτρωση. Κι όμως υπήρξε!
απο την Ελευθεροτυπια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
μη πτύετε επί του δαπέδου
μη βλασφημάτε τον θείο
σχόλια ελεύθερα ύβρεις επί πληρωμή αλλιώς διαγραφή