ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΘΡΑΣΟΥΣ

Tου Θ.ΚΑΡΤΕΡΟΥ

Ποια απ' όλες τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ ενοχλεί, ταράζει, αναστατώνει τις ευαίσθητες ψυχές του πολιτικού μας κόσμου; Σίγουρα και με μεγάλη διαφορά από τις άλλες η ενωτική-κυβερνητική του πρόταση. Η προσπάθεια του δηλαδή να ξεφύγει από το κλασσικό και διαχρονικό εκλογικό στόχο της ισχυρής αριστεράς και να αντιπαραθέσει στις προτάσεις διακυβέρνησης των άλλων τη δική του. Με όρους οράματος, αλλά και με όρους ενός στοιχειώδους ρεαλισμού.

Πρόκειται όπως καταλαβαίνετε για πρωτοφανές θράσος. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε χωράφια που ανήκουν αναντάμ μπαμπαντάμ σε άλλους. Αμφισβητεί το ελέω κοινωνικού και πολιτικού συστήματος προνόμιο κάποιων να κυβερνούν. Προκαλεί δικαιολογημένη οργή στους πρίγκιπες της πολιτικής, που γεννιούνται για να κυβερνήσουν, σπουδάζουν για να κυβερνήσουν, εκπαιδεύονται –συνήθως στο εξωτερικό- για να κυβερνήσουν. Σπάει ταμπού που τα σεβάστηκαν οι δεκαετίες και οι σοφοί μας πρόγονοι: Κάποιοι προορίζονται για να κυβερνούν αιωνίως και κάποιοι για να φωνάζουν και να αντιπολιτεύονται επίσης αιωνίως. Το μπέρδεμα των ρόλων οδηγεί σε παραμορφώσεις και περιπέτειες. Τελεία.

Το τελευταίο έρχονται να ενισχύσουν και να αναπαράγουν και κάποια αριστερά σόγια. Τα οποία εξεγείρονται με τη φαντασιοπληξία του ΣΥΡΙΖΑ, με τις αλλόκοτες κυβερνήσεις που ονειρεύεται, με τους ακροδεξιούς εναγκαλισμούς που δεν αποκλείει. Μια κυβέρνηση της αριστεράς είναι συμπλήρωμα του δικομματισμού, λέει η μαμά όλων των επαναστάσεων. Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι δώρο στο δικομματισμό, λέει ο μπαμπάς της κυβερνώσας αριστεράς –ότι κι αν σημαίνει αυτό. Επί της ουσίας εννοούν: Καθίστε στ' αβγά σας, μην ενοχλείτε το μπαμπούλα, μην ενοχλείτε κι εμάς που την έχουμε αράξει –ή προσπαθούμε να την αράξουμε- σε κείνο το σημείο του συστήματος που μας έχει οριστεί και δοθεί.

Μπορεί λοιπόν να συμπεράνει κανείς ότι ο σχετικός θόρυβος, οι ανοησίες για αριστερο-ακροδεξιά συμμαχία, τα μαθήματα σοβαρότητας, οι τσιρίδες αγανάκτησης, δεν οφείλονται μόνο σε λόγους ψηφοθηρίας. Κάτι βαθύτερο παίζεται: Η ομαλή διαδοχή στη νομή της πολιτικής εξουσίας, το εκ γενετής δικαίωμα στο θρόνο, αμφισβητούνται. Σπάει το ταμπού –εμείς κυβερνάμε, εσείς διαμαρτύρεστε. Η προβλέψιμη αριστερά εμφανίζεται ως αριστερά του θράσους, αρνείται να περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία, διεκδικεί την κυβέρνηση ως εργαλείο για την εφαρμογή της πολιτικής της.

Καλά θα κάνουν αυτό το νέο δεδομένο να το συνηθίσουν όλοι –και η αριστερά μαζί...